Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 25

19
innar og skygnast um hvað þar væri af plöntum.
En það var sannarlega ekki um auðugan garð að
gresja; einstaka jöklasóley (Ranunculus glacialis)
teygði hjer og hvar hin fögru stóru blóm sín upp úr
bláberum melnum; auk hennar sá jeg á háfjallinu að
eins örfá og kyrkingsleg eintök af Saxifraga cæspi-
tosa (þúfusteinbrjót) og S. hypnoides (mosa-
steinbr.).
Utsjónin var dágóð yfir norðurhluta hins mikla
fjallabálks, er skilur Skagafjörð og Eyjafjörð. Suður
undan var ekki annað að sjá en bera og kolsvarta
basalt-hnjúka allavega lagaða og nokkuð mismun-
andi að hæð og i lægðunum milli þeirra og dalverpa
botnunum lágu víða allstórar sand-drifnar aurrunnar
jökulfannir; en skammt fyrir norðan þraut landið
og hafið tók við skínandi bjart girt dökkbláum
blikubakka.
Þegar við gengum niður fjallseggina kom jeg-
auga á hvítan blett all-stóran austan í melröðlinum
niður við skarðið. Jeg gekk þangað og sá að þetta
var þyrping, . mörg hundruð eintök alblómstruð af
lækjafræhyrnu; melurinn yar lítið eitt rakur af
dýjavætu, það var þess vegna að planta þessi þreifst
hjer svo vel, þrátt fyrir háfjalla kuldann og næðing-
ana. Hún var hjer líka ein um hituna, engin önnur
plöntutegund keppti við hana um völdin.
Við hjeldum svo áfram vestur af skarðinu niður
i botninn á Hjeðinsfirðinum; það er bratt mjög og
vegleysa. Hjeðinsfjörðurinn er djúp fleygmynduð
dalrauf norðan i hálendið, viðast með snarbröttum
hlíðum; ganga hrikalegir fjallkampar fram með hon-
um báðummegin. Fremst á hinum austari er Vikur-
byrða en Hestur á hinum vestri; er það hamrafjall
mikið og stendur þverhnýpt í sjó vestan fram með
sjálfum firðinum.
2*