Fálkinn - 26.10.1935, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Mazaroff-morðið.
DULARFULL LÖGREGLUSAGA
EFTIR
J. S. FLETCHER.
Jeg fór fram og gamli maðurinn sneri sjer
að mjer og grannskoðaði mig frá hvirfli til
ilja.
„Þjer eruð máske mr. Holt?“ sagði hann.
„Nafn mitt er Lincoln Crole, í lögfræðisstofu
Crole & Wyatts, Bedford Row. Jeg las í
kvöldblöðunum í London í gær um hið dul-
arfulla hvarf mr. Mazaroffs og hjelt þegar í
stað liingað, með járnbrautinni. Er hann
fundinn, eða hefir nokkuð heyrst af honum ?“
„Já“, svaraði jeg. „Hann fanst í morgun
— myrtur!“
Hann hrökk við er liann heyrði síðasta
orðið, og benti síðan á herbergið, sem jeg
hafði komið út úr.
„Við skulum lieldur koma þarna inn“,
sagði hann. „Þetta er mr. Frank Maythorne“,
hjelt liann áfram um leið og jeg benti þeim
inn og lokaði hurðinni á eftir okkur, yð-
ur er máske kunnugt, að hann er einn af
fremstu einkaspæjurum Englands. Og nú
ætla jeg að skýra yður frá hvernig í mínum
erindum liggur, mr. Holt. Eins og jeg var að
segja yður áðan, las jeg um þetta í blöðun-
um, já, og nafn yðar varð auðvitað nefnt í
sambandi við málið — og með því að jeg hefi
verið lögfræðiráðunautur mr. Mazaroffs síð-
an hann kom til Englands, þá snertir málið
einnig mig. Jeg ákvað því að fara hingað og
fjekk mr. Maythorne með mjer. Jeg vissi að
Mazaroff átti hvorki ættingja nje vini hjer i
landinu, ef hann yfirleitt á þá nokkursstaðar,
og, nú jæja' — af vissum ástæðum var
mjer órótt út af lionum. En nú veit jeg, að
það versta er komið fram. En heyrið þjer nú,
við höfum verið á ferð í alla nótt og gátum
ekki fengið neitt að eta í Rlack Gill, þar sem
við skiftum um lest, svo að við verðum að
reyna að fá eitthvað hjerna. Og jeg vona að
þjer innið okkur alt af ljetta á meðan“.
Mjer var í einlægni sagt gleðiefni að liitta
mr. Crole og förunaut lians. Það var mjer
svo mikill Ijettir, að hitta menn, sem jeg gat
sagt frá hinu einkennilega leyndarmáli, menn
sem voru vanir að kynnast slíkum leyndar-
málum.
Jeg bað um morgunverð handa þeim, sett-
ist við borðið, og meðan þeir átu og drukku,
ræddum við mr. Crole um aðalatriði málsins.
Hann var mjög viðfeldinn maður í viðræðu
og athugasemdir hans stuttar og skýrar.
„Jeg skal í sem stytstu máli segja yður alt,
sem jeg veit um Mazaroff“, ságði hann, um
leið og hann tók til við steikta fleskið og
eggin.
„Fyrir nokkrum vikum kom hann á skrif-
stofu mína í Bedford Row, og sagði mjcr, að
hann væri Englendingur að uppruna, en hefði
verið að heiman í mörg ár, og að lionum
hefði safnast mikið fje í Indlandi og Suður-
Afriku, sjerstaklega i Suður-Afriku. Hann
sagði mjer ennfremur, að liann væri kominn
hingað til veru og ætlaði að kaupa sjer hús
i London og setjast þar að. Hann hafði heyrt
að við fengjumst mikið við fasteignasölu og
ætlaði að biðja okkur um ráð og leiðbeining-
ar. Jeg lofaði honum að svipast um eftir
hentugri húseign handa honum meðan liunn
væri í ferðalaginu norður — og — já —
meira fór eiginlega ekki okkar á millí“
„Og jeg veit eiginlega lítið meira“, sagði
jeg. „En jeg skal segja yður á hvern hátt jeg
kyntist honum“.
Hann brosti og tók fram í fyrir mjer og
bandaði hendinni.
„Já, mjer er kunnugt um það, mr. Holt!
sagði liann. „Það var jeg sem rjeð honum til
að fá yður með sjer. Jæja, livernig gekk það, •
samdi ykkur vel?“
„Já, okkur samdi prýðilega“, sagði jeg.
„Sjerstaklega vel! Það getur ekki liugsast
alúðlegri og nærgætnari maður en hann
við urðum fljótlega bestu vinir!“
„Sjáum til!“ svaraði liann. „Já, mjer virt-
ist liann vera einstaklega viðfeldinn maður.
En — eftir að þið urðuð svona góðir vinir -
hafið þjer ekki tekið eftir neinu einkenni-
legu í háttum Mazaroffs — einhverju sem —
svo að jeg segi það berum orðum — liefir
valdið mjer áliyggjum, og sem eiginlega varð
til þess, að jeg gerði mjer þessa ferð á hend-
ur hingað og fjekk Maythorne með mjer,
undir eins og jeg frjetti um hvarfið. Hafið
þjer það ekki?“
„Ekki get jeg eiginlega sagt það“, svaraði
jeg.
Hann laut fram á borðið og horfði með al-
vörusvip á Maythorne og mig.
„Jeg snæddi nokkrum sinnum með Mazar-
off“, sagði hann lágt. „Og jeg tók eftir ýmsu,
sem mjer þótti einkennilegt við liann. Vitið
þjer ekki, mr. Holt, að liann gekk með dem-
anta í vösunum — lausa demanta — eins og
þeir væri venjulegir koparpeningar“.
Jeg kiptist við af undrun.
„Nei, það hafði jeg engan grun um“, sagði
jeg. „Jeg hefi aldrei sjeð demanta hjá honum.
Aldrei!“
Corle hló — einkennilegum þurrahlátri.
„Hann liefði betur skilið þá eftir í London!“
sagð: hann. „En það efast jeg um að hann
hafi gert, jafnvel þó að þjer yrðuð þeirra ekki
varir. Jeg benti honum oft á, hve mikil óvar-
kárni þetta væri, en hann hló bara að mjer.
En spyrjið nú Maythorne um álit lians — við
skulum láta sjerfræðinginn tala“.
Maythorne hrosti. „Mitt álit er það, að þeg-
ar maður gengur með lausa demanta í vös-
unum og tekur þá upp á almannafæri, þá
hljóti honum að vera Ijóst að það endi með
skelfingu. Það er alt sem mælir með því, að
hann liafi verið „skygöur“ alla leið hingað
norður“.
„Jeg hefi aldrei tekið eftir neinum grun-
samlegum mönnum í námunda við okkur,
hvorki hjerna, nje annarsstaðar á leiðinni“,
sagðijeg.
„Nei, því trúi jeg“, svaraði Maythorne þur-
lega. En svo bætti hann við, liægt og alvar-
lega: „segið okkur nú í stuttum dráttum það
helsta, sem fyrir ykkur bar á leiðinni, mr.
Holt. Staðreyndirnar sjálfar“.
Jeg sa_gði þeim nú alt sem gerst hafði frá
því augnabliki að Mazaroff gekk einn upp í
heiði þangað til um morguninn, er hann var
fluttur heim að gistiliúsinu, limlestur. Og eft-
ir að jeg hafði sannfært mig um, að við yrð-
um ekki truflaðir, sagði jeg þeim ennfremur,
orði til orðs alt, sem okkur Mazaroff liafði
farið á milli, annað kvöldið sem við vorum á
gistihúsinu. Þeir hlýddu á með athygli og eft-
irtekt og komu ekki með neinar athugaseind-
ir fyr en jeg liafði lokið máli mínu. En und-
ir eins og jeg þagnaði, sagði Maythorne
hvössum og ákveðnum rómi:
„Jú, eitlhvað þessu líkt gat jeg hugsað
mjer. Jeg þóttist viss um, að Mazaroff byggi
yfir einhverjum leyndarmálum. Og hjerna er
þá lausnin. Það fyrsta sem okkur ber að gera,
er að segja frú Elpliingstone frá, hvernig í
öllu liggur. Og það verðum við að gera þeg-
ar í stað“.
„Já,sem allra fyrst“, tók Crole undir. „Holt,
þjer og jeg verðum að fara þangað undir
eins — heitir bústaðurinn þeirra ekki Marras-
dale Tower? Þetta getúr maður kallað upp-
götvun!“
Jeg sýndi svo Crole leiðina þvert yfir lieið-
ina til Marrasdale Tower og á leiðinni sagði
jeg honum dálítið frá fólkinu, sem liann átti
í vændum að hitta. Áður en við komumst að
húsinu, liittum við fyrsta lieimilismanninn
— Slieilu, sem kom út í sömu svifum. Og jeg
gat undireins sjeð á henni, að hún hafði
heyrt tíðindin.
VII. KAPÍTULI: MINNINGARSPJALDIÐ.
„Jeg samln’yggist yður út af þeim viðburð
um, sem orðnir eru“, sagði Sheila. „Því að
þetta er víst satt, því miður?“
„Já, þvi miður er það satt“, svaraði jeg.
Jeg kynti mr. Crole fyrir henni og sagði, að
hann langaði til að hafa tal af móður hennar
„Mamma hlýtur að vera lijer einliversstað
ar á næstu grösum“, sagði liún. „Pabbi er á
fundi og kemur ekki heim fyr en síðdegis í
dag“. Hún fór með okkur gegnum garðinn
og inn i stofu eina, þar sem frú Elpliingstone
sat við skrifborðið.
„Mamma“, sagði hún. „Það fór eins og
okkur grunaði um mr. Mazaroff. Hann hefir
fundist dauður upp á heiði, og þetta er lög
fræðisráðunautur hans, lierra Crole frá Lond-
on. Hann langar til að tala við þig“.
„Mig langaði aðeins til að spyrja yður
nokkurra spurninga i sambandi við fráfal!
skjólstæðings míns“, sagði hann. „Fyrst ætla
jeg að leyfa mjer, að segja ykkur frá stað-
reynd, sem livorug ykkar mæðgnanna veit
um. Mr. Mazaroff liefir verið myrtur!“
Áheyrendurnir tveir tóku þessum orðum
livor upp á sina vísu. Sheila hrökk við og
tautaði eitthvað fyrir munni sjer, gagntekin
af skelfingu.
En frú Elphingstone leit snögt á Crole.
„Gerið þjer svo vel og fáið yður sæti“,
sagði hún og reyndi að virðast kurteis. „Þjer
segið, að yður langi til að leggja fyrir mig
spurningar í þessu samhandi? Jeg get ekki
gert mjer i hugarlund, hvaða spurningar það
ætlu að vera! Jeg þekki ekkert þennan vesal-
ings mann, sem þið eruð að tala um“.
,Ef mjer skjátlast ekki, þá sáuð þjer skjól-
stæðinginn minn heitinn núna á dögunum?“
hóf mr. Crole máls. „Þjer genguð framhjá,
þegar hann og mr. Holt stóðu við garðsdyrn-
ar fyrir utan veitingahúsið“.
„Já, jeg minnist þess“, sagði frú Elphing-
stone, „Jú, jeg mun liafa sjeð hann — liáan
mann með skegg, var ekki svo? Jeg sá hann
aðeins í svip.
„Og þjer könnuðust ekki við hann, frú?“
spurði Crole og einblíndi á bana.
Frú Elphingstone starði á liann, og augun
voru köld sem ís.