Fálkinn - 04.07.1931, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
HIN ÁGÆTA LUX HANDSÁPA
VERNDAR FEGURÐ UPPÁHALDS
KVIKMYNDADÍSARINNAR yðar.
Hafiö þjer fundið hina einst
mýkt Lux-sápulöðursins? Aðeins
þetta löður heldur hörundiriu si-
mjúku. Þessvegna nota
dísirnar hana til að varðveita
sína —' þessvegna nota allar fagrar
konur hana.
Hvít sem mjöll —
og angar af ilmandi blómum.
„Að eins hraust og mjúkt hörund
stenst hin sterkn Ijús kvikmynda-
scrlanna. Mjer fnst Lux-handsápan
ámetanleg. Hún heldur hörundinu
ávalt hæfu fgrir myndatökurnar“.
LUX Uand SAPA
LEVER BROTHERS LIMITED. PORT SUNLIGHT. ENGLAND
Það eru mörg
reiðhjól til að velja á
mílli, en aðeins eitt
sem er að öllu
1 e y t i srníðað í hin-
um stóru Raleigh
verksmiðjum í
Englandi.
Þægilegri og mýkri
akstur samfara -miklum
styrkleik gefa yður
meira verðmæti fyrir
peninga yðar.
Raleigli verðskrár send-
ar ókeypis.
ÁSGEIR SIGURÐSSON
Hafnarstræti 10—12
Aðalumboff fyiir ísland.
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
skýrslum og hann leit fljótlega yfir þær.
Það voru lögregluskýrslur víðsvegar að;
sumar stuttar, aðrar orðmargar, en allar
höfðu hið sama að geyma: hvergi hafði
orðið vart við Parker, eða við Walton eða
horfnu miljónina lians.
„Parker er í London“, sagði Jim ákveð-
inn. „Þesskonar þorparar hætta sjer ekki
út fyrir borgina og það er hyggilegt af
þeim, því að hvergi geta sakamenn falið
sig eins vel og í London“.
Bill Dicker sat með pípuna í munninum
og góndi eins og út á þekju út um gluggann.
„Mill hefir vitanlega verið við þetta riðinn
— jeg meina livarf Waltons“, sagði liann.
„Og þegar þeir urðu hræddir um að liann
mundi segja frá sendu þeir lionum brjefið,
'sem rak lfann lit í dauðann. Miller var und-
arlegt sambland af heiðarlegum manni og
þorpara. Hann elskaði peninga en ljet sjer
á yfirborðinu mjög ant um heiður stöðu
sinnar; en haiin getur ekki liafa þekt Kupie
því hefði hanií gert það mundi brjefið ekki
liafa haft svona ixiikil álirif. Þá hefði hann
veitt Kupie og komist út úr kröggum sín-
um iiieð beiðri og sóma. En nú er það spurn-
irigin, Seppirig, hvort að fleiri en við eig-
um að vita uin þetta lijónaband?“
Jiinmy hafði velt þessari spurningu fyrir
sjer. Jeg get ekld sagt Dóru Coleman frá
því, það víriri of harðýðgislegt, en mjer finst
jeg verði að segja Joan það“.
„Joan-?“ Dicker ldeypti brúnum en Jimmy
roðnaði.
i,Jeg meina ungfrú Waltón. Hún er gamal
kunningi minn“, bætti liánn við í vandræð-
um sínum og varð feginn að sleppa við
frekari yfirlievrslu um það mál af Dickers
hálfu.
Joan var ekki heima þegar hann kom og
til þess að drepa tímann fór hann að at-
liuga þerriblaðið á skrifborðinu nánar. Á
ritbrettinu voju mörg lög af þerripappír,
sem fest voru á hornunum undir leðurvös-
um. Efsta örkin var alveg ónotuð og meðan
liann var að horfa á þetta spurði liann sjálf-
an sig, hvort Rex mundi vera einn af þeim
sparsemdarmönnum, sem legðu notuðu
þerripappírsörkina undlr hinar, Hann at-
liugaði þetta og sá þá, að neðstu arkirnar
þrjár voru snjáðar og með blekklessum.
Hann tók þær fram og í spegli gat hann
sjeð að á þeim höfðu verið þerruð ýms við-
skiftabrjef — þar á meðal eitt, sem Jimmy
veiti sjerstaka atliygli, því að þar liafði
Walton skrifað banka sínum að selja stór-
an slatta af verðbrjefum, sem liann átti.
Það var ekki liægt að sjá dagsetninguna,
cn Jimmy liafði sjeð frumritið að brjefinu
og mundi um livaða leyti það hafði verið
dagsett. Gat hann þvi sjeð á hvaða tíma
þerripappírinn hafði verið notaður. Hann
var enn að rannsaka þerripappírinn þegar
Joan kom inn.
„Heldurðu að þú komist að nokkru með
þessu móti?“ spurði hún brosandi.
’ „Jeg hefi eklci fundið nema tvö brjef“,
svaraði Jim og leit upp — „og eitthvað
sem lítur út eins og kvittun“,
Hún gekk til lians og fór að rýna líka.
„Móttekið frá lir. Rex Walton sterhngspund
..........Þetta getur eiginlega verið hvað
sem er. Það er sægur af núllum í tölunni",
sagði hún.
„Hafði Rex liefti með kvittanaeyðublöð-
um?“ spurði Jimmy..
Hún kinlcaði kolli og rjetti honúm algengt
kvittanahefti. Hehningurinn af kvittununum
hafði verið notaður. Jimmy blaðaði í fylgi-
miðunum, þar voru tölur skrifaðar með blý-
ant lijer og livar, en Jimmy sá undir eins, að
þarna var upphæðin, sem hafði horfið með
svo kynlegu móti. Hann rannsakaði aftur
þerriblaðið í von um að finna nafn, en eftir
nákvæma íhugun komst liann að þeirri nið-
urstöðu, að þegar kvittunin liafði verið gef-
ip ú„ liafði sá, sem taka skyldi við pening-
unum, ekki verið viðstaddur. Rex Walton
hlaut að liafa farið með peningana á annan
stað og látið kvitta þar - - og livað liafði svo
orðið af kvittuninni?
En svo mintist Jim alt í einu bláa umslags-
ins og spraltupp úr sæti sínu. Hún hafði vit-
anlega verið í bláa umslaginu. Ilún — og
svp lijúskaparvottorðið!
„Hvað gengur að þjer?“ spurði Joan þeg-
. ar hún tólc eftir hve alvarlegur liann varð á
svipinn. „Hefir þjer dottið nokluið nýtt í
hug?“
„Já, jeg liefi uppgötvað nokkuð merki-
legt“, svaraði Jimmy. „Séstu. niður Joan.
Fyrirgefðu að jeg skipa þjer fyrir á þínu eig-
in lieimili. Það er dálítið nýtt komið fram í
málinu, Þekkir þú stúlku, sem lipitir May
Liddiart ?“
Joan hristi höfuðið.
„Heldur þú að Rex liafi þekt liana?“
„Nei, jeg er viss um, að hann liefir ekki
þekt neina stúlku með því nafni. Hann þekti
svo fátt kvenfólk. Hver er, May Liddiart ?“
„Manstu daginn, sem við hittumst í Tower?
Geurðu munað hvað skeði þá á eftir?“
Joan hnyklaði brýrnar og reyndi að muna.
„Já, við fórum lieim og borðuðum morgun-
verð og svo fór Rex út, klukkan þrjú. Jeg
man að liann var mjög órór qg. liálf önugur,
en þjer finst það kanske engu skifta“.
„Jú, það skiftir mig einmitt miklu“, svar-
aði 'liann. „Hvenær kom liann heim?“
„Um 'klukkah fimm eða ef til vill lieldur
seinna. Hánn sagðist liafa Jieimsótt Dóru og
liann var mjög órór og utan við sig. En