Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 32
26
Við stautuðum upp eptir gjánni og komumst
eptir langa mæðu upp í skarðraufina. Hún er þröng
mjög og sáust vegsummerki þess, að klöngrað hafði
verið upp í hana nokkrum steinum, svo ekki yrði
um liana farið, en ekki var það til fyrirstöðu, og
komumst við klaklaust um einstígi þetta niður í Sír-
dal. Það er lítill dalur, er skerst inn í fjöllin jafn-
hliða Hvanndölum, og umgirtur ókleyfum klettafjöll-
um á þrjá vegu; undirlendi nokkurt er í dalnum,
er gengur fram á sjáfarhamrana, en þeir eru geysi-
háir og standa í sjó; inn í þá skerast skuggalegar
smávíkur, er nefnast Sírdalsvogar. Sjáfarmegin
verður því ekki komizt upp í dalinn. Ef'st í dal-
botninum liggia jökulfannir, er líklega aldrei leysa
til fulls, en utar í dalnum hefur myndast stórgrýtt
urð við fjallsræturnar vestanmegin af grjóthruninu
úr fjallinu. I urðargjótunum óx talsvert af hinum
sígræna skjaldburkna (Anpidium Louchitis) og
afar-stórvaxin eintök af skollafingri; að öðru leyti
er gróðurinn í lá-dalnum heldur fáskrúðugur og
kyrkingslegur; mun það einkum stafa af snjóvatninu,
er sífellt seitlar niður frá fönnunum efst í dalnum.
Annars má svo heita, að gróðurlagi í Sírdal og
Hvanndölum sje líkt háttað og 1 Iíjeðinsfirði; það er
að mestu leyti mjög þroskalegur blómjurtagróður.
Þær plöntur, se.n einna mest bar á, voru blágresi
eg sóleyjar. Viða í Hvanndölum, einkum á smá-
fiötum niður í dalnum, rjeð sóleyjan mestu; þar
sem hún óx þjettast, sáust tilsýndar fagurgulir eða
meir eða minna ljósgulir flákar eptir því hve mikið
var af maríustakknum, sem víðast óx samliliða
sóleyjunum. Blágresið tók sig miður út í fjarska,
en óx þó víða eins þjett í hinum gróðurmiklu blóm-
jurtageirum, milli skriðanna í fjallshlíðunum, en
þessir geirar og blágresis-lautir voru þar á móti