Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 23
17
topparnir, sem vanalega vaxa á hinum þuru upp-
blásnu þúfnakolíum.
Upp f'rá bæ einurn að nafni Skeggjabrekka, er
stendur út með vatninu, lig’gur afdalur einn lítill
inn í fjallið; er stefna hans fyrst í suðvestur og
beygist svo til vesturs; dalurinn er kendur við bæ-
inn og liggur vegurinn, ef veg skyldi kalla, um hann
til Hjeðinsfjarðar. Neðst í dal þessum vestanvert
við dalsána eru dálitlar laugalindir, sem ekki
eru sýndar á kortinu; helztu plönturnar við þær
voru blákolla (Brunella vulgaris) og smári (Tri-
folium. repens). Um miðjan dalinn var undirlendi
nokkurt, vaxið stargresi (stararflá). Aðal-tegundin
þar var Carex cri/ptocarpa (flóastör). Þar fyrir
ofan tóku við grýttar grundir og skriður beggja
megin árinnar með líðandi halla upp til miðrar
hlíðar. Gróðurinn á þessum skriðugrundum var hinn
fegursti og mjög þroskalegur, einkum neðan til.
Stórir flákar voru ljósgulir af óvanalega stórvöxnum
m a r í u s t a k k i (Alchemilla vulgaris). Sumstaðar
var meira af framda hans, lj ó nslappanum. Á
öðrum stöðum voru stórir blettir bláir af blágresi
(Geranium silvaticum). Af öðrum plöntum, sem
mynduðu þennan blómjurtagróður, voru þessar
helztar : Fjandafæla (Gnaphalium Norvegicum),
víða og mjög stórvaxin; sáust myglugráir fjanda-
fælu topparnir tilsýndar innau um hinar fjöllitu
blómjurtir; enn fremur brennisóley, túnfífill
(Taraxacum officinalis), skarifífill (Leontodon au-
tumnale), túnsúra (Bumex acetosa), kornsúra,
dýragras (Gentiana nivalis) og að síðustu Phego-
pteris alpestris, sem varð tiðari eptir því sem ofar
dró í dalnum allt upp að grasvíðirbeltinu. Á stangli
í þessum blómjurtabreiðum uxu þroskaleg eintök af
g r á v í ð i og loðvíði (Salix lanata) og einstaka hrisla
2