Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 165
159
lega og danskar fasteignir og stofnanir, er lúta ein-
kennilegum rjettarreglum (§§ 89, 93, 94).
Þessu næst viljum vjer telja þau ákvæði frum-
varpsins, sem að vísu eru sniðin sem næst grund-
vallarlögunum dönsku um sama efni, en þar sem
þó koma fram jafnframt sjerstakar og sjálfstæðar
reglur, sem standa í sambandi við einkennileik þess,
sem lögin eru gefin fyrir. Þessi einkennileikur getur
verið fólginn í sögulegum atvikiun eða afstöðu og
öðrum sjerstaklegum liögum landsins.
Til þessa heyra ákvæðin um alþingi, yfir höfuð
allur 2. og 3. kafli.
í 20. og 21. grein er ákveðin tala þingmanna
og kjörtímabil og skipting alþingis í deildir á sama
hátt og áður hefur verið, og virðist reynslan elcki
hafa gefið ástæðu tíl að breyta neinu af þessu,
jafnvel þó það hafi mátt gjöra með einföldum lögum.
Aptur er skipan þingmanna í efri deild breytt að
tvennu leyti, fyrst, að konungur ekki velur þing-
menn til hennar eptir frumvarpinu og hinir 6, sem
einnig nú eru þjóðkjörnir eru kosnir á annan hátt
(21. sbr. 23. gr.). Hin fyrri breyting er mjög eðli-
leg afieiðing af því, að konungur vor er svo fjar-
lægur, og málefni þau, sem hjer er um að ræða,
svo sjerstakleg fyrir Island, að engin llkindi eru til
þess, að konungur liirði að taka þátt í löggjöfinni á
þennan hátt, og á hinn bóginn virðist reynslan ekki
hafa sýnt fram á, að hinir konungkjörnu þingmenn
hafi lagt það til mála á alþingi, að líkindi sjeu til,
að þjóðfjelagið missi nokkurs við skiptin. En þar
sem meginhugsun grundvallarlaganna dönsku, um
tvískipting fulltrúasamkomunnar, er haldið (Tokam-
mersystem), varð að finna grundvöll fyrir skipan í
efri deild, sem ætti við fyrir ísland. Þetta virðist
ekki hafa orðið gjört hyggilegar eða frjálslegar með