Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 144

136
Heimilishættir Eskimóa.
ist hann heldur vilja halda upp með Mackenzie-
íljóti, því frændi sinn þar mundi eiga nóg kjöt. Var
það tillaga hans, að tengdaforeldrar sínir færu til
Tuktuyaktok, en þau Pannigak upp með ánni. En
Pannigak taldi það tvísýnt, að frændi hans ætti nokk-
urt kjöt, en hitt vissu þau, að nógur væri fiskur hjá
Ovauyak, og auk þess væri hún ekki sólgin í kjöt-
meti. Hún kvaðst því ætla að slást í för með for-
eldrum sínum. Þau urðu því ásátt um það í mesta
bróðerni, að hjónabandi sínu skyldi slitið, fyrst hvor-
ugt þeirra gæti látið að vilja hins. Það má vel vera,
að veigameiri ástæður hafi leitt til skilnaðar þeirra,
heldur en matvendni, en sú er venjan þar nyrðra,
að vilji annaðhvorl hjónanna heldur skilja en láta
að óskum hins, þá er hjónabandinu slitið. í þetta
skifti sá ég það glegst, hve lijónaskilnaður er auð-
veldur meðal Eskimóa.
Þessi saga er og gott dæmi þess, hvernig venju-
lega fer um fyrsta hjónaband bjá þeim. Venjan í
þessu efni virðist þar að nokkru leyti vera gagnstæð
því sem er hjá okkur. Hjá okkur kvongast menn oftast
nær af ást, og lifa síðan lengi í ástlausu hjónabandi. Hjá
þeim eru »skynsemis-hjónabönd« miklu tíðari en hjá
okkur, en þeim er slitið íljótt, ef ekki takast góðar
ástir með hjónunum. En það er sjaldan hið fyrsta,
slundum annað og oftast nær hið þriðja hjónaband-
ið, sem verður varanlegt. Það er næstum óhugsandi,
að hjúskapur standi lengi, ef hjónin eiga ekki lund
saman, og veldur því algert jafnrétti karla og kvenna
og liitt, hve auðvelt er að skilja. En ef hjónum sem-
ur svo vel að þau búa saman í eitt eða tvö ár, er
það ákaflega ólíklegt, að þau skilji, og það er miklu
fátíðara hjá Eskimóum en okkur, að miðaldra hjón