Stúdentablaðið - 01.12.1974, Blaðsíða 9

9
RlS ÞÚ ÍSLANDS
STÓRISTERKI
Hin framsækna þjóðfrelsisbar-
átta islendinga á siðustu öld sner-
ist er á leiö æ meira upp i þjóðern-
isrómantik og þjóðarrembing.
Brydda fór á þvi hvimleiða fyrir-
bæri sem nefnt er kynþátta-
hyggja, þ e. þeirri skoðun að is-
lendingar séu göfugri en aðrir
þjóðflokkar jarðarinnar og beri af
sökum liffræðilega arfgengra
yfirburða.
1 islenskri kynþáttahyggju má
greina tvo meginstrauma, sem þó
renna nokkuð saman.
Fyrst er að nefna þá séris-
lensku stefnu, sem sanna vill yfir-
burði islendinga gagnvart öllum
öðrum þjóðum, ekki sist dönum.
Þessu fylgja vangaveltur um hvi-
likt úrval úr stórmennum Noregs
hafi flúið til Islands. Kynblöndun
við ljóðelska irska þræla (sem vel
að merkja voru flestir af ættum
irskra jarla og konunga!) á svo
að hafa gert islendinga sérlega
vel fallna til bókmenntaiðju og
fræðadútls. Eínhvern veginn er
það samt þannig, að islendingar
rekja sjaldan ættir sinar til ira, og
hefur þó islendinga sist af öllu
skort leikni i ættfræði og ættrakn-
ingum. Loks á ýmislegt harðrétti,
svo sem svarti dauði, einokun
dana, stórabóla, og móðuharðindi
að hafa gert þá sem eftir lifðu ó-
hemju harðfenga og lifsbaráttu-
glaða.
Hinn meginþáttur islenskrar
kynþáttahyggju stendur á miklu
breiðari grunni, er er einskonar
endurómun af þeirri menningar-
og félagslegu öfugþróun er há-
marki náði i 3ja riki þýskra
nasista, gyðingamorðum og kyn-
bótum á fólki. Kynþáttahyggjan
reis hæst i heimsvaldarikjum
Evrópu og er ekkert annað en
hugmyndaleg endurspeglun af
heimsvaldastefnu þessara rikja á
lokastigi þjóðfélagsþróunar auð-
valdsins. Þýskum, frönskum og
enskum heimsvaldasinnum var
nauðsynlegt að réttlæta yfirráð
sin og kúgun á „frumstæðum”
þjóðum Afriku og Asiu með þvi að
hviti kynstofninn byggi frá nátt-
úrunnar hendi yfir meiri hreysti,
gáfum og öðru þvi sem til mann-
legra kosta er talið.
Það er undarleg þversögn, að
islendingar, fyrrverandi hjálend-
ingar dana, skuli i jafn rikum
mæli og dæmin sanna finna til
samhygðar og jafnvel sverjast i
fóstbræðralag við örgustu ný-
lendukúgara og kynþáttafasista
sögunnar, valdastéttirnar i
evrópskum og norðvestur-
heimskum auðvaldsrikjum. Is-
lenskum atgervismönnum af úr-
valskyni þeirra norrænu vikinga
er gjarnan hentu börn „óæðri”
kynþátta á spjótsoddum, rennur
kapp i kinn er þeir minnast af-
reka breta á Indlandi og i Afriku,
frakka i Alsir og Indókina, banda-
rikjamanna á Filipseyjum, þjóð-
verja i Austur- og Suðvestur-Af-
riku, og nú nýverið dáða portú-
gala I Mósambik og Angóla og
hetjuskapar Calleys majórs i My
Lai. Hætt er við að mörgum is-
lenskum aðdáanda „vestrænnar
siðmenningar” hafi sviðið hið af-
brigðilega fámenni islenska af-
burðakynsins, sem ásamt tregðu
almúgans til herhlaups og viga-
ferla hefur komið I veg fyrir að is-
lendingar gætu axlað sinn hluta af
„byrði hvita mannsins”. Bót er
þó i máli að njóta nærveru
hraustrar varðsveitar alame-
riskra drengja suður á Miðnes-
heiði.
Það er nokkuð athyglisvert og
jafnvel spaugilegt að einmitt i
sambandi við þessa verndar-
englasveit kana á tslandi hefur
opinberast svo ekki verður um
villst islensk kynþáttastefna.
Þegar ameriskur her kom hing-
að fyrst árið 1941 voru i samningi
þeim sem gerður var við banda-
risku stjórnina ákvæði um að
hingað skyldi aðeins senda „úr-
valslið”. Hermann Jónasson, þá
forsætisráðherra, útskýrði þetta
orðafar þannig á Alþingi, að átt
væri við að hingað yrðu ekki
sendar „litaðar hersveitir”. 1
orðsendingu bandariska sendi-
herrans til rikisstjórnar sinnar,
23. júnl 1941, stendur einnig þessi
stutta og laggóða setning: „The
Prime Minister requests that no
negroes be included in the unit as-
signed here” (forsætisráðherr-
ann æskir þess, að engir negrar
verði i hersveit þeirri er hingað á
að senda).
Bandarikjastjórn mun hafa
farið að þessum „óskum islend-
inga”, einnig 1951 er herinn sæll-
ar minningar kom aftur, og ætið
siðan, að mestu leyti. A seinni
árum hefur þó hin nýja mann-
réttindalöggjöf i Bandarikjunum
gert bandarískum ráöamönnum
erfitt um vik að uppfylla „kröfur
islendinga” út i æsar, en með
þeirri lagni og lipurð sem könum
er svo eiginleg i slikum málum,
hefur þeim tekist að fara i kring-
um þessi formlegu lagaákvæði og
halda tölu svartra hermanna I
lágmarki.
Islensk kynþáttastefna hefur i
framkvæmd ekki einungis beinst
að blökkumönnum. Rétt fyrir sið
ustu heimsstyrjöld, þegar gyð-
ingar flýðu i stórhópum undan
þýskum nasistaofsóknum, reynd-
ist islenska rikistjórnin vera
„principielt” mótfallin þvi að
þýskir gyðingar fengju landvist á
islandi. Einnig hefur það orð far-
ið af islenska útlendingaeftirlit-
inu að það væri vandfýsið á það
hverjir fengju hér landvistar-
leyfi, og hleypti ekki hvaða
„araba” sem væri inn i landið.
Þess munu vart nokkur dæmi að
blökkufólk hafi fengið hér at-
vinnuleyfi nema ef vera skyldu
nokkrir negrasöngvarar og söng-
konur um stuttan tima i senn.
Loks má minna á að núverandi
rikisstjórn Islands hefur i verki
sýnt hug sinn til þess rikis sem i
dag heldur merki Hitlers og
Göbbels hátt á lofti, með þvi að
leggjast gegn öllum tilraunum á
vettvangi Sameinuðu þjóðanna til
að losa samtökin við návist full-
trúa suðurafrisku apartheid-fas-
istanna.
Nýlega var lögfest á Alþingi
þessi lagaklausa: „Hver sem
með háði, rógi, smánun, ógnun
eða á annan hátt ræðst opinber-
lega á hóp manna vegna þjóð-
ernisþeirra, litarháttar, kynþátt-
ar eða trúarbragða sæti sektum,
varðhaldi eða fangelsi allt aö 2
árum”.
Hvenær má vænta þess að rit-
stjóri Mánudagsblaðsins og hans
likar verði látnir sæta ábyrgð
fyrir endurtekin brot á þessum
lögum? Eða prestar og aðrir
kristsinnar fyrir að litilsviröa ját-
endur annarra trúarbragða en
kreddu Lúthers?
Eða getur það verið að lögin séu
aðeins einn skrautstafurinn enn i
þjóðsagnabók islensku borgara-
stéttarinnar, bara stofupunt sem
enginn tekur hið minnsta mark á,
eins og svo mörg lög I „réttarrik-
inu” Islandi?
Hvað segir fólk um
Sunnudagsblað Þjóðviljans?
DJOÐVIUINN
Þj óðf élagsskilvindan
„Einhver ægilegasta hættan, sem yfir mannkyninu
vofir, er sú, aö kynstofninn spillist. Tala fæddra og
dáinna er mismunandi i ýmsum stéttum manna og þar
meö það, hve mikið mönnum fjölgar hlutfallslega í
hverri stétt. Með frumstæðum þjóðum er nálega engin
stéttaskipting, svo allir standa þar likt að vigi. Hjá
þjóðum á nokkru hærra stigi auka höfðingjarnir mest
kyn sitt, en hjá menningarþjóðunum er þetta orðið á
hinn veginn. Rannsóknir sýna, að mannfjölgunin
verður þvi meiri sem neðar dregur í þjóðfélagsstig-
ann, svo að æðri stéttirnar haldast ekki við nema með
því að fá stöðugt liðsauka frá lægri stéttunum.
Þetta hefur alvarlegar afleiðingar. Á engu riður
þjóðfélaginu meira en því að finna hæfustu mennina,
setja þá i æðstu stöðurnar og láta þá starfa þar til
gagns fyrir mannkynið. En þar sem þeir, er komast í
æðstu stéttirnar, auka kyn sitt ekki nægilega mikið,
verður afleiðingin sú, að afburðamönnum fækkar.
Kynstofninn spillist. Þjóðfélagið er orðið einskonar
skilvinda, er skilur rjómann úr mjólkinni og fleygir
honum burt!"
Guðmundur Finnbogason í „Visindin
og framtíð mannkynsins" i timaritinu
Vöku 1929.
MÁL OG MENNING
HEIMSKRINGLA
Nýjar bækur
1973-1974
.l(Mi Guðnason:
Skúli Thoroddsen,
slðara bimli
Þórbergur Þórðarson:
Bréf til Láru
Með viðaukum
Þórbergur Þórðarson:
Ofvitinn
Sófókles:
Antígóna
i þýðingu Helga Hálfdánarsonar.
Meö inngangi eftir Friðrik Þórðarson.
Kinar ól. Sveinsson:
Fagrar heyrði ég raddirnar
Björn Th. Björnsson:
Aldateikn
Þorleifur Einarsson:
Gosið á Heimaey
(Islensk, norsk, þýsk og ensk útgáfa)
Jóhannes úr Kötlum:
Ljóðasafn,
III. til VI. bindi
llelgi Hálfdánarson:
Kínversk ljóð frá liðnum öldum
Hjörleifur Guttormsson:
Vistkreppa eða náttúruvernd
Erich Fromin:
Listin að elska
MÁL OG MENNING
Laugavegi 18 .