Stúdentablaðið - 17.06.1944, Blaðsíða 39

Uppskipun á fiski
Það er því augljóst, þegar þessar stað-
reyndir eru athugaðar í ljósi þess, sem sagt
hefur verið að framan, að sjávarútvegurinn
hefur í þessu tilliti grundvallarþýðingu, og
skapar fyrst og fremst þau skilyrði, sem þjóð-
inni eru nauðsynleg til að geta lifað nútíma
menningarlífi í landinu.
Hér að framan hefur verið gerð tilraun til
að bregða ljósi yfir það hlutverk, sem sjávar-
útvegurinn hefur að rækja. Að sjálfsögðu er
sú mynd, sem dregin hefur verið upp í svo
stuttu máli að ýmsu leyti mjög ófullkomin,
en þó vonandi nægilega skýr til þess, að menn
geti áttað sig á mikilvægi þessa hlutverks.
Þjóðin, sem byggir þetta land, stendur nú
á tímamótum í sögu sinni. Aldagamall draurn-
ur hennar er nú að rætast með því að endur-
heimt verður að fullu hið stjórnarfarslega
sjálfstæði, sem hún glataði fyrir nær 7 öld-
um. Tíminn einn getur leitt í ljós, hversu
henni tekst að varðveita þetta fjöregg sitt.
Eitt hið allra þýðingarmesta atriði í því sam-
bandi, er að takast megi að undirbyggja svo
hið efnahagslega sjálfstæði, að því verði ekki
haggað, því takist það ekki, getur stjórnar-
farslegt sjálfstæði orðið lítilsvirði, enda þá
oft skammt að bíða þess, að það glatist
einnig.
STÚDENTABLAÐ
Ein hin traustasta stoð undir efnahagslegu
sjálfstæði íslenzku þjóðarinnar er sjávarút-
vegurinn. 1 hinni miklu auðlegð fiskimiðanna
umhverfis landið liggur fólginn sá fjársjóður,
sem lífsafkoma þjóðarinnar byggist fyrst og
fremst á, og svo hlýtur enn að verða í fram-
tíðinni. Veltur þá mest á því, að þjóðin kunni
á réttan hátt að notfæra sér þá möguleika,
sem náttúran býður henni í þessu efni.
Á lokadaginn 1944.
Davíð Ólafsson.
lýsing borgcsra á emfoœfltissfétt.
Lærdóms- og kennidómsstéttanna ásteyt-
ingarsker teljast helzt: drambsemi, hégóma-
dýrð, æru- og þrætugirni, fyrirlátsemi, of-
traust á eigin og annarra lærdómi og kenn-
ingum, skortur umburðarlyndis margra við
aðra, drottnunarsótt og ímyndaður umi'áða-
réttur annarra lífs- og sálarheilla. Á stund-
um freistast þær til leti og vanræktar skyldu-
verka, en þó ágengni í tekjurn.
(Magnús Stephensen, Ræður Hjálmai’s á
Bjargi, 50—51).
37