Spegillinn - 01.08.1951, Blaðsíða 11

SPEGILLINN
121
hestur bar hann ok hljóp hann með liðinu. Hann setti Fiðr til
at reka yxn úr fjósi, en þá er yxnin gerðusk eigi dæl, tók
Haraldr oxa einn á bak sér en kvígu í fyrir ok krækti saman
á hornunum ok bar þá Finn þannig undan með fénaðinum,
áðr búandi varð var ránsins. Guðbrandr hét annar, hann var
accolutus að vígslu, ok var þó mál manna at væri blendinn í
trúnni. Þenna setti Fiðr til at njósna, hvort búendur væri
heima. Gekk vel í fyrstu, en svá fór þó at Guðbrandr kom
eigi aftr úr njósnarferð ok hugðu þat allir menn, at Guð-
brandr hefði riðit suðr Bröttubrekku ok gengit á mála hjá
sunnanmönnum. Lárus hét þriði, verkmaðr góðr, hann setti
Fiðr til ölheitu, svá at eigi skyldi mungát skorta. Vann hann
verk sitt vel, en þó þótti ódrýgjask drykkjarföngin. Geir var
fjórði, þótti hann viðskotaillr nökkut en dyggr vel. Þann
sendi Fiðr á hestvörð at huga at mannaferðum í héraði.
Sýndisk Geir allt kyrrt nema einn mann sá hann ríða í austr
ok fara mikinn. Þóttisk hann kenna þar Guðbrand á litklæð-
unum ok þótti kynleg hans ferð, sem vánligt var. Fimmti hét
Þórhallr, skillítill maðr. Var hann nökkut framaðr utan-
lendis. En svá var hann lengi í för sinni at menn ætluðu at
hann hefði týnzk ok hafði Fiðr látit skipta búi hans ok drukk-
it grafaröl eftir hann, er Þórhallr kom út. Hafði Þórhallr
gengit í Svartaskóla ok sloppit þaðan með naumindum. Tók
hann aftr við búi sínu. Þann mann hafði Fiðr ætíð hið næsta
sér, ok kvað hann þá duga mundu. Er þá talit lið Finns utan
hestasveinn hans, Agnar at nafni, skáld gott ok var vel til
kvenna. Nú er frá því at segja, at þeim Barða vannsk vel
virkisgerðin. Lét hann taka grjót úr jörðu ok bera í vegg-
inn. Nefndisk sá Björn, er grjótit bar. VarAhann eigi verk-
hagr, en sterkr sem risi, ok bar hann at þeim björg svá stór,
at fjórir menn gátu eigi um þokat. Tók hann sér hvíldir lang-
ar, meðan hinir klöppuðu steininn. Kjartan hét sá, er hafði
forsögn með virkisgerðinni. Var hann fullröskr maðr, en illt
þótti honum at taka við björgum úr höndum Bjarnar, gat þó
eigi at gert. Jón hét þar klerkr einn. Söng hann yfir hverj-
um steini í vegginum ok stökkði á vígðu vatni. Kvað hann þá
vígit aldregi verða með vápnum sótt. Stóðsk nú á endum
virkisgerðin ok vistaöflun. Kom Geir af hestverðinum ok
sagði þá reið manna um hérað ok þótti eigi friðvænlig. Bað
Barði alla ganga í virkit. Sá þeir þá mann ríða geyst ok
stefna at þeim. Gripu þeir Barði til vápna, en brátt kenna
þeir, at þar er kominn Guðbrandr accolutus. Hafði hann
riðit austr til Hóla ok hafði nú með sér bein biskups nokkurs,
er hann lét upp grafa. Kvað Guðbrandr svá mikinn kraft
fylgja beinum hins blessaða biskups, at þeir myndu aldrei
unnir verða. Þakkaði Barði Guðbrandi dygga þjónustu, en
bað hann þó taka fjánda sinn ok fara með sem honum líkaði.
Er Barði hafði þetta mælt komu þeir sunnanmenn ok æpa
þegar heróp. Barði gekk fram í virkit ok spurði, hver væri
fyrir liði þeirra. Sá nefndisk Benedictus í Hofteigi austr.
Skorar hann á Barða at gefa upp virkit. „Heyrt höfum vér
þin getit“, anzar Barði, ,,en meira at frumhlaupi en afrek-
um ok hræðumsk vér hvergi“. Að svo mæltu gekk Barði inn,
en Benedictus ok hans menn æptu sem áðr, en fengu þó lítit
at gert. Ráða nú ráðum sínum. Hyggsk nú Benedictus beita
fjölkynngi nökkuri ok tekr sig til ok stingr höfði milli fóta
sér ok þylr tólf álna langt ok tírætt kvæði, sem hann hafði
sjálfr ort. Er hver hending svá meitluð, at þat er sem örva-
drífa fljúgi at þeim. „Er hér engi, er sjá má við galdri þeim?“
kvað Barði. Gekk þá fram Agnar hestasveinn ok hefr upp
lygisögu eina með svá miklum fítonsanda ok fjölkynngi, at
örvarnar snöru við ok varð nú mikit mannfall í liði Bene-
dicti af hans eigin skeytum. Sáu þeir, at eigi mátti una við
svá búit. Vekur nú Benedictus upp íslenzka bóndann allt frá
landnámstíð með særingum ok sótti sá draugaher at þeim
Barða ok þótti mikill vágestr. Voru báðir þeir Haraldr ok
Björn sendir gegn þeim, inir sterkustu menn, var atgangr
þeirra langr ok harðr, unz báðir féllu óvígir ok þó mest af
mæði. Kvað Barði þeim eigi þetta duga, biðr nú Jón klerk
at stökkva á þá vígðu vatni, rakna þá við ok vilja nú berjask
sem áðr. Barði bað þá Harald heldr lesa þýðingar1 helgar, er