Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 27

21
löngum breiðum blágrænum blöðum. Dæld þessi
var skammt fyrir sunnan efsta bæinn í dalnum
austan árinnar. Bærinn heitir Möðruvellir, það er
lítilmótlegt kot, er stendur rjett við fjallsræturnar, á
dálítilli rennisljettri flöt, sem átti að heita tún en
var bæði ræktarlítil og hálfkalin.
í fyrstu undraðist jeg vflr því, hve túnin í
Hjeðinsfirðinum voru yfir höfuð graslítil; það var
óneitanlega nokkuð einkennilegt að sjá þessa einu
bletti, sem áttu að heita ræktaðir, margfalt óræktar-
legri en landið umhverfis þá. Iívervetna var þroska-
legur blómjurtagróður; nálega í hverri laut í hlíðar-
höllunum, og það rjett við túnin, uxu stórvaxnar
jurtir i þjettum flækjum, en á túnunum var dverg-
vaxinn, gisinn og kyrkingslegur vall lendisgróð ur.
Jeg áleit að þetta væri eingöngu fyrir illa hirðingu,
enda lá það beinast við. Ár eptir ár, já öld eptir
öld, hafa túnskæklar þessir verið slegnir eða rjettara
sagt skafnir, en aldrei verið neinn sómi sýndur.
Hvergi sjest garðspotti og engin vegsummerki þess að
þar hafi nokkurn tíma verið hlaðinn garður, og er
sJíkt nærri eins dæmi, því það sjer maður þó viðast
hjer á landi. En þótt hirðingarleysi eigi mikinn
þátt í grasleysinu á túnunum, — því auðvitað mætti
rækta þar gras eins og alstaðar annarstaðar — þá
liggja þó, að jeg held, aðrar og dýpri orsalcir til þess,
er jeg þóttist finna við nánari athugun.
í Hjeðinsfirðinum, og eins hinum öðrum fjalla-
dölum þar í grennd, er yfir höfuð mjög lítið af gras-
eða valllendisgróðri; það eru aðrar jurtir, bæði
blómjurtir og blómlausar jurtir, einkum burknarnir,
sem mest eru rílgandi, eins og drepið er á hjer að
framan; hef jeg kallað slíkt gróðurlag b 1 ó m j u r t a-
gróður til aðgreiningar frá töðugrasi eða vall-
lendisgróðrinum. Það hljóta því að vera einhver