Andvari - 01.01.1948, Side 70

66
óttar Indriðason
ANDVARI
og niður á botn í klakkistunum. Þetta næst með því að hafa
vírnetið í kassabotnunum með aflöngum en ekki ferkönt-
uðum möskvum. Hrognin klekjast dálítið misfljótt, en þar
sem það er venja á mörgum ldakstöðvum að lyfta hrogna-
kössunum upp vir vatninu, meðan dauð hrogn eru tínd í burtu,
er auðsær vinningurinn að því að losna við seiðin úr þeim.
Ný aðferð í þessum sökum hefur rutt sér nokkuð til rúms
í Bandaríkjunum á síðari árum. Eru hrognin þá sett í grunn-
ar skúffur og þeim siðan rennt inn í eins konar skáp. Niður
í gegnum þennan skáp, sem gerður er úr járnplötum, drýpur
vatn jafnt og þétt. Lendir það fvrst á efstu skúffunum, þá
niður í gegnum þær og síðan áfram niður úr. Er þá oft lagður
klútur yfir hrognin, til þess að þau haldist betur vot. Höfuð-
kostur þessarar aðferðar er sá, að í þessum skápum rúmast
ákaflega mikið af hrognum. Sparast á þann hátt mikið rúm
innan húss á klakstöðvunum og afköst þeirra geta aukizt að
því skapi.
Meðan hrognin eru að klekjast, er aðalvinnan við þau sú
að tina burt þau, sem dauð eru. Öll hrogn, sem verða hvít á
lit, eru dauð og þurfa að fjarlægjast. Aðalástæðan til þess, að
hvít hrogn eru að koma í Ijós allan klaktímann meira og
minna, er sú, að hér er um ófrjó eða ófrjóvguð hrogn að ræða,
sem geta lengi litið eðlilega út, en eru smám saman að taka
á sig hið dauða gervi. Nokkuð fer það eftir vatnshita, hversu
hættuleg þessi dauðu hrogn eru í klakkössunum. Ef vatnið
er allheitt, t. d. 5—7°, þá er hætta á, að mygla setjist utan um
dauðu hrognin og breiði úr sér og grandi þeim, sem heilbrigð
eru. Ástæður til þess, að hrogn frjóvgast ekki, geta verið
ýmsar. Algenguslu orsakir munu vera, að hrygnan hafi ekki
verið tekin á alveg réttum tíma, eða að hængir þeir, sem not-
aðir voru, hafi ekki verið fullkoinlega kynþroska. Venjulegasta
aðferðin við tínslu dauðra hrogna er sú að taka þau með smá
töngum. Önnur aðferð, sem er tiltölulega nýleg, er að fjarlægja
hrognin með glerpípu og slöngu, sem vatnshringrás er látin
myndast í gegnum.
Á þessu stigi, eða þangað til hrognin verða augnuð, eru