Andvari - 01.01.1915, Side 124
116
Ýtingar og lendingar o. fl.
land — til vara ef upp hefði slegið — dregið inn,
og stýrið látið á; þeir sem undir árum eru, »leggja
sér þegar lag« út yfir »rifið«, allir taka ofan og lesa
sjóferðamannsbænina, þ. e. a. s. þeir sem kunna
hana; að henni lokinni signdu sumir guðhræddir
formenn fyrir aftan skipið og báðu guð hátt að gæta
skips og manna, og sumir báðu líka um flsk eða afla.
Mishepnist »ýtingin«, hittir »ólag« skipið í
miðjum klíðum, fellur stundum yfir það og fyllir að
meira eða minna leyti, slær því flötu til annarar
hvorrar hliðar með »sandinum«; mega þá allir, sem
eru á landborða, gæta sín, að forða sér undan því.
Margir gefa sig þá að því bandi, sem er aftur af
skipinu, til þess að halda því svo það dragist ekki
út. Eftir »uppsláttinn« er skipið »borið við« aflur,
og reynt í annað sinn að fara á flot. — Margir hafa
geflð sig eftir einn »uppslátt« og flestir eftir tvo.
Fáir munu hafa fengið þrjá »uppslætti« á einum
degi, því flestir dasast og dofna við hrakning þann
og hættu, sem »uppsláttar«-sviftingum eru samfara.
Menn hafa oft meiðst við þetta og skip hafa stund-
um brotnað mjög mikið, en druknanir hafa verið
mjög sjaldgæfar.
Þessi fáorða lýsing á »lending og »ýting« við
»sandana« heyrir bráðum orðið til liðna tímanum,
því sjóferðir út af »söndunum« eru sumstaðar af-
lagðar fyrir nokkrum árum og sumstaðar óðum
fækkandi vegna aflaleysis. En af henni getur samt
orðið skiljanlegra, ef sagt yrði einhvern tíma ná-
kvæmlega frá einstökum slysförum út af fyrir sig,
sem orðið hafa á liðnum tímum. En það er kom-
andi tímans að vita, að fyr voru valdir í formanns-
stöðuna úrvals sjómenn að viti, aðgætni og dugnaði,