Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 167
161
breytingu á 33. grein höfum vjer talað sjerstaklega
í byrjun þessa rits. Sú regla, sem afbrigðilegust er,
flnnst í 37. gr. um hið íslenzka sameinaða þing, og
er hún samkvæm þeirri stjórnarskrá, sem nú er, og
þykir hvervetna harla frjálsleg og samboðin anda
hins nýja tíma.
Líku er að gegna að því er snertir 4. kafla
frumvarpsins í heild sinni um dómsvaldið innanlands
sbr. ákvæði um stundarsakir. Ákvæðin í 50.—53.
gr. um skipun dómsvaldsins, stöðu þess gagnvart
hinu umboðslega valdi, skyldu dómenda til að fara
eptir Jögunum og sjerstök embættisrjettindi þeirra,
eru samhljóða grundvallarlögunum. Aptur er 48.
og 49. gr. sem að öðru leyti eru sniðnar eptir hin-
um dönsku ákvæðum um ríkisrjettinn og dómsheim-
ild hans frábrugðnar í því einu, sem beinlínis
flýtur af hinu sjevstaka íslenzlca fyrirlcomulagi á
dómstólum og fulltrúasamkomum. Það getur ekki
talizt til afbrigða frá 6. kafla hinna dönsku grund-
vallarlaga, að 74. gr. um breytingar, sem gjöra skuli
a hinum núverandi rjettarfarsreglum, er sleppt, því
slíkt getur ekki skoðazt öðru vísi, en sem bending
til löggjafarvaldsins um að veita þeim atriðum sjer-
stakt athygli í framtíðinni.
Til þeirra ákvæða frumvarpsins, sem orðuð eru
eptir tilsvarandi grundvallarákvæðum Dana, að því
einu verulegu frábrugðnu, sem beinlínis leiðir af
hinni sjerstöku skipan á hinu æzta stjórnarvaldi, sem
vjer höfum áður gjört grein fyrir, teljum vjer þorra
allra ákvæða í fyrsta kafla. — Þó koma hjer einnig
að nokkru leyti fram þær ástæður til afbrigða, sem
vjcr lögðum sjerstaklega áherzlu á í 2. og 3. kafla.
Þannig er stjórnarskrárreglunni fylgt í 11. grein um
samkomu alþingis annaðhvort ár, og erfiðleikar í sam-
göngum og aðrir sjerstakir landshagir eru orsök til
ll