Andvari - 01.01.1948, Qupperneq 63

ANDVARI
Um fiskirækt i Bandaríkjunum
59
ar þessara tegunda eru algengar hér við land, svo sem lúða,
ýsa og þorskur. Sem stendur munu vera þrjár klakstöðvar á
austurströndinni, sem fást við klak á hrognum áðurnefndra
tegunda.
Á vorin, um það bil sem fiskurinn hrygnir, fara sérstakir
menn með fiskibátunuin út á miðin, og annast þeir töku og
frjóvgun hrognanna um borð í bátunum. En fiskinn velja þeir
úr aflanum. Síðan er farið með hrognin í land og þau flutt í
klakstöðvarnar. Útbúnaður þessara klakstöðva er töluvert frá-
brugðinn þvi, sem gerist á silungaklakstöðvum. Stafar það
meðal annars af því, að hrogn áðurnefndra fiska þurfa að vera
á stöðugri hreyfingu á meðan þau eru að klekjast út. Enda
þótt þetta klak hafi lánazt vel og milljónum seiða hafi verið
sleppt, eru fræðimenn á þessu sviði og fiskimenn margir
hverjir fremur vantrúaðir á árangur þessarar starfsemi. Or-
sökin er sú, eins og lesandinn mun hafa gizkað á, að víðátta
hafsins og fjöldi einstaklinganna af hverri tegund um sig
er svo mikill, að tæplega er hægt að búast við sýnilegum eða
áþreifanlegum árangri.
Allt öðru máli er að gegna um klak nytjafiska í fersku vatni.
Þar eru aðstæðurnar viðráðanlegri, enda er árangurinn aug-
sýnilegur.
Saga fiskiræktarinnar er orðin alllöng og furðu viðhurðarík,
þótt lítið verði vikið að því hér. Hinir fornu Kínverjar munu
hafa verið fyrsta þjóðin, sem lagði stund á fiskaeldi. Er talið,
að þeir hafi kynbætt gullfiskinn töluvert mikið. Ekki kunnu
þeir þó, eða aðrir, sem á eftir þeim komu, að frjóvga hrogn
þeirra, heldur mun hafa verið um einstaklinga úrval að ræða.
Forn-Grikkir og Rómverjar liöfðu fiskisöfn. í Róm tíðkaðist,
að auðugir menn hefðu ýmsa litfagra og sérkennilega fiska
sem híbýlaprýði í marmaraþróm í húsum sínum.
Það var ekki fyrr en á nítjándu öld, að tveir franskir menn
komust upp á að taka hrogn úr fiskum, frjóvga þau og klekja
síðan út. Gerðu þeir þetta með aðferðum svipuðum þeim, sem
viðhafðar eru enn i dag.
Fyrsta klakstöðin í Bandarikjunum var sett á stofn árið