Fálkinn - 10.02.1939, Blaðsíða 12

12
F A 1. K 1 N N
WYNDHAM MARTYN: 29
Manndrápseyjan.
ugu árum yngri og þóttist í fyrstu viss um
að vinna skjótan sigur. En það ætlaði ekki
að ganga eins vel og hann hjelt. Anthony
Trent mundi, livað Dayne hafði sagl um
hnefaleikókunnáttu Cleeves. Jæja, nú fengi
hann tækifæri til að sýna livað hann gæti.
„I>jer berjist ekki sem verst,“ sagði liann,
„en þjer eruð góð skífa fyrir vinstrihandar
högg, eins og þjer standið núna.“ Cleeve
sveigði höfuðið aftur á bak, og' Trent hitti
liann heiht á nefið. „En fæturnir eru yðar
veika hlið,“ lijelt Trent áfram, „lítið þjer á
hvernig þjer standið."
Cleeve leit niður og fekk i sama bili brings-
malahögg. „Þetta var nú ekki liyggilegt hjá
yður, mjer datt ekki í hug, að þjer ljetuð
leika svona á yður. Hún langamma yðar
bað mig um að vera ekki harðleikinn við
yður, svo að jeg ætla að taka eins varlega
á yður og jeg get.“
Cleeve fór að skilja, að það var ekki liægð-
arleikur að koma höggi á þennan eldsnara
mann. Elmore sá það líka og Maims varð
ánægðari og ánægðari. Cleeve var farið að
blæða, bæði úr nefi og munni, en mr. Ant-
hony var óskaddaður. Maims gat ekki stilt
sig um að hrópa af fögnuði og gefa ýms
blóðþyrst ráð. Hugh skipaði lionum að þegja
en það lireif ekki.
„Þetta högg yðar er ekki sem verst,“ sagði
Trent, „en ekki til að gorta af. Jeg hugsa
að mín reynist betur, mj'er kæmi ekki á
óvart þó að þau riðu yður að fullu.“
Tuttugu sekúndum síðar lá Cleeve á gólf-
inu og fyrir augum lians dönsuðu ógrynni af
litlum og feitum púkum, sem æptu af fögn-
uði og mörg alvarleg andlit, sem störðu á
hann; en smámsaman breyttust þau í Jim
Maims og mr. Anthony frá Boston, jiægilega
málarann, sem var svo óþægilega fimur í
hnefunum. Hugh Elmore var þarna ekki,
hann hafði talið ráðlegast að hverfa.
„Fæ jeg þá Maims?“ spurði Anthony.
„Fyr má nú vera,“ rödd Cleeves var ekki
þrá nje ósvifin lengur. í rauninni var þetta
besta skinn, og hann skildi oð honum var
ekki fisjað saman, þessum manni, sem hafði
sigrað hann. Hann vissi, að andstæðingurinn
hefði getað búið til stöppu úr andlitinu á
honum ef hann hefði viljað, en í stað þess
hafði hann aðeins rekið honum högg undir
hökuna, en af þvi leiðir ekki annað en heila-
hristing rjett í svipinn.
Cleeve leit upp til mannsins, sem hann
vissi lijereftir, að var eigi aðeins eins sterk-
ur og fimur og hann sjálfur, heldur lika
margfalt meiri hnefakappi en hann sjálfur
gat nokkurntíma orðið.
Trent virtist lesa hugsanir lians. „Jeg var
fulltrúi skólans míns í miðþyngd í þrjú ár,“
sagði hann, „og jeg hefi altaf haldið mjer
við síðan, svo að þjer þurfið ekki að skamm-
ast yðar fyrir þetta. Jeg hafði lofað að líta
eftir Maims, og jeg er vanur að efna það
sem jeg lofa.“ Hann leit á andlitið á Cleeve.
„Jeg reyndi að liitta ekki andlitið. Á morg-
un verður livergi merki á yður.“
„Hvað á nú að gera við mig?“ spurði
Maims.
„Já, hvað er liægt að gera við yður? Ef'
þjer treystið yður til að synda til Summer
Harbour þá er best fyrir yður að leggja á
stað.“ Trent leysti af honnm böndin. „En
jeg ræð yður til að vera ekki nærri, fyrsta
kastið.“
Maims ijet ekki segja sjer það tvisvar.
Hann bvarf með meiri hraða en honum var
tamur.
„Vitanlega er liann saklaus," hjelt Trent
áfram og sneri sjer að Gleeve, „svona menn
drepa ekki. Jeg get sagt vður jiað, að Tilly
var drepin, af j)vi að morðinginn viltist á
henni og henni langömmu yðar. Ef þjer ef-
ist um j)að, jrá takið eftir því sem jeg ætla
að segja yður. En þjer verðið að lofa mjer
því, að segja það ekki neinum.“ Svo sagði
hann honum livað komið hafði fyrir frú
Cleeve undir trje Embrows.
„Hversvegna hefir hún ekki sagt mjer það.
Hún hefði þó getað sýnt mjer þá tiltrú,“
sagði Cleeve gramur.
„Hún vildi ekki láta tala um það, og þjer
vitið Cleeve, að þjer eruð stundum nokkuð
fljóifær. Jeg er ekki viss um, að það sje
rjett af mjer heldur að segja yður það. En
mjer þætti vænt um, að þjer liefðuð gát á
henni í kyrþey, eins og jeg geri.“
„En þjer komuð liingað af tilviljun?
Hvernig getið jjjer vitað nokknð um hana?“
Trent slapp við að svara, J)vi að
Erissa kom í sama vetfangi. Hugli hafði
sagt henni livað væri á seiði úti í hest-
liúsinu og liafi Cleeve haft ástæðu til j)ess
að efast um lmg liennar í lians garð áður
þá þurfti hann þess ekki lengur. Hún leit
á þrútið andlitið og blóðið á hvítri skvrt-
unni og hjelt að liann væri alvarlega særð-
ur. Augun sem hún gaf Trent brunnn af
hatri, jafnvel C.leeve gat ekki verið i vafa
um það.
„Elskan mín,“ sagði luin og fleygði sjer
niður hjá honum, „ertu særður?“
Cleeve horfði inn í ástúðleg augu liennar.
„Særður?“ sagði liann „og þú kallar
mig elskuna þína?“
„Hendurnar eru særðar,“ sagði hún og
kysti þær.
„Erissa, hann sló mig í rot, og' jeg er
víst ruglaður ennþá, en jeg vildi óska að
j)að hjeldist.“
„Hversvegna rjeðst liann á þig?“
„Æ, það var ekki meira en jeg átti skil-
ið. Hann gal' mjer ráðningu, það var alt
og sumt. En hvað gengur að þjer? Þú hefir
ekki litið á mig i margar vikur, og nú
horfirðu á mig, alveg eins og mig hafði
dreymt um, eftir að jeg sá j)ig í fyrsta
skipti. Þú sagðir að j)ú værir leið á mjer
og })að væri ekkert gaman að mjer. Hvað
hefir komið fyrir, góða?“
„Hugh sagði að j)ú værir hálf drepinn
og þá gat jeg ekki setið á mjer lengur.“
„Setið á j)jer hvað?“
„Að láta eins og mjer þætti vænt um
þig.“ Hún ypti öxlum. „Það kemur mjer
yíst i koll.“
„Hver niundi dirfast að láta þjer koma
það í koll?“
„Hann pabbi. Hann hatar })ig.“
„Það skil jeg ekki. Mr. Ahlee liefir altaf
verið svo einstaklega alúðlegur við mig,“
sagði liann. „Því skyldi hann hata mig?“
„Góði,“ sagði hún, ,það eru einhver hræði-
leg álög á J)essum stað. Allir verða að þjást
hjerna.“
Cleeve kysti liana. „Ef við elskum hvort
annað þá skulum við ekki j)jást. Erissa, viltu
giftast mjer undir eins og við komum i
land ?“
Hún leit á hann með svip sem liann skildi
ekki, og andvarpaði: „Ef við komumst nokk-
urntíma í land. Cleeve, þig grunar ekki hve
liræðileg tíðindi gerast hjerna. Jeg get aðeins
giskað á það, en J)að veldur mjer svo miklum
kvíða.“
„Fyrir livað lieldurðu að faðir })inn hati
mig?“ spurði Cleeve. Hann gat varla áttað
sig á þessn ölln. Fyrst hafði mr. Anthony
sagt honum að langömmu hans hefði tvíveg-
is verið sýnt banatilræði, og svo kom Erissa
með sitl hjal.
, Af því að jeg liata þig ekki,“ svaraði hún,
„jeg get ekki gefið þjer neina skýringu.“
„Elskar þú mig ekki?“
Hún vafði örmunum um hálsinn á honum
og kysti hann. „Elsku Cleeve,“ livíslaði liún,
„þú mátt reiða j)ig á mig, livað svo sem fyr-
ir kemur, jafnvel þó jeg segist liata þig. Jeg
tilbið þig og mun altaf gera það.“ Svo sleit
hún sig af lionum og hljóp á burt.
XX. kapítuli.
Það var orðið áliðið þegar frú Cleeve
gat gengið til náða í nýju herbergjunum
sínum. Tilly Maims bafði verið flutt ofan
og þar hafði ein af sænsku vinnukonunum,
sem hafði verið hjúkrunarkona á spítala í
Stokkhólmi, krosslagt hendurnar á magurt
brjóstið á lienni. Og hafurtask frú Cleeve
var flutt í herbergin, sem Barkett hafði verið
í skömmu áður.
Þegar Anthony Trent barði að dyrum,
tók Phvllis á móti honum, heldur fálega.
„Langamma er þreytt, hún getur ómögulega
lalað við yður í kvöld.“
„Jeg er aldrei þreytt þegar mr. Anthony
er annarsvegar," kallaði gamla konan inn-
an úr stofunni. „Bjóddu honum að koma
inn.“
Trent gekk inn framhjá ungu stúlkunni,
sem leit háðulega til hans. Hún hafði lieyrt
um áflogin og gat ekki fyrirgefið honum
að liann hafði reynst ofjarl Cleeves.
„Getum við treyst henni?“ Trent beindi
spurningunni til frú Cleeve."
„Ef þjer éigið við mig, þá er mjer ekk-
ert í mun, að þjer treystið mjer,“ sagði
Phyllis þyrkingslega.
„Kæra barn, jeg ber virðingu fyrir mr.
Anthony og það ætti að vera þjer nóg,“
sagði langamman í umvöndunartón og sneri
sjer svo að Trent. „Við getum reitt okkur
á hana.“
„Ungfrú Gannell," byrjaði Trent, „þjer
verðið að sofa í þessu herbergi í nótt. Jeg
ætla að liggja í herbergi Jasters, sem ligg-
ur upp af því, en það má enginn vita. Jeg
fer upp i lierbergið mitt en læðist svo hing-
að þegar enginn tekur eftir því. Ef þjer
verðið vör við eitthvað grunsamlegt þá kall-
ið þjer á mig.“
Phyllis horfði forviða á líann. Hvað átti
jietta að þýða?
„Skilurðu, að það er einhver hvort það
er nú andi eða lifandi manneskja - sem
situr um líf mitt,“ sagði frú Cleeve. „Ef þú
efast J)á hlustaðu á, hvað fyrir mig hefir
borið.“
„Hvað þetta er hræðilegl, langamma,“
sagði stúlkan er hún heyrði hvað gerst hafði