Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 31

25
að Hvanndalabærinn liefði, fyrrum staðið austan ár-
innar, þar sem nu er nefndur Odáinsakur, enda sjást
þar rústir, en svo hefði bærinn verið færður vestur
fyrir ána, vegna þess að enginn gat skilið við
austan árinnar, og varð því að flytja menn, sem voru
aðfram komnir og ekki áttu annað eptir en gefa upp
öndina, vestur fyrir ána, svo þeir gætu sálazt, ann-
ars liefði dauðastríð þeirra orðið endalaust, en ekki
var þess getið, að þetta hefði verið af völdum grasa
þeirra, er þar uxu, og sá, sem sagði mjer frá þessu,
hafði ekki heyrt neitt um það, af liverju þessi ódáins-
kraptur hefði stafað. Olavius nefnir nokkrar plöntur
er vaxi á Odáinsakri, en jeg fann enga þeirra. Það
er lfka mjög ólíklegt, að sumar þeirra hafi nokkurn
tíma vaxið þar, svo sem Oxycoccus palustris (mýra-
ber), því jarðvegur er þar þur og harður. — Þaðan
gengurn við upp í Hvanndali austanmegin árinnar.
Mynnið á aðal-dalnum er nokkuð vítt, en svo
þrengist dalurinn, er ofar dregur, og skiptist efst í
tvennt, en þessir botndalir eru bæði stuttir og litlir
um sig. Austur úr aðal dalnum hjer um bil miðjum
gengur afdalur einn lítill; er hátt upp í mynnið á
honum; þangað gengum við og vorum að lítilli stundu
liðinni komnir upp í dálítið skálmyndað dalverpi,
lukt háum og snarbröttum hamrafjöllum. I þvi
miðju var sljett flöt, er glóði öll af sóleyjum (R.
acer) og m aríustakki, en fátt var þar annað grasa.
I fjallið austan við dalinn, er klettagjá all-mikil upp
eptir fjallinu, og skarð í fjallseggina þar upp undan.
Um þetta. skarð má komast yfiríSírdal, en hvergi
annarstaðar, að því er menn sögðu. Mjer var mikil
forvitni á að sjá hvernig umhorfs væri í Sírdal því
jeg hafði mikið heyrt af honum látið fyrir margra
liluta sakir. Sjerstaklega átt'i gróður að vera þar
frábærlega mikill og fagur.