Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 9
3
í vöxt, að engin minnkun sje að þiggja af sveit, þó
brýnt sje fyrir almenningi, að sælla sje að vera
aflögufær til annara, en gustukamaður þeirra.
Sama hugsun kemur víða fram i prjedikunum Arna
Helgasonar, og of mikið virðist mega af því gjöra,
að halda uppi heiðri Lazarusar, eingöngu af því
hann var Lazarus. En — hvernig sem menn svo
dæma um hina kennimannlegu stefnu Pjeturs biskups, ,
þá er það víst, að þar er ekkert kennt, sem eigi /
sæmir bæði góðum og guðhræddum manni. Af
sálmabók vorri hafði hann mikil og góð afskipti.
Gekkst hann fyrir að setja nefndir þær, sem Islend-
inguin til uppbyggingar og sjálfum sjer til sóma
hafa unnið að því, að útvega landinu sálmabók, er
varla mun standa sálmasöfnum annara þjóða langt
á baki. Sýndi hann jafnvel þá sjálfsafneitun, að
láta undan rjettum kröfum þeirra manna, er eigi
vildu láta staðar nema við hina eldri sálmabók (frá
1871), er um tíma mun hafa verið hans óskabarn
(sbr. formálann). Að hugvekjum hans var að því
leyti mikil bót, sem vjer fengum þar góða húslestra-
bók með hreinu og góðu orðfæri, í stað þeirra
dönskuskotnu bænabóka, sem menn hjer á landi
höfðu átt að venjast (Þórðarbænir, Stúrms hugyekj-
ur, o. fl.). Prestsekknásjóðinn éfldi hann ög"ávaxtaði
með sömu útsjón og áhuga eins og sitt eigið fje, og
var honum yfir höfuð einkar annt um hagi presta-
stjettarinnar.
Þó það væri eðlilegt, að Pjetur biskup, eptir
stöðu sinni, bæði á alþingi, sem konungkjörinn, og
utanþings, sem embœttismaður í hárri stöðu, væri
fremur aðhaldssamur en framsækinn í stjórnar-
málum, þá var hann þó í rauninni — það vita þeir,
sem þekktu hann bezt—bæði frjálslyndur og góður
íslendingur, enda hafði hann sýnt það áður sem