Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 22
16
því hlíðarnar eru svighallar, hallinn litill neðst
en eykst eptir því sem ofar dregur. Svo er viða
hjer á landi. Milli hinna víðáttumiklu grösugu mýra-
teiga í hlíðunum eru óvíða melar og grjótrindar,
heldur grasi- eða lyng-grónar hæðir og holtabörð.
Þ. 24. júlí hjéídum við frá Kvíabekk út eptir
dalnum. Veður var hið inndælasta, sólskin og hiti.
Hin fríða og snotra útkjálkasveit var svo svipliýr
og laðandi í sumarskrúða sinum, að jeg tók ósjálf-
rátt undir með Gunnari: »Hjer vil jeg una æfi
minnar daga, alla . . . .« En hin hrörlegu býli og
fátæktarbragurinn, sem lijer er á öllu, ber ekki vott
um að íbúar þessarar sveitar eigi við nein sældar-
kjör að búa af náttúrunnar hálfu. Þó mun ekki að
minni hyggju náttúran ein eiga sök á liinu bága á-
standi dalbúa, en hjer er ekki staður til að íiiuga
slíkt.
I brekkunni vestan við syðrí vatnsendann áði
jeg um stund, til þess að athuga nánar hversu
gróðrinum var háttað. Það var »lyngmóagróður«.
Krækilyng1 og bláberjalyng voru aðal-plönt-
urnar; af að a 1-b 1 áb erj aly ngi var minna, enn-
fremur beitilyng, sauðamergur, rjúpnalauf
{Ðryas octopetala), blóðberg, jafni og skollafing-
ur. Af jurtum voru helztar: Hvítmaðra, gul-
maðra {Galium verum), kornsúra, Aira ftexuosa,
i 1 m r e y r, Juncus trifidus (m ó a s e f) og þ u r s a -
skegg {Kobresia scirjnna), tvær þær síðast töldu eru
einhverjar hinar algengustu móaplöntur hjer á landi
og eiga víða mikinn þátt í því að kasta hinum mó-
leita litblæ á móaflákana, einkum þó þursaskeggs-
1) Rúmsins vegna set jeg latínska nafnið ekki nema einu
sinni við hverja plöntutegund þó plantan komi optar fyrir^
ef hún annars hefur nokkurt ísl. nafn.