Fálkinn - 12.01.1935, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
13
1 2 3 4 5 6 m 7 8 9 10 11 12 13
14 M 15 »l” m 17 » 18
19 M j» 3$ 20 21 m m 38 22 38
23 38f 24 m » 25
» 1 m 26 27 28 m 29 30 31 » » m
32 33 34 m 35 136 » 37
38 39 ggg 40 » 41 | m 4 2 43
m 44 45 M » 38 -1» 46 1»
m 47 | 38 mrn « » 48 m
49 m 50 m 51 m m m 52 m 53 » 54
55 56 m 57 » 58 59 » 60 61
62 m 63 64 m m m 65 66 » 67
m m 68 69 m 70 » » 38
71 72 m m 73 74 » » 75 76
m 38 /Cc 77 m m 38 m
78 79 m. 80 81 82 m m 83 84 85 » 86
87 í3v 88 1 1
Krossgáta Nr. 111.
Skýring. Lárjett.
1 kauptún. 7 ræktun. 14 á skipi.
15 flagð. 17 telpunafn. 18 þyngdar-
eining. 20 i sölubúð. 23 til smíða.
24 keyra. 25 hluti af Arabíu. 26 til
einkennis. 29 óhreinindi. 32 leit. 34
hola. 35 stai'ur. 37 -skammstöfun. 38
óska. 40 fljót. 41 klæðnaður. 42 á
sjó. 44 páfagaukur. 46 kona. 47 seig.
48 skera. 50 forfaðir. 53 kaupfélag.
55 í málfræði. 57 grjót. 58 rödd. 60
bæjarnafn. 62 tónn. 63 i húsi. 65
ójafna. 67 skammstöfun. 68 bær í
Arabíu. 70 ílát. 71 hreyfing. 73
kvenmannsnafn. 75 eftir slátt. 77 i
glímu. 78 tónn. 80 kvenmannsnafn.
83 viðrar. 86 tónn. 87 sálareinkenni.
88 pest.
Skýring. Lóðrjett.
1 meiðsli. 2 sjór. 3 skammstöfun.
4 spil. 5 ending. 8 tímamælir. 9
þegar. 10 inngangur. 11 guð. 12
þyngdareining. 13 ensk nýlenda. 16
bið. 19 eining. 20 vöntun. 21 loft-
tegund. 22 hljóm. 27 karlmannsnafn.
28 hey. 30 dýr. 31 önd. 33 hirta. 34
vopn. 36 ellimörk. 37 skammstöfun.
39 ensk nýlenda. 43 á skipi. 45 fugl
(fornt). 46 hest. 49 ógæfusamt. 51
vatn í Ameriku. 52 rót. 54 slæmar.
56 tónn. 57 sár. 59 ginning. 61 að-
gangur. 64 ítalskur bær. 66 bakað.
69 veiðarfæri. 70 líkamshluti. 72
fjall. 74 op. 76 guð. 79 ryk. 80 sam-
tenging. 81 þyngdareining. 82 á
reikningi. 83 i bát. 84 á skipi. 85
guð. 86 dauf.
Lausn á Krossgátu Nr. 110.
Ráðning. Lárjett.
1 kræklótt. 7 skrifari. 14 la. 15
rakt. 17 lóna, 18 án. 20 egg. 23
nafta. 24 vor. 25 fress. 26 ráfa. 29
ásar. 32 il. 34 gras. 35 klár. 37 bæ.
ljósberinn. 26 yfir á. 27 þvaður. 29
38 kast. 40 inn. 41 kol. 42 alúð. 44
lcös. 46 afi. 47 bakki. 48 gulna. 50
slá. 53 mön. 55 assa. 57 sef. 58 gin.
60 gafl. 62 sá. 63 rati. 65 gögn. 67
Framh. á bls. Í4.
tveggja malajiskra gæslumanna. „Þjer hafið
ekki hagað yður vel i fangelsinu, en samt
ætla jeg að leyfa yður að vera með fólkinu
í lcvöid. Þjer skuluð meira að segja fá að
sitja hjá lafði Joan“.
Lafði Joan hljóp glöð í huga til hans.
Hún kysti hann og tók utan um hann. „Ó,
ástin mín, en livað þú ert fölur og tekinn“,
sagði hún.
„Við skulum ekki hugsa um það“, sagði
hann og horfði ástaraugum til hennar.
„X kapteinn hagar sjer eins og göfug-
menni í kvöld“, sagði Branner. „Jeg hefði
aldrei húist við, að hann hefði lofað unga
manninum að koma inn“.
„Þjer slculuð vera viss um, að hann hefir
einhvert þorparabragð undir rifjum“, svar-
aði Stanton. „Hefir hann ekki ætlað sjer að
neyða hana til að giftast Montague? Og
hver veit nema hann ætli að gefa þau sam-
an strax í kvöld. Auðvitað verður hjóna-
bandið ógilt, en það lcærir hann sig eklcert
um“.
„Þeir voru að segja mjer af Trent“, sagði
Weld við ungu stúlkuna. „Hann var besti
vinur minn. Hræðilegur dauðdagi! Veslings
Vera afber það ekki. Jeg fór að gráta þegar
jeg frjetti það“.
í fimm hundruð mílna fjarlægð var stór
söngflokkur að syngja jólasálmana suður í
London. Var það grimd á hæsta stigi, að
neyða gestina til að hlusta á sálmana, sem
vöktu hina örvæntandi þrá þeirra eftir
frelsinu meir en nokkuð annað. Friður á
jörðu ....
Klukkuna vantaði eina mínútu í tólf þeg-
ar X kapteinn stóð upp aftur með glas sitt
í hendinni.
„Jeg óska að þið standið öll upp og
drekkið skál nýja dagsins“, sagði hann.
Hann liafði naumast mælt þessi orð, þeg-
ar nýr kliður blandaðist saman við sálma-
sönginn; heyrðist hark og læti fyrir utan og
ókunnugar raddir, en þungt fótatak færð-
ist nær. Hurðunum var lirundið upp — árás
gerð á höllina!
Gestirnir þutu upp og vissu ekki sitt rjúk-
andi ráð. Þeir þorðu ekki að trúa sínum
eigin eyrum. Allir, bæði gestirnir og heima-
fólkið horfðu á X kaptein. Þeir skildu ekk-
ert i hvað liann var rólegur. Var þetta að-
eins kænskubragð til þess að vekja nýja
von hjá föngunum, von sem ætti svo að
bregðast, til þess að auka á örvænting
þeirra?
Tólf menn þustu inn i salinn. Helmingur
þeirra voru lögregluþjónar i einkennisbún-
ingum. Weld þekti þegar í stað breiða and-
litið á Curtis frænda sínum meðal komu-
manna og þvínæst Veru Trent í síðri skinn-
kápu. Og Brockenhurst lávarður var þarna
líka! Og Arguello!
Lögreglufulltrúi einn gekk nú fram og
tók að sjer stjórnina.
„Enginn má hreyfa sig úr sinum stað“,
lirópaði hánn. „Höllin er umkringd af mínu
fólki og alveg vonlaust að reyna að flýja“.
Newton var fyrsti maðurinn sem liand-
járnin smullu að úlfliðinum á og næst var
Caraboni járnaður. Malajamir botnuðu
ekki í neinu og reyndu ekki að verjast.
Vera Trent flýtti sjer til Swithin. Joan
Crawford fanst hún aldrei hafa sjeð feg-
urri konu.
„Swithin, hvar er Tony?“
Weld bandaði höndunum í örvæntingu.
Hvaða tilgang hafði það, að reyna að leyna
hana sannleikanum? Hann sneri sjer við til
þess að heilsa frænda sínum.
Lögreglufulltrúinn hafði lialdið áfram
sínu verki. Allar útgöngudyr voru læstar og
heimafólkið alt úrskurðað í fángelsi.
„Jeg hefi skipun um að taka X kaptein
fastan“, sagði fultrúinn.
„Hann stendur þarna!“ sagði Branner.
„Varið þjer yður að hann skjóti ekki“.
„Herra Branner gerir sjer óþarfa áhyggj-
ur“, sagði kapteinninn með alvarlegri rödd.
„Jeg slcal ekki skjóta. Það mundi ekki koma
að miklum notum nú“.
„Eruð þjer X kapteinn?“ spurði fulltrú-
inn. /
Sá aðspurði baðaði hvitri hendinni.
„Fólk virðist vera á þeirri skoðun“. X
kapteinn gekk fram á brúnina á pallinum.
Nú fyrst var hann kominn fram í birtuna,
svo að allir gátu sjeð hann. Hann virtist
ekki liræðast neitt, gagnstætt því sem liðs-
menn hans liöfðu gert.
„Þjer segist hafa skipun um, að taka X
kaptein fastan“, sagði hann. „Því miður
verð jeg að valda yður vonbrigðum. Þjer
munuð ekki fá ástæðu til að nota þá skip-
un gagnvart mjer“.
Og nú lypti hann báðum höndunum.
„Varið ykkur“, kallaði Ludlow. „Hann
skýtur!“
En livítu liendurnar lijeldu ekki á neinu.
Augnablik hjelt hann þeim upp að gagn-
augunum, alveg eins og X kapteinn var van-
ur að gera. Svo hreyfði hann hendurnar
snögt, og þjetta svarta hárið, sem náði al-
veg niður að gagnaugum, var rifið burt í
einu vetfangi.
Anthony Trent fleygði burt hárkollunni,
sem rauðhærði maðurinn hafði notað. Hann
brosti vingjarnlega til fólksins kringum um
sig. Hann var einvaldur á þessu augnabliki
og vildi nota það eins og honum leist.
Hverri einustu skipun sem hann hafði sim-
að konunni sinni frá Perth, hafði verið
hlýtt út í æsar. Þau voru komin þarna öll
— bæði þeir, sem höfðu trúað honum og
þeir sem ekki höfðu trúað honum. — Og
allir hjeldu niðri í sjer andanum og biðu
þess að liann tæki til máls.
„Hver veit nema sumir ykkar liafi orðið
fyrir vonbrigðum þegar þið sáuð, að jeg
var ekki X kapteinn", lióf hann máls. „Kap-
teinninn situr nú sem fangi uppi í dimma
turninum sínum. Minn góði vinur, Collins
læknir, mun geta staðfest, að hann er brjál-
aður — þó Colliiis læknir kjósi máske
fremur, að nota visindalegri heiti á sjúk-
dómnum“.
Anthony Trent þagnaði. Engir af áheyr-
endum lians fá víst nokkurntíma að vita,
livað drifið liafði á daga hans frá þvi að
hann fann eitrið ræna sig meðvitundinni
og þangað til hann vaknaði aftur á siðustu
stundu, aðeins nokkra þumlunga frá mann-
inum, sem liafði reynt að myrða hann.
Collins læknir, sem stóð milli Stantons og
Branners liafði talið vísl, að hann mundi
fá refsingu, úr þvi að höllin var umsetin af
lögreglu. Þessvegna var hann mjög forviða,
er hann heyrði hvað Trent sagði. Hann
sneri sjer að Branner og hyklaði brúnirnar
hugsandi.
„Hvað meinar hann með því, að kalla
mig vin sinn?“
„Haldið þjer yður saman, bjálfi!“ hvísl-
aði Branner í eyra hins. „Skiljið þjer elcki
að það er af þvi, að hann ætlar að bjarga
líftórunni í yður“.
ENDIR.