Fálkinn - 12.01.1935, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
VMCS/W
ttftNMJRNIR
fielurtn sjálfoi gert teiknlkvikmynd ?
Flest börn, sem á annað borð hafa
komiS á kvikmyndaleikhús kannast
við Micky-Mouse og ýmsar aðrar
skemtilegar teiknimyndir. Sá sem
fyrstur teiknaði Mickey-Mouse kvik-
myndirnar heitir Walt Disney og
er nú orðinn heimsfrægur fyrir þær
og stórríkur að auki, því að engar
teiknimyndir eiga eins miklum vin-
sældum að fagna eins og Mickey-
Svo færðu þjer mjóan blýant eða
færð lánaðan trjeprjón hjá henni
mömmu þinni og vindur nú efra
blaðið fast utan um prjóninn (sjá
mynd c og d) og þegar það er bú-
ið geturðu byrjað á myndasýning-
unni.
Þú heldur pappírnum föstum i
brotinu með vinstri hendi. En með
Teikningin er gerð á miðreitinn a blaðinu. Til hægri og vinstri eru
opnir reitir.
Mouse myndirnar. En nú er hann
hættur að teikna allar myndirnar
sjálfur heldur býr aðeins til sög-
urnar og gerir uppdrátt að fáein-
um myndum, en lætur svo aðstoð-
armenn sína, en það eru fjölmargir
teiknarar, teikna einstakar myndir
í kvikmyndina.
Fáðu þjer þykt skrifpappírsblað
(a). Það á að vera álíka breytt og
til dæmis blaS i stílabókinni þinni.
Á hægri helminginn teiknar þú, eða
aíritar með lcalkerpappír, mynd af
öðrum hestinum á hlaupum, sem þú
Örin sgnir hvernig þú átt að hregfu blýantinn fram og aftur.
hægri hendi tekur þú um endann
á blýantinum með prjóninum sem
er innan í uppsnúna pappírnum.
Nú hreyfir þú blýantinn fram og
aftur, eins og örin sýnir og þá vinst
efra pappírsblaðið ýmist upp eða
flest út og þú sjerð hestmyndirnar
á víxl, ýmist þann, sem teygir fram
lappirnir eða hinn, sem er í kút
með lappirnar undir sjer og fyrir
auganu renna þessar tvær teikning-
ar saman í eitt og þú sjerð hest,
sem hleypur í álcafa. Riddarinn
hreyfir sig líka fram og aftur, í
samræmi við hreyfingar hestsins. Ef
sjerð myndina af hjerna. Svo brýl-
ur þú blaðið í miSju og teiknar
hina myndina af hestinum, þvi sem
næst beint ofan í þeirri fyrri (b).
þú h^fir litakassa, þá geturðu mál-
að riddarann og hestinn og þá verð-
ur þessi lifandi mynd ennþá fallegri
Ef þú getur ekki teiknað og hefir
Tvær riddaramgndir fluttar á paþpírinn.
ekki tök á að afrita myndirnar
hjerna úr blaðinu, þá geturðu klipt
burt myndirnar, sem hjerna eru
prentaðar og límt þær á skrifpapp-
írinn, áður en þú vefur öðrum
blaðhelmingnum um blýantinn.
Settu vel á þig hvernig þú ferð aS
þessu, því að einhverntíma ætla
jeg að gefa þjer myndina af Indi-
ánanum, sem er að elta kúrekann
og seinna koma kanske fleiri, ekki
lakari. En hver veit lika nema þú
getir sjálfur búið þjer til einhverja
skemtilega kvikmynd.
Tóta frænka.
Simskejrtaleikurinn.
í þessum leik geta tekið þátt svo
margir sem vilja. Hver þáttakandi
fær blað og blýant og nú skrifa all-
ir stutt mannsnafn á sitt blað, t. d.
„Jón Ólafsson“. Að svo búnu er öll-
um blöðuum ruglaS saman og svo
dregur hver eitt blað úr, handa sjer.
Nú á hver þátttakandi að skrifa
símskeyti á blaðið sem hann hefir
fengið, og orðin i skeytinu eiga að
byrja á stöfunum í nafninu, sem
skrifað hefir verið á blaðið, og í
sömu röð. Til dæmis verður sím-
skeytiS fyrir Jón Ólafsson að hljóða
eitthvað á þessa leið: „Jeg óska
nýja ól lánaða aftur, færð silung
skyr ofanað næst“. Nafnið á helst
ekki að vera nema með tíu bók-
stöfum og tíu mínútur eru hæfi-
legur timi til að skrifa símskeytið á.
---x----
Knútur ð Kiuftnm.
Katrín á uppsölum hafði orðið
þess vör að altaf var verið að
hnupla einhverju frá henni. Það
leið ekki langt á milli að silfurskeið
hvarf eða gaffall eða þessháttar fé-
mæti, og ýmislegt benti á, að þjóf-
urinn væri á heimilinu. En það
var viðurhlutamikið að þjófkenna
fólk út í bláinn.
Þá var það að henni datt i hug að
leita lil hans Knúts gamla á Klul't-
um, sem var greindari en fólk flest
og var sagður vita jafnlangt nefi
sínu eða kannske lengra. Hún bar
upp vandræði sín fyrir honum og
spurði hvort han mundi geta hjálp-
að sjer að finna þjófinn. Knútur
hugsaði sig um dálitla stund og
sagðist svo skyldu reyna.
Daginn eftir kom Knútur að Upp-
sölum og var með stóra svarta kött-
inn sinn í handakrikanum. Hann
talaði dálitla stund við Katrínu hús-
freyju í einrúmi og að þvi loknu
sagði Katrín öllu fólkinu að koma
inn i baðstofu. Knútur settist á mitt
gólf með köttinn sinn, og alt heim-
ilisfólkið þyrptist kringum hann.
Hann rendi augunum yfir söfnuð-
inn og tók svo til máls:
„Eins og þið vitið, gott fólk, þá
liefir horfið hjerna ýmislegt af silf-
urborðbúnaði og öðru þessháttar, og
þessvegna er um aS gera að finna
bjeaðan þjófinn. Þessvegna er jeg
hingað kominn með köttinn minn,
og hún kisa mín er svo viðkvæm,
að hún mjálmar, ef einhver sem
hefir stolið strýkur henni bakið“.
Nú tók hann málhvíld og hjell
svo áfram:
„Nú ætla jeg að biðja ykkur að
koma hingað, eitt og eitt í einu og
strjúka kattarsköminni og svo skul-
um við sjá hvað situr“.
Nú kom röðin af fólkinu og allir
gerðu eins og Knútur hafði fyrir
lagt, en kötturinn ljet ekki á sjer
bæra og mjálmaði ekki fremur en
lús, heldur malaði hann í mestu
makindum og pírði með glyrnunum.
Þegar allir höfðu strokið og kött-
urinn ekki mjálmað, klóraði Knút-
ur sjer bak við eyrað og sagði spek-
ingslega:
„Jæja, það virðist svo sem enginn
ykkar sje þjófurinn, þegar til á að
taka. En nú ætla jeg að biSja ykk-
ur öll að sína mjer lófana á ykkur“.
Nú komu þeir sem viðstaddir voru
l'ram aftur og Knútur sá, að allir
voru svartir í lófunum nema hún
Berðis-Manga, vikastúlkan, sem hafði
fengið þetta viðurnefni af því að
hún var altaf svo illa greidd og
sóðaleg. En aldrei þessu vant var
hún tandurhrein í lófunum núna.
Knútur stóð upp og hvesti á hana
augun.
„Þú ert þjófurinn, Manga“, sagði
hann og þreif i öxlina á henni.
Hún neitaði og sór og sárt við
lagSi, en Knútur sat við sinn keip.
„Mjer skjátlast ekki“, sagði hann.
„Nú getur þú leitað í koffortinu
hennar, Katrín mín“.
Katrín Ijet undir eins sækja koff-
ortið hennar Berðis-Möngu. Manga
grenjaði svo aS þaS söng i bað-
stofunni, en hún varð að láta af
hendi lykilinn, þvi að nú var farið
að síga í Katrínu. Og á næsta
augnablii kom haugur af silfurmun-
um, dúkum, hringum og brjóstnál-
um, sem húsfreyjan átti, upp úr
koffortinu. Og Berðis-Manga varð
að meðganga alt.
Svo að það var ekki að ástæðu-
lausu, að Knútur i Kluftum var tal-
inn vita jafnlangt nefi sinu, ónei.
Og skýringin á síðasta meistara-
verkinu var sú, að hann hafði sáldr-
að kinroki á hrygginn á kettinum
áður en hann fór að heiman, og af
hræðslu við að kötturinn gæti fund-
ið á sjer hvort þjófurinn stryki.
honum, þorði Berðis-Manga ekki að
koma viS hann þegar hún strauk,
en þetta var ástæðan til þess aö
hún gekk í gildruna, sem hann Knút-
ur hafSi sett.
LEIKARINN.
Framh. af bls. 7.
og dansaði. Jú, jeg skal hengja mig
upp á að hann dansaði. Hann kink-
aði kolli og veifaði með framlöpp-
unum i takt við lírukassann —
alveg eins og hálfbera dækjan á
markaðinmu i haust.
Þegar lírukassaflakkarinn fór að
athuga hvað unga fólkið væri að
horfa á, kom hann auga á gamla
brún. Hann hætti að snúa. Hljóðið
þagnaði og það mun Brúnn hafa
tekið sem merki um, að sýningin
væri á enda. Hann kom labbandi
og lagðist á hnje fyrir framan söfn-
urinn.
„Hvaðan hefirðu fengið þennan
hest?“ spurði lírukassaflakkarinn,
og tárfeldi, en Brúnn hnusaði i
skeggið á nonum. Þetta er hann
Prins minn. Við höfum ferðast með
sama fjölleikaflokknum í mörg ár.
Niels glápti um stund. „Jæja“,
sagði hann svo. „Jeg hjelt að jeg
heiði keypt mjer ærlegan mykju-
dráttarhest — en svo er það þá
leikari, sem jeg hefi lent á“.
FLUGIÐ TIL ÁSTRALÍU.
Framh. af bls. 5.
meira en ár til þess að komast
yfir að gegna því.
Enda er för þeirra hið mesta
þrekvirki. Þeim mönnum er
ekki fisjað saman, sem leggja
upp einn laugardagsmorgun að
haustdegi norður í Englandi og
lenda næsta þriðjudagsmorg-
un suður í Ástralíu — á vor-
degi — án þess að liafa látið
sjer koma dúr á auga á leið-
inni.