Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 107
101
er það lýðum ljóst, að það afreksverk lá eptir frá-
fallsstefnuna 1889 í þingbyrjun 1891, að 2 hin auðu
þjóðfulltrúasæti efri deildar voru svo skipuð, að gat-
an var greidd til þess, að konungkjörni flokkurinn
hlaut afl atkvæða í efri deild, enda gátu mennnaum-
ast ætlast til annars, en að þeir, eins og þeir líka
gjörðu, notuðu sjer höggstaðinn, og Ijetu þjóðfulltrú-
ana súpa seyðið af sínum eigin afglöpurn.
En það er ekki nóg með það, að rnaður af þess-
um ástæðum getur ekki lagt mikla þýðing í þessa
niðurstöðu málsins í efri deild 1891, til sannarlegs
hnekkis fyrir endurskoðunarmálið, lreldur verður ekki
einu sinni í sjálfu sjer eptir sögulegri afstöðu hins
konungkjörna flokks til málsins lagður þungur dóm-
ur á hann fyrir þau afdrif, sem málið hlaut í deild-
inni. Hefði hinn konungkjörni flokkur látið þar
staðar nema að fella frumvarp neðri deildar frá 2.
umræðu, mundi ábyrgðarhluti þeirra af slíkri aðferð að
vísu liafa orðið svört fyigja með nafni þeirra, hve-
nær sem þessa máls hefði orðið minnzt. En atskipti
hins konungkjörna flolcks voru, því betur bæði fyr-
ir sjálfa þá og málið, allt önnur en þau.
Það var einmitt einn af hinum helztu og merk-
ustu konungkjörnu þingmönnum, (hinn 5. konung-
kjörni) sem tók frumkvæðið til þingsályktunar þeirrar,
sem lesa má í þingtíð. C. þingsk. 314 sbr. þingsk.
293. enda var sú tillaga óbreytt samþykkt í efri
deild, eigi að eins af hinum þjóðkjörnu fulltrúum,
heldur einnig gagngjörðum meiri hluta hinna kon-
ungkjörnu og því næst í einu hljóði í neðri deild,
(þingt. A. bls. 395 og E. bis. 1382). Til þess að sýna,
hvað í þessari ályktun liggur, þykir oss hentast að
tilfæra hana orðrjett; hún er svo: »Alþingi dlyktar
að skora á ráðgjafa Islands,að hann sjái svoum, að