Fálkinn - 26.10.1935, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
S k r í t I u r.
— Nú verð jeg að vekja hana.
Við erum þegar báin að aka þrem-
ur stöðvum of langt.
Herra Latur hefir látið gera sjer
tennisvöll.
Nr. 354. Adcimson vökvar blómin sín.
— Nei, fröken. Jeg þarf ekkert
— Hvaða vandræði. Við höfum númer að fá, en jeg er svo einstak-
víst gefið honum of mikið gas. lega einmana.
Barnsrödd ofan af lofti (við þreytt
an föður sinn): — Pabbi viltu gefa
rajer bolla af vatni?
— Nei, það vil jeg ekki. Farðu að
sofa, drengur!
Drengurinn (eftir dálitla stund):
— Gefðu mjer bolla af vatni, pabbi.
— Nei, mjer dettur það ekki i
hug. Ef þú þegir ekki og ferð að
sofa, þá skal jeg koma með sóflinn.
Drengurinn (eftir nýja þögn): —
Pabbi, viltu gefa mjer bolla af vatni.
um leið og þú kemur með sóflinn?
Fátæk kona hafði farið með mann
inn sinn, sem var heyrnarlaus, til
læknis og borgað tuttugu krónur
fyrir ráðleggingar hans. En ráðin
höfðu engin áhrif, svo að konan fór
aftur til. sjerfræðingsins og kvartaði
mikið yfir peningamissinum. — Mjer
þykir þetta mjög leitt, svaraði lækn-
irinn, — en segið manninum yðar,
að hann skuli ekki vera leiður yfir
þessu, því að nú á dögum skeður
ekki neitt, sem gaman er að heyra.
GÁTA: Hver er það, sem kemur
inn eins og ljón, en fer út aftur eins
og lamb? (Húseigandinn þegar hann
er að innheimta leiguna).
Hann: — Þú ert sólskin lífs mins.
Án þín er líf mitt alskýjað og kalt.
Þú ert drotning lijarta míns.
Hún: — Er þetta ástarjátning eða
veðurfregn?
—Náði hann vinur yðar sjer nokk-
urntíma eftir bifreiðarslysið
— Nei, það spanst annað óhapp
út úr því.
— Er það satt. Hvað var nú það?
— Hann giftist hjúkrunarkonunni.
Skólastjórinn var hringdur upp í
simanum og liás rödd segir:
— Hann Smitli litli getur ómögu-
lega komið í skólann í dag, hann er
svo afleitur af liæsi.
— Jæja, svarar skólastjórinn. —
Hver er það sem talar?
Þá var svarað samstundis með
sama hása rómnum: — Hann faðir
minn, herra skólastjóri.
Ung stúlka kom til prestsins og
sagði honum, að liún hefði slæman
löst, sem hún gæti ómögulega vanið
sig af, livernig sem hún reyndi. Hún
væri í sífellu að skoða sig i spegli
og segja við sjálfa sig: — Mikið ljóm-
andi er jeg falleg stúlka!
— Það e'r enginn löstur þetta,
stúlka mín góð, sagði presturinn. —
Það er bara misskilningur.
Særði liermaðurinn er að lesa
hjúkrunarkonunni fyrir brjef til kon-
unnar sinnar. „Ástin min, hjúkrunar-
konurnar hjerna eru skelfing leiðin-
lcgar“.
„Þetta finst mjer nú ekki fallega
sagt?“ sagði hjúkrunarkonan.
„Nef, það.er það ekki, en jeg veit
að konunni minni verður hughægra
við það“, svaraði hermaðurinn.