Fálkinn - 02.05.1936, Blaðsíða 12

12
falkinn
GEORGES SIMENON:
Líkið
á krossgötunum.
staddur veðreiðarnar, og það var spaugileg-
ast, að hann stakk stundum að mjer riota-
drjúgum upplýsingum .... Skál! Jæja, góða
mín, er hann búinn?“
,,Já“.
Unga konan, sem var að koma inn aftur,
staðnæmdist vandræðaleg á miðju gólfi,
eins og hún vissi ekki, hvað hún ætti af sjer
að gera.
„Komdu liingað og drektu með okkur . .
Hann er enginn gikkur, lögreglufulltrúinn,
og liann hefir ekkert á móti þvi að klingja
við þig glasi, þó að þú sjert ineð liðanálarn-
ar í hárinu“.
„Má jeg nota talsímann?“ greip Maigret
fram í.
„Auðvitað .... Það er ekki annað en snúa
sveifinni. Ef þjer ætlið að síma til Parísar,
fáið þjer sambandið strax“.
Maigret leitaði fyrst í símaskránni eftir
númeri þeirra Dumas & Sonar, veggfóðurs-
framleiðendanna, sem Andersen hafði ætl-
að að innlieimta hjá peinga.
Samtalið var stutt. Gjaldkerinn, sem kall-
aður var i símann, staðfesti það, að Carl
Andersen ætti tvö þúsund franka inni, en
bætti því við, að hann hefði ekki gert vart
við sig ennþá, á skrifstofunum.
Þegar Maigret kom fram í eldhúsið, njeri
Oscar saman höndunum, ánægður á svipinn.
„Það er rjett að jeg kannist við það, hrein-
skilnislega, að mikið þykir mjer gaman að
þessu .... því að jeg kannasl við lagið, skal
jeg segja yður .... Það gerist atburður á
krossgötunum. Hjer eru aðeins þrjú hús, —
og eins og eðlilegt er, þá erum við öll, fólkið
í þessum þrem húsum, grunuð .... þetta er
satt. Verið þjer nú ekki með nein látalæti
.... Jeg er svo sem ekki í nokkrum efa um
það, að þjer gáfuð mjer ilt auga, og þjer
vilduð ekki koma inn fyrir og drekka glas
með mjer. Hjer er um að ræða íbúa þriggja
húsa. Vátryggingamaðurinn er svo frámuna
lega aulalegur, að ekki kemur til nokkurra
mála að ætla, að hann liafi framið glæp.
Burgeisinn er, eins og við vitum, lmarreist-
ur lierramaður. Og þá er komið að minni
lítilfjörlegu persónu, — jeg, sem ekki er
annað en vesall og óbrotinn verkamaður,
sem hefir unnið sig áfram í lífinu. Og jeg
hefi illa aðstöðu til þess að bera hönd fyrir
höfuð mjer, ef á mig eru bornar sakir. Jeg
er gamall linefaleikari .... Ef þjer spyrjist
fyrir um mig á lögreglustöðinni, myndi yður
verða sagt, að mjer hefir verið stungið inn
nokkrum sinnum, þegar gerð hafa verið lög-
regluáhlaup, af því að mjer hefir þótt gam-
an, að fá mjer snúning í Rue de Duppe,
einkum í þá tið, sem jeg fjekst við hnefa-
leika .... 1 eitt skiftið hafði jeg flatt út and-
litið á einum lögregluþjóninum, sem altaf
var á liælum mjer .... Skál, fulltrúi“.
„Þakka“.
„Þjer afþakkið ekki? Sólberjalikjör hefir
aldrei gert nokkrum manni mein .... Jeg
skal segja yður, að mjer fellur best, að
leggja spilin á borðið . ... . Mjer gramdist
það, að þjer voruð að snuðra hjer í kring-
um hifreiðaskálann, og virtust líta niður á
mig .... Er það ekki satt, væna mín, að
jeg var einmitt að segja þetta við þig í gær-
kveldi? Þarna er fulltrúinn á ferðinni ....
Hversvegna kemur hann ekki inn, og rann-
sakar húsið hátt og lágt .... látum hann
rannsaka mig! .... Og látum hann svo við-
urkenna það á eftir, að jeg er flekklaus, eins
og skíra gull .... Það, sem veldur mjer
mestum heilahrotum i þessu máli, eru bif-
reiðarnar því að þetta er nú, meðal annars,
hifreiða-mál . . . .“
Hálf-tólf. Maigret stóð upp.
„Má jeg nota talsímann aftur?“
Hann var all áhyggjufullur, og Iiringdi nú
upp umferðarlögregluna, og gaf fidltrúa
hennar fyrirskiþun um, að senda öllum lög-
reglustöðvum og landamæravörðum lýsingu
af fhnmhesta hifreið Andersens.
Herra Oscar var búinn að drekka fjóra
snapsa, og var hann farin nað verða enn
rjóðari í kinnum, en honum var eðlilegt, og
talsvert glaðlegri í yfirbragði.
„Jeg veit það svo undur vel, að þjer
mynduð ekki vilja borða með okkur kálfs-
kets-kássu .... og allra síst hjerna í eldhús-
inu, þar sem við erum vön að borða ....
Æi-jæja! Þarna er hann að koma, flutn-
ingsbíllinn frá Groslumeau. Hann er á heim-
leið, frá torgunum. Þjer fyrirgefið, full-
trúi?“
Hann fór út. Maigret sat einn eftir, hjá
iingu konunni, sem stóð við eldavjelina og
var að hræra í skaptpotti.
„Þjer eigið skemtiiegan mann“.
„Já. Það liggur altaf vel á honum . . . .“
„En sennilega dálítið harður í horn að
taka, öðru hvoru?‘“
„Hann vill ógjarnan láta andmæla sjer
.... En ágætismaður er hann“.
„Jeg gæti trúað því, að stúlkunum litist á
hann?“
Hún svaraði engu.
„Og alveg er jeg handviss Lim það, að
hann gerir sjer glaðan dag, svo að um mun-
ar, endrum og eins?“
„Hann er nú eins og allir karlmenn, að
því leyti“.
Röddin varð beiskjuleg. Maigret heyrði
mannamál, utan úr bifreiðaskálanum.
„Láttu liann þarna! .... Við höfum
hringjaskifti seinna, — snemma i fyrramál-
ið“.
Oscar kom inn, og var allur eitt gleðibros.
Það var auðsjeð á homim, að hann langaði
mest til að syngja og gera sjer glaðan dag.
„Jæja, — ætlið þjer ekki að borða með
okkur, fulltrúi? Jeg trúi ekki öðru, en að
við gætum fundið gamla flösku í kjallaran-
um, ef því væri að skifta .... Ilverskonar
svipur er það, sem þú ert búin að setja upp,
Germaine? .... Nei, blessað lcvenfólkið.
Það getur aldrei verið i sama skapinu tvær
stundir samfleytt . . . .“
„Jeg verð að fara aftur til Avraiville“,
íriælti Maigret.
„Á jeg að skjóta yður þangað í bifreið?
.....Jeg er enga stund að því“.
„Þakka yður fvrir, en jeg vil heldur fara
gangandi1.
Það var komin sumarhlýja í loftið, og gult
fiðrildi flögraði fyrir framan Maigret, á
leiðinni til Avraiville.
Spölkorn frá kránni, mætti hann Lucas
yfirlögregluþjóni, sem kom til móts við
hann.
„Jæja?“
„Það var eins og yður grunaði .... lækn-
irinn er húinn að ná út kúlunni .... það var
riffilkúla".
„Annars ekkert?“
„Jú. Það eru komnar upplýsingar frá
París.....Isaac kom þangað í sinni eigin
hifreið, — stórri langferðabifreið, sem hann
var vanur að nota til langra ferðalaga, og
stýrði sjálfur .... Og sennilega liefir hann
komið frá París að krossgölunum í þeirri
söniu hifreið.
„Er þetta alt og sumt?“
„Það er beðið eftir upplýsingum frá belg-
isku lögreglunni“.
Stóra leigubifreiðin, sem frú Goldberg
hafði stigið út úr, þegar hún var myrt, var
farin lil Parísar aftur, og liafði sami bif-
reiðarstjórinn ekið henni til haka.
„Líkið?“
„Það er húið að flytja það til Arpajon ..
Glæpamálafulltrúinn var órólegur . . Hann
bað að skila til yðar, að liann vænti þess,
að við gerðum það sem unt væri i málinu
.... Houm var einkum órótt vegna þess,
að hann var hræddLir um, að blöðin i Bruss-
el og Antwerpen myndn gera hvell af þessu
máli“.
Maigret fór að raula fyrir munni sjer,
gekk inn í krána og settist við borð.
„Er hjer talsími?“
„Já. En honum er lokað frá tólf til tvö.
Nú er klukkan orðin hálf-eitt“.
Maigret neytti matar síns þegjandi, og
Lucas þóttist vita, að liann væri í djúpum
hugsunum. Yfirlögregluþjónninn reyndi
hvað eftir annað, að hefja samtal.
Þetta var einliver fyrsti fagri vordagur-
inn. Og að lokinni máltiðinni, tók Maigret
stól sinn með sjer út á hlað, setti liann upp
við vegg, innan um hænsni og endur, og
svaf í honum hálfa klukkustund.
Eu nákvæmlega klukkan tvö, stóð hann
á fætur og gekk að talsímanum.
„Halló! .... Lögreglustöðin .... Hefir
fimm-hesta bifreiðin fundist?“
Neitandi svar.
Ilann fór að ganga um lilaðið. En tíu mín
útum siðar var hann kallaður í símann aft-
ur. Það var Quai des Orfevres.
„Maigret fulltrúi? .... Yið vorum rjett í
þessu hrigdir upp frá Jeumont .... Þar er
bifreiðin .... Hún hefir verið skilin eftir
rjett hjá járnbrautarstöðinni .... Það er á-
lilið, að sá, sem bifreiðinni stýrði hafi lield-
ur kosið að komast yfir landamærin fól-
gangandi eða með lestinni“.
Maigret liringdi ekki af strax, heldur bað
liann um samband við Dumas & Son. Hann
fjekk þær uplýsingar þar, að enn hefði And-
ersen ekki komið þangað, til þess að sækja
tvö þúsund frankana.
Þegar þeir Maigret og Lucas fóru framhjá
bifreiðaskálanum um klukkan þrjú, kallaði
Oscar til þeirra, glaðlega:
„Hvernig gengur ykkur?“
Maigret svaraði með því einu, að ypta