Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 37

ai
en mig langaði til að prófa þessa leið, enda var það
lang-stytzt. Það kom líka brátt í ljós að bóndi hafði
satt að mæla, því leiðin lá yíir einlægt grjóthröngl
og eggjagrjóts-öldur nálega alveg gróðurlausar þegar
upp eptir dró. Því miður var þokan allt af jafn-
svört, svo maður sá ekkert frá sjer. Við vorurn
komnir út á sijettan nokkuð brattan fann-fláka, sem
okkur fannst aldrei ætlaði að talca enda. Fylgdar-
maður var að stansa við og við og litast um; rjeð-
um við af því, að hann myndi ekki alveg viss um
hvar hann væri, enda var ekki hægt að glöggva
sig á neinu. Allt í einu grilltum við í eitthvað
dökkt, og þegar við færðumst nær, sýndist okkur
sem geysi-mikill kolsvartur múr stæði fram undan
okkur og yíir hann gnæfðu tvær hrikalegar hamra-
gnýpur. Þetta var brúnin neðan við Uxaskarð, og
gnýpurnar, er okkur sýndust svo, klettaröðlarnir
beggja vegna við skarðið. Það var ekki auðsótt að
komast upp í skarðið, því það var snarbratt, og ekki
tólc betra við þegar yíir skarðið kom, þar voru víða
holurðir, sem ekki var hættulaust að fara yfir með
hesta. Fylgdarmaður okkar fór þó ójárnað yfir
þetta allt, og var hrein furða hve klárinn hans
kveinkaði sjer lítið; karli þótti það líka óþarfa hót-
fyndni, þegar jeg gat þess við hann, að mjer þætti
ekki nærgætnislegt að ríða ójárnað á slíkum vegi.
Það er máske eklci móður hjá Hjeðinsfirðingum að-
»spandera« járnum undir klárana sína.
Eptir því sem neðar dró fríkkaði landið og
gróður varð meiri og fjölskrúðugri, en þó mjög ó-
líkur því, sem verið hafði í Hjeðinsfirði og Hvann-
dölum. Iíjer var mikið af starungsbreiðum með
smávíði og finnungs-lautum, og milli þeirra meira
eða minna grónar holta-öldur. Nú fór að lypta undir
þokuna, svo við sáum út og vestur yfir Fljótin.