Stúdentablaðið - 07.02.1959, Blaðsíða 3

údentablad
Lánasjóður stúdenta.
Á frumvarpi til fjárlaga fyrir
árið 1957 var lagt til, að fjár-
veiting til Lánasjóðs stúdenta
jrrði kr. 650.000.00. Stjórn sjóðs-
ins hafði lýst yfir því áliti sínu,
að hún teldi nauðsynlegt, að
sjóðurinn liefði á ári liverju kr.
800 þúsund til úthlutunar, til að
geta gegnt lilutverki sinu. I sam-
ræmi við það var farið fram
á, að 800 þúsund krónur yrðu
veittar til sjóðsins á því fjár-
hagsári.
Meirihluti fjárveitinganefnd-
ar synjaði þessari heiðni, en
minnihlutinn flutti þá breyting-
artillögu við aðra umræðu, að
fjárhæðin liækkaði í kr. 750 þús-
und. Sú tillaga var felld, og er
óþarft að geta þess, að hæstvirt-
ur menntamálaráðherra og pró-
fessor greiddi atkvæði gegn
hækkuninni, og sat þó sjálfur
í stjórn lánasjóðs, sem mælt
hafði með hækkuninni. Hvað
lieitir þetta á íslenzku? Óheil-
indi. Hræsni. Kvigska.'
Um mitt sumar 1957 rann út
skipunartími þáverandi for-
manns stjórnar lánasjóðs. Bar
hrýna nauðsyn til þess að
menntamálaráðherra skipaði
fljótlega nýjan formann, svo að
sjóðsstjórnin yrði starfhæf þeg-
ar um haustið. Ráðherra var
margbeðinn að hraða þessu
máli, hæði með samtölum og
minnismiðum á skrifborði hans.
Einhvern veginn tókst hinum
veizluglaða ráðherra samt að
draga það á langinn, unz kom-
ið var fram á — ekki elleftu —
heldur tólftu stund. En liinn
nýi formaður er Sverrir Þor-
bjarnarson, — maðurinn, sem
sótti um að verða kennari um
leið og Gylfi Þ. Gíslason, og síð-
ar sótti um forstjórastöðu
Tryggingastofnunar ríkisins
nokkru fyrr en ráðherrann.
Þessi framkoma ráðherrans,
sem varð til að tefja störf lána-
sjóðs á afdrifaríkan hátt, er ger-
samlega óverjandi, einkum þar
eð ráðherrann var öllum hnút-
um kunnugur, sitjandi i stjórn
sjóðsins. Afleiðingarnar létu
ekki á sér standa. Þegar stjórn-
in var að lokum orðin starfhæf,
kom vitanlega í ljós, að allt of
lítið fé var handbært til þess
að lána stúdentum, og um sein-
an að afla aukins fjár með lán-
tökum. Varð mikil óánægja
meðal stúdenta af þessum sök-
um, eins og öllum er enn i
minni.
Haustið 1957 reyndu stúdent-
ar enn að fá aukna fjárveitingu
til sjóðsins, en það var eins og
að herja höfðinu við stein. Ujjp
úr þvi var ráðinn viðskiptafræð-
ingur til að semja greinargerð
um sögu og hag lánasjóðs. Á
henni voru síðan byggðar óskir
um aukið framlag alþingis til
sjóðsins, og þær sendar hæði til
menntamálaráðherra og fjár-
málaráðherra. Var það stutt
sterkum rökum, að nú yrði f jár-
veiting að nema einni milljón
króna, til að sjóðurinn fengi
fullnægt lánsþörfum slúdenta.
Fengu stúdentar nú í fyrsta sinn
nokkra náð fyrir eyrum fjár-
veitingavaldsins, er fjármála-
ráðherra lagði til á frumvarpi
til fjárlaga 1959, að Lánasjóð-
ur stúdenta lilyti kr. 900 þúsund
-—- auðvitað ekki milljón, eins
og nauðsynlegt var. Virðist ærin
ástæða til þess að minna ríkis-
vaklið á skyldur sínar við lána-
sjóðinn, því að hlutur stúdenta
hefur versnað hin síðari ár.
Meðallán til stúdents var 4380
3
krónur haustið 1956, en verður
nú rúmar 3800 krónur.
Ekki sakar að geta þess, að
liáskólaráð endurkaus doktor
Gylfa ekki til setu í stjórn sjóðs-
ins, og baðst hann þó ekki und-
an endurkjöri.
Háskólalög.
Við aðra umræðu um liáskóla-
lagafrumvarpið i efri deild lagð-
ist Gylfi Þ. Gíslason gegn því,
að fulltrúi stúdenta í háskóla-
ráði liefði þar atkvæðisrétt.
„Rök“ „doktorsins“ voru m. a.
þessi: „Það er a.m.k. andstætt
þeirri meginreglu, sem gildir í
réttarfarinu hvað þetta snert-
ir“(??), sbr. Alþt. 1959, B 1851.
Að sjálfsögðu var ráðlierrann
í hópi þeirra háttvirtra alþingis-
manna, sem lögðust gegn aka-
demísku frelsi og eindregnum
vilja stúdenta, þegar rætt var
um eftirlit með námsástundun.
Þá sagði flokkshróðir ráðherr-
ans, Benedikt fyrrverandi Sam-
vinnuritstjóri Gröndal liin eftir-
minnilegu orð: „Ég er þeirrar
skoðunar, að liugmyndin um
akademískt frelsi, sem er mjög
sterlc i hugum stúdenta, sé orð-
in úrelt, og þessi liugmynd liafi
nú orðið skaðleg áhrif.“
I þessu máli, eins og öllum
öðrum, sem stúdenta varða,
kom hugur háskólakennarans
til nemenda sinna skýrt í Ijós,
mannsins, sem segir, að allt frá
slcólaárum sínum liafi hugur
sinn staðið til þess að vera —
ekki forstjóri heldur — háslcóla-
kennari (Alþbl. 12. des. 1958,
bls. 12).
Semínarismi.
Enn kemur hugur Gylfa til
stúdenta fram í því, að fyrir
skemmstu hefur hann opinber-