Spegillinn - 01.08.1951, Blaðsíða 12

/
122
Haraldr hafði sjálfr þýddar, ok gerir Haraldr svá. Les hann
nú hverja þýðingu stafrétt sem væri hún í þriðju próförk,
linast nú heldr sókn hinna gráu fylkinga Benedicti, en Björn
þylr rímur allt frá upphafi vega og fram at 1600. Verðr þá
her Benedicti at þoka ok gerisk nú myrkt af nóttu ok hættir
bardaginn.
At morgni næsta dags hefr Benedictus sókn at nýju. Hefr
hann nú vakit upp Smið Andrésson ok annat illþýði útlent
ok magnar mjök með því at snúa illverkum þeira úr lifanda
lífi í góðverk svá sem aðrir snúa faðirvorinu upp á fjánd-
ann. Segir hann Smið- dýrling en Jón Gerreksson erkiengil
ok enn aðra magnaði hann á sama hátt. Veit Barði nú eigi,
hvat til bragðs skal taka við gjörningum þessum í líki friðar-
boða. Treðr þá fram Guðbrandr acolutus ok hefr fyrir sér
bein hins blessaða biskups, en Jón klerkr stökkr vígðu vatni
á illþýðin. Hverfa þau aftr til upphafs síns ok ráðast at Bene-
dicto ok hans mönnum. Berst Benedictus þat sem eftir er
dagsins við at kveða niðr sína eigin fjánda. Næsta dag kveðr
hann kappa þann úr liði sínu sér til fulltingis, er Helgi hét
frá Hrafnkelsstöðum, ok bað hann gera Barða nökkura skrá-
veifu svá at hann gætti sín eigi ok mætti þannig unninn verða.
Kveðr Helgi sér hljóðs ok segisk hafa þar komit til Alþingis,
er Barði hefði gengit til Lögbergs ok sýnt þingheimi mann
nokkurn, Þorvald Þórarinsson að nafni, ok kvað Barði mann
þennan hafa skrifat Njálu, hina ágætustu bók. „Er þetta hin
furðuligasta dirfska", sagði Helgi, „þar eð nefndur Þor-
vaklr Þórarinsson er yfirlýstr kommúnisti ok heíir at auki
látit út bera ungbörn, konur ok gamalmenni“. Gerðu nú menn
Benedicti mikit hróp at þeim Barða ok sögðu, at betra mundi
honum at Njála hefði aldrei skrifuð verit.
Gekk nú Barði sjálfr fram. Lyfti hann hægt augnalokum,
en var þó stilltr vel. Kvað hann Þorvald hinn bezta dreng ok
miklar álygar á hann bornar. Nefndi hann, at Þorvaldr hefði
aldrei tekið við fé því til austrfarar, sem sogið var út úr ekkj-
SPEGILLINN
um ok munaðarlausum, slíka freisting mundi enginn íslend-
ingr hafa af sér staðit nema höfundr Njálu. Ok margar aðr-
ar sönnur færði Barði fram af miklum lærdómi ok hugviti
fyrir því, at Njála væri rituð af Þorvaldi Þórarinssyni, en
engum öðrum ella. Var gerr góðr rómr at máli Barða ok sló
þögn mikla á þá Benedictum ok Helga. Báru þeir saman ráð
sín ok var sem þeir mundu ætla frá at hverfa við lítinn
orðstír.
Þá gekk Guðbrandr acolutus fyrir Barða ok bauðst til at
fara yfir til óvinanna ok njósna nökkut um ráðagerðir þeira.
Leyfði Barði þat. En eigi var Guðbrandr fyrr kominn í flokk
Benedicti en þeir slá upp tjöldum ok draga at sér vistir ok
gera svá umsátur um Borgarvirki. Þykjast þeir Barði þá
vita, at Guðbrandr hafi eigi verit heill í ráðum, en borið
njósnir á báða vegu ok er hann ór sögunni.
Líða nú tímar fram án þess at nökkut dragi frekar til tíð-
inda ok léttir Benedictus eigi umsátrinu, en hefr nær því lok-
it við at semja nýja bók um sakamenn á íslandi allt frá land-
námstíð, sem verða skal jólabók hjá Norðra. Hyggsk hann
gefa Haraldi upp sakir allar, svá at hann geti lesit prófarkir
af bókinni. Líður svá at hausti. Gengr Fiðr einn dag fyrir
Barða ok segir vistir allar at þrotum komnar. Sé eigi annat
eftir en eitt m-----
Hér lýkur þá skóbótarblaði Heiðarvígasögu, þeim megin
sem vér gátum lesið við röntgenlýsingu, en fræðimenn vorir
gátu eigi stafað sig fram úr. Er þá sagan öll. En eigi að síð-
ur er óleyst hin mikla gáta í þessum fræðum, hvort Barði
hafi kastað mörsiðri eður ei. Það sem eftir var af vistum
nefnir Fiðr — sem er sama og Finnur — „eitt m--------“, en
þar er skóbótin slitin á hælnum. Verður því aldrei sannað,
hvort Finnur hafi sagt „eitt möðsiður" eða eitthvert annað
góðgæti. Allir munu harma, að skóbótin skuli vera slitin á
svo óheppilegum stað. Vér verðum því að láta hugmynda-
flugið fylla upp í eyðurnar sem áður og styrkja Halldór á
Þverá og alla sanna Húnvetninga eftir getu í þeirri trú, að
það hafi verið mörsiður, sem Barði kastaði í hausinn á Bene-
dicto á sínum tíma. Og hafi Barði ekki gert það þá, á hann
vonandi eftir að gera það.
1 guðs friði.
Séra X, óháður.