Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 156

150
rneð yfirskinsákvörðunum, ef ák'væðin væru þannig
orðuð, þó vjer játum að niðurstaðan mundi verða
hin sama; og þetta atriði, sem auðsjáanlega er ein-
ungis formlegt, er þannig þegar rjett er álitið ekki
móti heldur með breyting þeirri, sem gjörð er á
stjórnarskránni með þessum ákvæðum frumvarpsins.
Aptur á móti er það samkvæmt því, sem í reynd-
inni getur átt sjer stað, að lagareglurnar um álykt-
anir þær, er snerta löggjöf og stjórn (7. gr.) og bráða-
byrgðarlöggjöfina (17. gr.) eru orðaðar á hina leiðina.
Vjer höfum nefnt þær mótbárur, er að voru á-
liti lægi næst að leiða út af þessum ákvæðumfrum-
varpsins, eins og þau liggja fyrir. Það sem sjer-
staklega var lögð áherzlan á í «Auglýsingunni 2.
nóv. 1885«, höfum vjer áður ritað um, og viljum
vjer skýrskota til þess, og annars, er fram hefur
komið um það efni í umræðum um stjórnarmálið á
eptirfarandi þingum. Það sem byggt er á 1 auglýs-
ingunni er elclci þýðing á innihaldi endurskoðunar-
innar 1885 í sambandi við þann grundvöll, sem lagð-
ur er með stöðulögunum og þeirri stjórnarskrá, sem
er, heldur er þar slegið fyrir órökstutt, skilningi á
stöðu landsins, er sögulega hefur komið fram. (Postu-
lat). Aðrar mótbárur sama eðlis, sem komið hafa
fram frá öðrum en stjórninni, sem ein hefur rjett
til þess að búast við, að slikt sje tekið til greina,
hirðum vjer ekki að nefna hjer eða fara neitt út í.
Um leið og vjer getuin þess, að eyður þær, er vjer
gátum um, að væru í stjórnarskránni um rjettar-
stöðu konungs og stjórnarlagaeiðinn, hafa verið fyllt-
ar upp í frumvarpinu með 4. og 5. gr. sbr. 6. gr.
hikum vjer því eigi við að fullyrða, að þessar ákvarð-
anir frumvarpsins á stöðu löggjafaraðilanna eru í
rjettu horfi.
Það leiðir af sjálfu sjer, þar sem hluttaka í lög-