Spegillinn - 01.01.1957, Síða 14

12
SPEGIULINN
ÁRAMÓTAÞ II L A
Gamla árið út ég drakk,
— ekki samt í rjóma.
Átti ég þá við andlaust pakk
innihaldslaust froðusnakk.
Rétt fyrir dögun dó ég, takk;
— dó með heiðri og sóma,
og vaknaði þyrstur fram í fingurgóma.
Þannig drekka menn árið út,
ýmist úr glasi eða bara af stút,
gleyma í bili sorg og sút
og syngja af feikna krafti,
unz hrópað er, svo menn hrökkva í kút.
— Haldið þið allir kjafti!
Nú er ég aftur kominn með kvef,
Köflóttum trefli um hálsinn vef;
pund mitt í svartan sandinn gref
með svolitlum fyrirvara.
Magnast í heimi þjark og þref,
— Þorvaldur skrifar opin bréf,
ekkert þvílíkt þekkt ég hef,
það get ég svarið bara.
Það væri dálítið annað, ef
einhver nennti að svara,
ef opnu bréfunum einhver nennti að svara.
— Syngjum í dúr og syngjum í moll,
sumblum og iðkum dufl og joll,
dönsum á brókinni rokk and roll;
— hjá Rigmor sú fótmennt lærist.
Af margskonar holdlegri magt og vold
mannskepnan endurnærist.
— I „Búðinni“, tryllist blessað fólkið og ærist.
„Máninn hátt á himni skín“,
hugsaðu til mín, baugalín.
— Það skaðar ei neinn, þótt skáldrit fín
í skammdeginu ég grundi.
Brimöldurnar brotna upp á grín
á bókmenntanna sundi.
Það er gaman að skrifa, Guðrún mín,
Guðrún mín frá Lundi;
og gott á sá, sem glatar ei sínu pundi.
— Út í buskann árið hvarf,
hvað engum raunar segja þarf.
En „hvað er þá orðið okkar starf“
á árinu hér og þar?
Nýja stjórnin fékk eymd í arf
eftir þá sem var.
Ekki virðist arfur sá
efnilegur til að sjá,
en maður verður að vona og spá
vinstri stjórninni betri
vertíð á þessum vetri.
Kvenmannslaus í kulda og trekk
kemhi ég nú minn hærusekk,
hæði út og inn ég drekk
árið gamla og nvja.
Tnn í þennan flatrímsflekk
flétta ég kveðju hlýja
til hvers þess manns, sem hefur mig til skýja.
Baui.
Pétri skáldi og bindindismanni, en
hún frá Valtý og Birtingi). Haldið
þið að framámenn borgarinnar
hefðu staðið berhöfðaðir og and-
aktarfullir við afhjúpun einhverrs
abstraktskúla, sem sem þeir hefðu
þó verið fullsæmdir af? Nei takk.
A það stig er listræn menning vor
enn ekki komin. Jæja. Myndin nr.
7 var eftir Guðmund, sem Þor-
steinn í Stefni sagði að væri
bærileg fyrir neðan miðju, en gör-
ótt hið efra og var ég að mótmæla
þeirri aðfinnslu. En svona tvískift-
ar myndir málar Guðmundur ekki,
þar er hver partur x samræmi við
hina. Ég vona að ég þurfi ekki að
stugga við púkanum í þriðja sinn.
Hjálp í vandræðum
. .Gleðilegt er það og hefur verið,
hve margir eru fúsir að rétta sjúk-
um og bágstöddum hjálparhönd.
Félög í þeim tilgangi eru því vel
séð og vinsæl óg ekki vanta verk-
efnin, því fátæka höfum við alltaf
meðal okkar, hvernig sem velmeg-
unin vex. En þegar hjálpin er
jafnframt hjálp við sjálfa menning-
una, einmitt á því sviði, sem fátækt
hennar er einna tilfinnanlegust, þá
hljótum við að fagna raunhæfum
aðgerðum góðs félags, sem nú hef-
ur verið stofnað og ekki vonum
fyrr. Verkefni félagsins kann að
sýnast auðveldara en margra ann-
arra, þar sem tilgangur þess er, að
veita aðeins einum sjúklingi eða
fátæklingi (eða hvorutveggja) ein-
hvern stuðning, en þetta getur þó
orðið erfitt og vandasamt. Góðu
spáir það samt, að yfirhjúkrunar-
kona sjúklingsins er með í ráðum
og framkvæsradum, svo ekki þarf ó-
kunnugleika á högum hans um að
kenna. Svo var að sjá á liðnu
sumri, að ekki væri líðan hans góð
og kenndu sumir um hreyfingar-