Stúdentablaðið - 07.02.1959, Blaðsíða 12

12
PEREAT!
Framh. af bls. 5
Hér kom í ljós eins skýrt og á
verður kosið, að ráðherra þessi
lætur hræðslu við ímynduð
blaðaskrif hafa áhrif á stjórnar-
ráðstafanir sínar, enda varð rit-
ara stúdentaráðs að orði, þegar
gengið var af f undi ráðherra, að
því væri líkast, að allar aðgerð-
ir þessa ráðherra stjórnuðust af
ótta einum. Hræðsluhandalagið
er líka upphaf ráðherradóms
lians.
Hins vegar er augljóst, að liér
er ekki einungis um ótta að
ræða, heldur einnig hræsni —
en það tvennt til samans hefur
þjóðin kallað kviguhátt, sem
stúdentar nefna nú kvígsku.
Ösagt skal um það látið, hvort
ráðherrann liefði veitt leyfið,
liefði honum verið boðið að
flytja ræðustúf á áramótahátíð-
inni. Hilt er vitað, að hann neit-
aði hvorki ræðuhaldi né brenni-
vínsstaupi í húsakynnum, sem
falla óumdeilanlega undir fyrr-
nefnt ráðuneytisbréf. Þegar
endurbætt kennarastofa Mennta-
skólans í Reykjavík var vígð,
ekki alls fyrir löngu, sat doktor
Gylfi þar kokkteilveizlu og lék
við livern sinn minnsta fingur
af kæti. Þá mátti ganga fram
hjá fyrrnefndu bréfi, sem eng-
inn vafi leikur á um, að nær
til menntaskóla.
Sjálfum háskólanum hefur
lieldur ekki verið hlíft við
veizluhaldi, þar sem víns hefur
verið neytt. Til er ágæt ljós-
mynd af doktor Gylfa Þ. Gísla-
syni, þar sem hann er að
sumbli í Háskóla Islands, ásamt
undirtyllu sinni, Birgi Thorla-
cius, og höfundi sjálfs ráðherra-
bréfsins, Birni Ölafssyni. Hræsn-
in á sér sem sagt engin tak-
mörk. Má ekki fara að snúa
gamla máltækinu við: „Quod
iicet Jovi, non licet bovi“?*)
Þá liafa prófessorar lialdið
veizlur og veitt vín í húsakynn-
um háskólans, og hefur það
hingað til verið átölulaust af
Gylfa hálfu.
Þá sá sami maður sóma sinn
í því að lialda alræmda drykkj u-
veizlu fyrir erlenda (ath. snobb-
ið) stúdenta, nokkra prófessora
og fáeina stúdenta úr ákveðnum
samtökum stúdenta í Ráðherra-
bústaðnum.
Ráðherrann, sem treystist
ekki til þess að leyfa stúdentum
að skála á nýjársnótt, stóð fyrir
drykkj ugildi ungmenna i á-
kveðnum stj órnm álasamtökum,
sem staddir voru í Reykjavík á
þingi þessara æskulýðssamtaka.
Þessi samdrykkja unglinganna
og ráðherrans fór fram nú í
liaust niðri i Iðnó. Datt nokkr-
um ráðherrabrennivín í hug?
Skóla einum allfjarskyldum
háskólanum, var um skeið leigt
húsnæði í kjallara háskólabygg-
ingarinnar. Skólinn sá fékk auð-
vitað að lialda skröll sín í há-
skólanum, og var þá ekki feng-
izt um það, þótt marsjerað væri
um ganga alla og stiga með
miklum glaumi og gleði,
bumbuslætti, lúðraþyt og mis-
fögrum söngliljóðum. En stú-
dentum þýðir ekki að fara fram
á að fá að halda einn fagnað
á ári í eigin húsakynnum. Fyrr
skal lögboðið vald háskólaráðs
*) „Quod licet Jovi, non licet
bovi“? (Ekki líðst uxanum það,
sem Júpiter leyfist).
3 údentallaÍ
af því tekið og sjálfstæði háskól-
ans skert.
Ástæða ráðherrans fyrir synj-
uninni er vitaskuld ekki lög-
fræðilegs eðlis, enda mun skiln-
ingur lians i þeim efnum í
knappasta lagi. Um það má t.
d. vitna til hinna frægu greinar
doktorsins í Alþbl. 12/12. 1958,
bls. 12 og 3: „Gylfi Þ. Gíslason
tekur aftur umsókn sína um
Tryggingastofnunina, þrátt fyr-
ir eindregin tilmæli flokks-
bræðra sinna“. Greinin er um
flest furðulegt og átakanlegt
document humaine, en hvað
varðar lögspekina, þá má
benda á þessa klausu: „Þótt
umsóknarfrestur væri liðinn,
skipti það engu máli, þar eð ský-
laust ákvæði er um það i lög-
um .... að ráðhex'ra sé heimilt
að veita umsókn um slarf við-
töku eftir að umsóknarfrestur
er liðinn.“
Um þetta „skýlausa ákvæði“
segir t. d. Ölafur Jóliannesson
prófessor í Stjórnarfarsrétti,
Rvík 1955: (Fyrst er þess get-
ið, að ákvæðið eigi ekki aðeins
við, er einungis óhæfir umsækj-
endur hafi sótt, heldur muni
það einnig taka til þess tilviks,
að hæfir menn liafi sótt um
stöðuna). Síðan segir á hls. 103:
„Er það þó næsta óeðlilegt, að
veitingarvaldið geti að vild sinni
setl þá umsækjendur, sem sækja
ekki fyrr en að liðnum umsókn-
arfresti, á bekk með hinum, sem
sækja í tæka tíð, og geti tekið ein-
hvern þeirra, sem of seint sóttu,
fram yfir hina, sem sóttu fyrir
lok umsóknarfrests“. Síðan tel-
ur Ólafur, að heimild þessi sé
„varhugaverð", og segir að lok-
um: „En játa verður, að hag-
ræðið við auglýsingu opinbers
starfs fer nolckuð að sneiðast,