Spegillinn - 01.01.1957, Síða 12

1D
SPEGILLINN
ekki betra við, því að við höfum
samtök um að hækka taxtann um
fimmkall í hvert skipti, sem hann
skiptir um rakara.
— Og hvað ætlið þið að gera við
alla þessa peninga?
— Við ætlum að stofna úr þeim
sérstakan sjóð — hann þarf helzt
að vera sérstakur, til þess að hon-
um sé síður stolið — og í skipu-
lagsskránni stendur, að honum
skuli varið til þess að styrkja unga
áhugarakara til utanfarar. Ég efast
ekki um, að sjóðurinn verði fljótur
að vaxa, því að þetta á líka að
gilda fyrir verðlagsstjórann og
nokkra aðra útvalda.
— Ekki þó Hermann?
— Nei, með hann gegnir allt
öðru máli. Bæði er stéttinni hlið-
hollur og auk þess er nú tapið
byrjað hjá honum, ef að vanda
lætur. Hinsvegar ætlum við ekki
að verða billegir, ef einhver kemur
hingað af Hamrafellinu; þá ætlum
við að taka 160 sjillinga, takk!
— Þið skuluð ekki vera að hafa
fyrir að semja neinn taxta fyrir þá.
Veistu ekki, að Vilhjálmur þór
hefur sagt Erlendi að segja þeim
að láta alltaf bustraka sig í Svarta-
hafshöfnunum í hverri ferð. Mig
grunar, að Eysteinn hafi sagt hon-
um frá viðskiptum ykkar og látið
lítið af.
— Veit ég vel, en það þora þeir
ekki. Eg Iét einn úr stéttinni læða
því að einhverjum þeirra, að
kommarnir austur þar hafi þann
ljóta sið að láta stundum hausinn
fylgja hárinu, þegar þeir eru að
klippa menn.
— Ekki kemur það vel heim við
það, sem Hjalti segir af þeim í
Ungverjalandi.
— Mér finnst hann nú lítið geta
sagt, ef hann hefur haldið sig inni
allan tímann, eins og hann segir
í öðru orðinu. Enda ofbauð Vaff-
essvaff þetta svo, að hann kallar
hann umskiptinginn í útvarpinu.
— Já, að minnsta kosti fannst
mér það lélegt aðfangadagspró-
gram að setja hann þar í staðinn
ft
fyrir allar fallegu jólakveðjurnar,
sem útvarpsráðið semur fyrir
menn.
— Ég hlustaði nú lítið á útvarpið
um hátíðarnar, nema helzt á for-
setaræðuna á nýársdag.
— Já vel á minnst! Og fannst
þér nú hún vera eins bölvuð og
Þjóðviljinn vill vera láta?
— Nei, mér fannst hún ágæt. Og
jafnvel þó hún hefði ekki verið
það, er það ekki okkar þegnanna að
vera að skandera það, sem æðsti
maður þjóðarinnar segir á nýárs-
dag. Bæði eru nú svona hátíðaræð-
ur ekki ætlaðar til umræðu og auk
þess er forsetinn stikkfrí.
— Já, en annars þótti það nú
enginn heiður í boltaleik í gamla
daga, ef ég man rétt.
— Mér þótti nú ræðan góð, sér-
staklega þar sem hann talaði um
stígvélabrokk . . .
— Stígvélabrokkur var á sinni
tíð frægur draugur . . .
— Nei, þú misskilur þetta. Hann
meinti stígvélabrokkið í varnar-
liðinu.
— En er það satt, að hann hafi
gleymt að þakka Friðriki danska
fyrir komuna?
— Ég tók nú ekki eftir því, en
hann hefur vafalaust þakkað hon-
um fyrir hana áður en hann fór
héðan, svo að það er engin ástæða
til að vera neitt að endurtaka það.
Og ef Hermann hefur lesið ræðuna
yfir, ætti öllu að vera óhætt.
— Ég efast um, að Hermann
hafi nennt því og það eitt er víst,
að hann hefur aldrei sýnt komm-
unum í stjórninni hana.
— Það hefði nú annars verið ó-
hætt, því að þeir hefðu aldrei sagt
annað en já og amen, eins og þeir
hafa þegar gert við varnarliðinu.
— Já, þar kemur nú einmitt að
því, sem Þjóðviljinn er að segja,
að menn eigi að tala eins og em-
bættismenn, hvað sem einkaskoð-
unum þeirra líði.
Rakarinn minn gaut augunum að
dyrunum. Verðlagsstjórinn var að
koma inn.
— Tuttugu og tvær krónur,
takk.
—Gerðu svo vel, svaraði ég og
rétti honum sexkall. — Þú ert þeg-
ar búinn að láta Eystein borga
helminginn af því, sem vantar, og
þarna er hinn helmingurinn að
koma.