Spegillinn - 01.01.1957, Qupperneq 23

SPEGILUNN
21
— Jæja! sagði ég, þegar báðir
voru komnir fram í forstofu. — Þú
vilt kannske vera svo vingjarnleg-
ur að standa fyrir máli þínu?
— Þegar ég hringdi til þín fyrir
nokkrum dögum, sagði Bogga
gamla, að þú yrðir ekki heima
næstu viku.
— Já, það breyttist, en annars
er það þú, sem átt að gera grein
fyrir þínu máli, en ekki ég fyrir
mínu. Hvaða fólk er þetta?
— Þa-það er fólk, sem ég bauð
hingað yfir helgina. Ágætis fólk.
Hr. og frú Potter og hún Aníta
dóttir þeirra. Ég er sama sem trú-
lofaður Anítu.
— Svo það ertu? En veit herra
Potter, að þú ert ekki annað en
staurblankur vesalingur ?
— Ja, sennilega hefur hann
rennt grun í það, og þessvegna
fann ég upp þetta snjallræði að
bjóða þeim hingað yfir helgina.
Svo sjá þau, að ég á heima í sæmi-
lega brúklegu húsi og hef duglega
ráðskonu, sem býr til góðan mat,
og þá hugsa þau auðvitað sem svo,
að ég hljóti að hafa sæmilega af-
komu.
— Þú átt með öðrum orðum við,
að þú hafir verið svo grenjandi ó-
svífinn að segja þeim, að þú ættir
þetta hús?
Sona-sona, góði vinur, hafðu ekki
svona hátt, sagði Kobbi og leit ó-
rólegum augum yfir öxl sér. —
fékk þessa hugmynd eins óg skot,
þegar kellingin sagði mér, að þú
yrðir burtu í viku. Ég trúði henni
svo fyrir hugmynd minni og hún
lauk miklu lofsorði á hana og lof-
aði mér aðstoð sinni. Hún sagðist
viss um, að þú hefðir ekkert við
þetta að athuga.
Ég hef nú aldrei skilið og mun
heldur aldrei skilja þessa vitleysis-
legu hrifningu Boggu gömlu af
Kobba. Hitt vissi ég líka, að ekki
þýddi neitt að fara að tala um þetta
við hana, svo að ég hélt áfram við
hann.
— Gott og vel. Þið megið ljúka
við matinn, svo verðið þið líka á
burt samstundis og honum er lokið,
öll fjögur.
—O—
— Æ, vertu nú vinur í raun, grát-
bað Kobbi, — og settu ekki allt upp
í loft, þegar allt gengur upp á það
bezta. Ekki þarf annað en láta
sem þú sért gestur sjálfur . . .
— Ha? Ég gestur þinn í mínu
eigin húsi!
—- Já, elsku vinur. Potter gamli
myndi aldrei fyrirgefa mér, ef hann
kæmist að sannleikanum. Rétt að
lofa mér að halda áfram með þetta
og . . •
— Aldrei!
En það er nú svona, að Kobbi
getur kjaftað hvern sem er upp í
hvað sem er áður en lýkur.
—O—
Þau voru að háma í sig steik,
sem ég er viss um, að hefur tvö-
faldað ketreikninginn minn, þegar
ég kom inn aftur, eftir að hafa þveg-
ið mér og farið í teinóttu fötin mín.
Ég heilsaði nú upp á gestiná.
— Þetta er vinur minn, hr. Hill,
sem var rétt að rekast inn, sagði
Kobbi og var hinn húsbóndalegasti.
— Gott kvöld, sagði ég feimnis-
lega, því að ég var hálf-klaufalegur
þegar ég átti að fara að íklapðast
þessu gestahlutverki mínu.
— Eigið þér heima hér nærri, hr.
Hill? spurði frúin.
— Ja-á, það er ekki langt héðan,
sagði ég.
— En hvað það er gaman fyrir
yður.
— Ha? . . . ég meina, fyrirgefið
þér, ég heyrði ekki almennilega . . .
— Að þér skulið eiga heima svona
nærri hr. Marks.
Og eigið þér líka svona indælt
hús? spurði Aníta.
— Já, það er að segja . . .
Ég slapp við frekari skýringar
vegna þess, að nú kom Bogga gamla
inn, en Kobbi hafði hringt á hana
og í ákafa síum að þjóna hagsmun-
um hans, gekk hún óþarflega langt
í skrípaleiknum.
— Fyrirgefið, herra minn, sagði
hún við Kobba og leit um leið á
mig fyrirlitningaraugum. — Ætlar
herrann að vera hér í nótt.
Ofurlítill vonarglampi uppljóm-
aði smettið á Kobba. Ég hugsa, að
hann hafi búizt við, að ég myndi
óafvitandi koma öllu upp, og því
talið sig öruggari, ef ég gisti þarna
alls ekki.
— Ég býst varla við því, Bogga,
sagði Kobbi. — Ætlarðu að vera
hérna í nótt, Hill? bætti hann við,
og beindi orðunum til mín.
— Já, það ætla ég svei mér, sagði
ég ákveðinn. Ef ég má, bætti ég
við, mannasiðanna vegna.
— Það er annars ágætt lítið gisti-
hús ekki mílu vegar í burtu, sagði
Kobbi eins og hann væri að ýta á
eftir mér.
— Ég hef andstyggð á gistihús-
um.
— Mér skildist, tók nú hr. Potter
fram í, — að þér ættuð heima hér
skammt frá.
— Jú, að vísu. En veðrið er leið-
inlegt og . . .
— Ég veit bara ekki, hvaða her-
bergi ég get látið þig fá, sagði Kobbi.
— Ég gæti sett upp bedda uppi á
háalofti, sagði Bogga gamla.
— Já, það er líka satt, sagði
Kobbi.
— Gæti ég ekki fengið þitt éigið
herbergi? sagði ég. Ég fór svo sem
í engar grafgötur um, að hann hefði
tekið mitt herbergi handa sjálfum
sér.
— Nei, það kemur ekki til mála,
Hill. En það má líka láta fara prýði-
lega um þig á háaloftinu.