Fálkinn - 24.11.1939, Síða 6

6
F Á L K I N N
„Eru sextán verulegar fallegar
stúlkur til í New York? Lanny Dell
vantar 16 stúlkur i nýja leikinn sinn
á Silver Cholet-leikhúsinu í sumar.
Og liann vill borga þeim þrjú hundr-
uð krónur á viku. Kunnátta á dansi
æskileg, en ekki nauðsynleg. Lílið enn
einu sinni í spegilinn áður en þjer
gefið yður fram í leikhúsinu á mið-
vikudag klukkan tvö“.
— Jeg vona, að þetta sje eitthvað
meira en venjulegt auglýsingaskrum.
— Það er það. Jeg ætla að minsta
kosti að reyna.
— Gott og vei! sagði Maidie við
fdu systur sína.
mjer ennþá. Þú hefir ótakmarkað
lánstraust. Og systir þín er undur-
faileg. Jeg efast ekki um, að hún
verður tekin.
Skömmu síðar athugaði Maidie að-
gerðir Louise á sjer í speglinum og
var harðánægð. Hún var forviða og
nærri því hrædd að sjá, hve blátt
áfram hún leit út núna, eftir að hafa
ekki sjeð sig nema málaða í mörg
ár. —
Og Ida! Ida var ágæt. Hún var
einmitt eins og leikhússtjórarnir og
fólkið vildi hafa hana. Það vissu
hæði Maidie og Louse.
— Jeg kem heim eftir eina mínúlu,
Maidie, sagði Ida, þegar þær komu
SÖNGMEYJARNAR
Smásaga eftir James Ashwell.
— Manstu þegar við hittum liann
George White á götunni í vetur: hann
sagði að jeg væri blátt áfram yndis-
leg Og annars hefir þú sagt sjálf, að
úr því að jeg væri orðin leið á hljóð-
færinu, þó jeg sje ekki nema seytján
ára, þá geti jeg eins vel reynt að
verða söngmær. Þú ferð nú að verða
of gömul til þeirra hluta, en ein-
hvernveginn verðum við að fá mat.
— Já, þvi miður — við verðum að
borða.
Þó að þetta væri um morgun var
einskonar blágrátt rökkur í bakher-
berginu á þriðju hæð, þar sem Maidie
Mimms og Ida, yngri systir hennar
áttu heima. Maidie sat á öðru rúm-
inu í ljósrauðum, en upplituðum
nærklæðunum, og linyklaði brúnirn-
ar, er hún las auglýsinguna. Hún var
óvenjuleg stúlka. Það mátti sjá á
andlitsfalli hennar, að hún var af
góðum ættum. Það var aðeins plat-
ínulitað hárið, sem bar vitni um, að
hún væri leikhússöngmær Og farð-
inn um munninn.
Hún var tuttugu og fjögra ára og
hafði verið söngmær i sjö ár. En
síðustu þrjú skifti, sem auglýst hafði
verið eftir „spriklstelpum" hafði hún
ekki getað fengið starf. Hún sá letrið
á veggnum: hún var orðin of gönml.
En hver veit neina hún gæti fengið
eitthvað i annari grein....
Ida var hinsvegar harn samtíðar-
innar. Of mikil málning í andlit-
inu — og margar hrykkjur í hárinu.
— Jeg verð þá víst að láta laga
á mjer hárið, sagði Ida fullorðins-
lega. — Og andlitið líka. Þú hefir
altaf sjeð um það, að jeg væri eins
og krakki í framan.
— Þú ert krakki, sagði Maidie. —
En jeg geri ráð fyrir, að það verði
að dytta eittlivað að þjer — það er
það, sem leikhússtjórarnir lieimta.
Jeg liugsa, að Louise láni okkur í
þetta skifti.
— Okkur báðum?
—Já, auðvitað, sagði Maidie og
hló. — Jeg ætla að láta þvo litinn
úr hárinu á mjer og fá eðlilegan
hárlit aftur. Mig langar til að koma
með þjer á æfinguna og langar ekki
til að gandir kunningjar þekki mig.
Mínu leikhúslifi er lokið. Fyrir fult
og alt. Hjeðan í frá ert það þú, sem
verður að sjá okkur fyrir fæði og
húsnæði. Og jeg ætla að verða gömul
systir eða mamma.
— Heyrðu, sagði Louise meðan
Maidie sat undir hárþurkunni. —
Þú skalt ekkert hugsa um að borga
út í sólskinið. — Þú getur farið upp.
Og svo bætti hún við hikandi: Þarft
þú að fara með mjer á æfinguua.
Jeg get vel sjeð um mig sjálf.
— Nei, það geturðu ekki. Jeg þekki
þetta út í æsar.
Skrifarinn á fremri skrifstofunni
starði á Maidie er hún kom inn úr
fordyruum og augun á lyftustrákn-
um urðu stór og hvit, þegar liann
sá hina nýju Maidie. Tveimur mínút-
um síðar barði Ida að dyrum á
herbergi í artistagistihúsinu hinumeg-
in við götuna.
— Hvernig líst þjer á mig núna?
spurði hún ungan mann.
— Betur en whisky. Þú hefir látið
laga á þjer hárið.
— Ertu viss um, að þjer lítist á
mig? Ida hrosti. Og svo hefi jeg
fengið atvinnu. Jeg er að minsta
kosti viss um það. Og undir eins og
jeg hefi fengið samninginn ætla jeg
að sigla minn sjó og þá getur Maidie
gert það sem lienni líst.
Föli mjóninn starði aðdáunaraug-
um á hana.
— Og þá getum við kanske gift
okkur?
— Áreiðanlega. — En hvernig
heldurðu að lienni Maidie verði við
þegar hún uppgötvar, að jeg ætla
ekki að ala önn fyrir henni til æfi-
loka. Jeg þoli hana ekki.-------—
Á leiksviðinu og hak við leiksvið-
ið í Silver Gtalet-Ieikhúsinu var alt
á tjá og tundri. Stúlkur — stúlkur —
slúlkur. — Langar og stuttar, gamlar
og ungar, mjóar og digrar og þarna
malaði hver sem betur gat og allar
voru svo ánægðar með sjálfa sig, að
það var hörmung að sjá það.
Alt i einu var sterku hvítu kast-
ljósi beint á leiksviðið. Til hliðanna
var dimt og eins í sjálfu leikhúsinu,
þar sem vinir Lanny Dells sátu og
horfðu dómaraaugum á kvenfólkið
og athuguðu Lanny, sem var að velja
úr. —
Stúlkunum hafði verið skipað i
tvær raðir upp á leiksviðinu og á
millt raðanna gekk Lanny og að-
stoðarmenn lians tveir. Hann snerti
við einhverri stúlkunni við og við og
sagði henni að fara inn í búnings-
herbergið og fara í baðföt. En stund-
um stansaði hann og sagði: Því mið-
ur! við stúlkuna, sem hjá honum stóð.
Ida, sem stóð þarna státin í nær-
skornum silkikjól, sem Maidia hafði
saumað handa henni upp úr kjól af
sjálfri sjer, var hárviss um, að hún
yrði valin. Hingað til höfðu aðeins
tvær verið valdar og þær voru tals-
vert eldri en hún.
I
I hálfdimmunni bak við leiksviðið
sat Maidie á stól. Ofurlítið bros ljek
um munn liennar, sem nú var alveg
ómálaður.
Lanny staðnæmdist hjá Idu. Það
komu hrukkur í ennið. „Því miður!“
sagði hann.
Það var eins og Ida fengi sina-
drátt. — Er það jeg, sem þjer eigið
við? sagði hún fokvond.
—- Jeg á við yður, já, sagði Lanny
kuldalega. — Fólk er orðið þreytt á
stúlkum eins og yður, barnið gott.
Jeg get fengið þær fyrir tiu aura
lylflina.
Nú sá Maidie hvað var á seiði.
Hún gekk nokkur skref fram til liess
að lijálpa systur sinni.
Lanny baðaði út höndunum, sneri
sjer við og kom auga á Maidie. Ilann
horfði á liana góða stund.
— Hvar hafið þjer verið? spurði
hann. — Lítið þið á hana, stúlkur!
Þarna sjáið l)ið stúlku, eins og þær
sem jeg er að leita að. Blátt áfram
en fallegar. Það eru svoleiðis stúlkur.
sem fólkið vill hafa núna.
BAÐHETTUR,
sem blásnar eru út með lofti, er nýj-
asta nýtt í Ameriku. En eigi er ljóst
til hvers þær þykja hentugastar.
Furstinn og hjúkrunarkonan.
Ríku furslarnir á Indlandi eru
smátt og smátt að komast að þeirri
niðurstöðu, að Vestur-Evrópumenn-
ingin sje ekki sem bölvuðust, og
hafa gaman af að dvelja við bað-
staðina í Evrópu á sumrin og koma
á veðreiðabrautir, leikhús og spila-
viti. Frægast er dæmi Aga Khan,
sálnahirðisins austræna, sem dvelur
lcngstum í Frakklandi og á mestu
góðhestana, sem sjást á veðreiðunum
í Frakklandi og Englandi.—
Og þessum furstnm líst svo vel á
vestræna kvenfólkið, að þeir kjósa
heldur búðastúlku i Vesturlöndum
en prinsessu heima lijá sjer. Aga
Khan kvæntist stúlku úr sælgætisbúð
og fleiri hafa farið að dæmi hans.
Nýjast er það, að maharajahinn af
Indora kvæntist núna í vor lijúkr-
unarkonu frá Los Angeles. En Jiessi
fursti er einn af þeim ríkustu í Ind-
landi.
IJann er nú 30 ára gamall. Árið
1938 lá hann á sjúkrahúsi í Los
Angeles og var ristur á kviðinn. —
Hjúkrunarkonan Marguerite Lawler
annaðist um hann. Og það hefir áð-
ur „komið fyrir á bestu heimilum“,
að sjúklingar yrðu ástfangnir af
hjúkrunarkonunni sinni, svo að það
CLAUDETTE COLBERT DANSAR.
Leikritið „Zaza,“ sem fyrir nokkr-
um áratugum fór eins og eldur um
alla veröldina, liefir nú verið kvik-
myndað og leika Claudette Colberl
og Herbert Marshall aðalhlutverkin.
Leikurinn gerist í Paris um alda-
mótin siðustu og aðalpersónan er
dansmærin Zaza, sem hefir gert hálfa
borgina bandvitlausa með hinum
trylta dansi sínum. Claudette Colherl
sýnir í myndinni afburða dansfimi
í hlutverki þessu. En einn dansinn,
„rancan“, sem var í leikritinu var
slrikaðúr út úr myndinni. Zukor
leikstjóri taldi ekki að hann hæfði
Claudette. — Hjer sjest hún i hlut-
verki dansmærinnar.
Veiddi á sundi-
Stúlka ein vestur í Ameríku var að
synda að gamni sínu en rakst þá á
fisk einn og tókst að taka hann með
berum höndum og synda með hann
í land. Ljótur var hann, en þrjú
kíló vóg hann og var talinn manna-
matur, svo að sundferð stúlkunnar
varð ekki til ónýtis. Það mun vera
sjaldgæf veiðiaðferð, að taka fiska
þannig. En það ber svo niargt við i
Ameríku.
var ekkert tiltökumál, þó mahara-
jrhinn yrði ástfanginn af Marguerite.
En nú vildi svo til, að hjúkrunar-
kona þessi var gift og lijet frú Bann-
yan, þó að hún kallaði sig ungfrú
Lawler. Og Bannyan var sprenglif-
andi eins og silungur í sjó. Svo að
þetta kostaði hjónaskilnað. Hvað var
Bannyan á móti ríka furstanum ind-
verska? — Maharajahinn liafði líka
verið giftur, þegar hann lá á spítal-
anum. Hann hafð'i verið giftur þegar
hann var 15 ára, ellefu ára gamalli
dóttur furstans af Iíargal. En hún
dó 1937 og þá var furstinn frjáls —
og Marguerite skildi í hvellinum við
Bannyan sinn og er nú komin
heim í ríki silt, þar sem gull og gim-
sleinar bíða hennar, og sem vesling-
urinn liann John P. Bannyan gat
ekki gefið henni.