Andvari - 01.01.1948, Blaðsíða 71

ANDVAIII
Um fiskirækt i Bandarikjunum
67
þau mjög svo viðkvæm og þarf að hafa það í huga í sambandi
við alla meðhöndlun þeirra. Öll hrogn, sem tínd eru burtu,
eru talin, eða, ef um mikið er að ræða, mæld. Síðan er sú tala
jafnóðum dregin frá hinni upphaflegu tölu hrognanna. Er
þetta liður í þeirri reglu klakstöðvanna að vita alltaf, hversu
mikið af hrognum, seiðum og fiski þær hafa undir höndum.
Hversu langan tíma klaltið tekur, fer nær eingöngu eftir
hitastigi vatnsins. í vatni, sem er 10° C, er talið, að laxahrogn
klekist á 50 dögum.
Þegar hrognin eru augnuð, eru þau ekki nærri eins við-
kvæm og áður. Er það siður á sumum klakstöðvuin að taka
þá hrognin úr klakltössunum, setja þau í þvottabala eða annað
ílát og hella siðan yfir þau vatni úr talsverðri hæð. Enda þótt
hrognin þoli nú meira en áður, verður þessi harkalega með-
i'erð til þess, að nokkur hluti þeirra deyr. Tilætlunin með þessu
er tvenns konar. Fyrst að koma þeim hrognum, sem ófrjó eru
og enn kunna að leynast, til þess að hvítna upp og koma þannig
í ljós, svo að hægt sé að losna við þau. í öðru lagi að gera út af
við hina veikustu einstaklinga. Er því hér um úrval að ræða.
Þegar seiðin kvikna, hafa þau kviðpoka, sem í er matarforði
þeirra. Hversu lengi hann endist, fer eins og allt annað eftir
hita vatnsins, sem þau eru í. Gera má lauslega ráð fyrir, að
þessi forði endist í hálfan mánuð. Á þessu tímabili eru seiðin
hér um bil ófær um að hreyfa sig nokkuð úr stað. Hið mesta,
sem þeim er mögulegt, er að slá til sporðinu, sem þau gera og
óspart, þótt hægt miði. Það segir sig því sjálft, að seiðin geta
ekki leitað sér ætis, enda þurfa þau ekki á því að halda, meðan
þess forða nýtur við, sem náttúran hefur lagt þeim til. Jafn-
skjótt og pokinn er að hverfa, fara þau að bera sig um, enda
er nú ekki á annað að treysta en þá bráð, sem kemur í færi.
Á klakstöðvunum er vandlega fylgzt með því, hvenær hinn
náttúrlega matarforða seiðanna þrýtur. Um leið og honum
Iýkur, tekur fóðrunin við. Fóðrun seiðanna, sérstaldega í fyrstu,
meðan þau eru smæst, og raunar alltaf, þó að í nokkuð öðr-
um skilningi sé, er hið mesta vandaverk. Seiðin geta lifað ótrú-
lega lengi, jafnvel heilt sumar, án þess að fá nokkuð sem heitir,