Fálkinn - 12.01.1935, Page 12

12
F Á L K I N N
Dularhöllin
Skáldsaga eftir WYNDHAM MARTIN.
lítinn hníf á sjer. Og það fyrsta sem nú varð
að gera, var að losna við böndin. Og síðan
. .. .!
X kapteinn hló hátt við tilhugsunina.
Hatrið sem hann fyrrum hafði borið til ann-
ara bliknaði í samanburðinum við hug þann
sem liann bar til Anthony Trent. Trent,
þessi fífldjarfi oflátungur, sem hafði tekist
það ómögulega, sem hafði fengið frelsið,
en afsalaði því að nauðsynjalausu.
X kapteinn færði sig nær Trent til þess
að komast í vasa lians. En alt í einu stað-
næmdist hann við það, að stríkkaði á band-
inu. Manninum, sem lá þarna meðvitund-
arlaus, hafði tekist að komast úr námunda
við hann. Og þó munaði varla meira en
feti, að hann næði til hans. X kapteinn lagð-
á gólfið og reyndi að mjaka Trent nær með
fótunum. en það varð árangurslaust. Hann
gat aðeins snert aðra hönd Trents með fæt-
inum; og hann sá að jafnvel þó að Trent
væri óvígur, þá var ekki þar með sagt að
hann hefði tapað. X kapteinn hafði legið
við brjálsemi lengi og nú öskraði hann og
jós úr sjer hræðilegustu formælingum, þó
hann vissi, að það stoðaði ekki hót. Þarna
í turninum, sem hann hafði valið sjer að
dvalarstað vegna öryggis sjálfs sín, gat eng-
'inn heyrt til hans eða veitt honum hjálp.
Hann gat ekki sjeð live miklu eitri hon-
um hafði tekist að koma í bolla Trents. Ætl-
un hans hafði verið að drepa hann, og ef
eitrið hefði haldið fullum krafti mundi
Trent vera dauður núna. En hver mundi af-
leiðingin verða af því fyrir X kaptein? Ör-
væntingin var að yfirbuga hann, er liann
hugsaði til þessa. Hann mundi sjálfur
svelta hægt og hægt í hel meðan fórnardýr
hans rotnaði þarna fyrir augunum á hon-
um.
Hann eygði aðeins einn möguleika —
ákaflega hæpinn möguleika, til þess að fá
aftur fjör og frelsi. Hugsast gæti að eitrið
hefði ekki verið nógu sterkt til að drepa
Trent. Þá yrðj hann að vera vel á verði þeg-
ar Trent fengi meðvitundina aftur. Hann
gerði sjer í hugarlund hvernig það mundi
verða; Trent mundi setjast og ekki ranka
við sjer, ekki vita hvar hann væri, og hreyf-
ingar hans mundu verða óstyrkar og veikar.
Og þá yrði alt undir því komið livort hann
sneri til hægri eða vinstri. Ef Trent rjetti
aðeins hendina fram mundi X ná í hana —
og þá væri útsjeð um úrslitin.
X kapteinn sat og beið fram á morgun.
Aldrei hafði liann lifað jafn langa nótt. I
herberginu var rafljós en ekkert dagsljós
komst inn, því að tjaldað var fyrir alla
glugga. Hann vissi ekki að það var komið
fram yfir hádegi þegar Trent sýndi fyrsta
lífsmarkið af sjer. Það kom kippur i allan
líkamann; líkari titringi en eiginlega hreyf-
ingu. Svo engdist liann saman, það var eins
og hann væri að reyna að velta sjer, en
vöðvarnir hefðu ekki mátt til þess. Dýrsleg
gleði fór um X þegar hann sá, að Trenl
mundi velta sjer á hægri hliðina. Þá mundi
hann lenda i klóm óvinar síns — magnþrota
og ósjálfbjarga.
X kapteinn brosti. Gæfustjarna hans
hafði verið yfirskýjuð um stund. Nú mundi
hún aftur skína bjart, lífið mundi á ný
verða hans og hann gæti gert eins og hann
vildi. En það líf, sem Trent mundi hljóta
er hann vaknaði skyldi verða honum dýr
gjöf. Mótlætið, sem liafði leyst liatur X kap-
teins úr læðingi var eingöngu lionum að
kenna, þráa hans og vilja til að drotna yfir
öðrum. Og þarna fyrir framan hann lá mað-
urinn, sem hafði þvi nær tekist að vinna
bug á honum, sem liafði auðmýkt hann og
bundið hann við þilið, eins og hvert annað
villidýr. Og ekki var X kapteinn sjer þess
meðvitandi að hann sleikti út um eins og
villidýr. Hann vissi aðeins að hann sleikti
út um eins og villidýr. Hann vissi aðeins
að hann hafði fengið nýjan þrótt og var al-
tekinn af hatandi gleði; hann skyldi á ný
verða foringinn, sem gat ráðið örlögum
annara.
XIV. KAPÍTULI.
Það var 24. desember. Snjógangur var
úti. Akrarnir voru mjalldrifnir og trjen
teygði naktar greinar sínar upp í loftið. Is
var á öllum pollum og tjörnum, aðeins salt-
vatnið í virkissíkinu var autt og stakk í stúf
við hvíta litinn.
Bæði Monague og Newton bjuggust við
því, að X kapteinn mundi snæða jólamat-
inn niðri, með fólkinu. Það var vani sem
hann brá aldrei af, að borða með föngum
sínum á hátíðisdögum og halda þá eina af
meinlegu háðræðunum sínum. Nú var borð-
ið hans þakið blómum og gestirnir vissu
ekki livort þeir ættu að bjóða hann velkom-
inn eða fyllast ótta við óþægindin, sem leiða
mundu af nærveru hans. Fólkið var milli
vonar og ótta um afdrif Welds og Collins,
— hvernig mundi þeim reiða af? Veslings
lafði Joan gerði enga tilraun til að sýnast
glöð. Hún þóttist viss um, að Swithin væri
kvalinn og píndur í einhverjum kjallaran-
uní i höllinni.
En þar skjátlaðist henni. Newton og
Montague, sem báðir liötuðu Weld, þorðu
ekki að gera lionum neitt fyr en þeir hefðu
fengið skipanir frá foringjanum um livað
gera skyldi. Montague hafði sagt lafði Joan,
að það ætti að gefa þau saman á nýjárs-
dag, og að X kapteinn mundi framkvæma
vígsluna eftir skotskum lögum'. Og í kvöld
átlu þau von á X kapteini. Hún tók eftir
að fólk lians var á einlægu iði. En enginn
í höllinni var eins harmþrunginn og hún.
Ef öll önnur sund yrði lokuð, ælaði liún að
fyrirfara sjer. Og eins og ástatt var fyrir
henni, var ekki hægt að lá lienni það áform.
Montague, sem liafði staðnæmst innan við
dyrnar, furðaði sig á mörgu, en ekki fanst
lionum það minst furðulegt, að X kapteinn
skyldi hafa frestað yfirheyrslunum yfir
Weld og Collins svona lengi. Ekki gat það
stafað af því að liann væri veikur, því að
bæði Newton og Caraboni höfðu mætt hon-
um nýlega og hestunum lians hafði verið
riðið illa. Foringinn hafði tekið upp á
nokkru óvenjulegu. Hann liafði lileypt hest-
inum, þeim brúna á ysta steingarðinn, að
því er Davidson sagði.
Montague mintist ekki að hafa sjeð gestina
nokkurnlíma jafn órólega og núna. Hann
vissi ekki, að það var einmitt í kvöld, sem
Trent liafði lofað, að gefa þeim frjálsræðið
aftur. Og vonleysi þeirra varð ennþá átak-
anlegra fyrir þá sök, að þeir vissu, að þessi
frelsisengill þeirra mundi naumast koma
nokkurntíma í höllina aftur.
Alt i einu tóku gestirnir eftir því að Mon-
tague brosti. X kapteinn kom inn úr dyrun-
um og með honum Newton og Caraboni.
Hann gekk framhjá þeim án þess að lieilsa,
hjelt áfram upp á pallinn og settist þar í
sæti sitt. Þegar cocktail hafði verið borinn
gestunum, stóð hann upp með glas sitt í
hendinni.
„Herrar mínir og frúr“, sagði hann. „Mjer
þykir leitt, að andlitin sem jeg sje kringum
mig eru ekki eins glaðleg, eins og sæmandi
væri á þessari hátíð, sem vera ætti gleð-
innar hátíð. Látið mig þvi mæla fyrir skál
gleðinnar og skál vonarinnar!“
Þegar skálin var drukkin bað liann.alla
um að setjast. En sjálfur stóð liann áfram.
„Leyfið mjer að bæta nokkrum orðum við“,
sagði hann. „Mjer þykir gaman að hugsa
til þess, að það var þennan dag, og máske
einmitt við þessa máltíð, sem herra Trent
liafði lofað að steypa mjer af stóli og gefa
ykkur frelsið aftur. Þó að tilgangur þessa
staðar sje sá, að gefa ykkur öllum nýtt
heimili, þá takið þið því öll með óánægju,
sem jeg er hissa á. Það ér vanþakklátt af
ykkur, að vilja komast burt frá mjer, sem
sýni ykkur svo mikla hugulsemi! Það gæti
flökrað að mjer, að mig langaði til að refsa
ykkur öllum, sem liafið reynt að gera upp-
reisn gegn mjer, svo sem Stanton hershöfð-
ingja og Ludlow. En á slíkum degi sem
þessum, sæmir ekki að hugsa um hefndir.
Jeg ætla að fyrirgefa og reyna eftir bestu
getu að gleyma. Til þess að sýna, að jeg ber
ekki kala til ykkar, hefi jeg sent eftir Coll-
ins lækni og Weld“.
„Gaman væri að vita hvað hann ætlar
sjer nú“, hvíslaði Stanton að Branner.
„Hann er djöfullinn uppmálaður", sagði
Branner af tilfinningu. „Það bítur ekkert á
liann“.
„Sjáum til, þarna koma þeir!“ hrópaði
Stanton. „Weld er skelfing aumingjalegur
Og Collins hefir lagt af, að svo miklu leyti
sem liægt er að sjá það fyrir skegginu“.
„Herra Weld“, sagði X kapteinn og sneri
sjer þangað sem fangarnir stóðu milli
Áskriftarverð „FÁLKANS" lækkar.
Frá 1. janúar lækkar áskriftarverð „FÁLKANS“ niður í kr. 1,50 á mánuði. — Útgefendur sjá sjer
þetta fært vegna hinnar sívaxandi útbreiðslu blaðsins. — Gerist kaupend.ur og fáið blaðið borið
heim til yðar hvern laugardagsmorgunn. — „Fálkinn“ er besta og fróðlegasta blaðið á íslandi.