Fálkinn - 24.11.1939, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
gagnvart honum. Einu líkurnar, sem
jeg hafði gégn honum voru særingar
hans kvöldið áSur, en þær hefíii
enginn hvítur dómari tekið sem
sönnunargagn.
Jeg gat enga skýringu fundið og
varð því að líta svo á, að þetta væri
aðeins einkennilega skrítin tilviljun.
Þegar jarðarförinni var lokið kom
Umtonga til mín, og bað mig um að
ná í slafinn sinn, sem hann hefði
gleymt á skrifstofunni um kvöldið.
Jeg var fremur stuttur í spuna, en
jeg þckti staf karlsins eins vel og
hárburstann minn, og fór þessvegna
inn og sótti hann.
Hann lá á gólfinu. Fjögra feta
langur slöngustafur. Þið liafið eflaust
sjeð þá, því að þeir eru iíka skornir
út og seldir í Evrópu. Þeir eru úr
trje og handfangið útskorið sem
nöðruhaus. Og á leggnum eru skornir
hringir, seih eiga að tákna hreistur.
Siafur Umtonga var sá fallegasti, sem
jeg hafði sjeð af þessu tagi. Þveng-
mjór, en þungur eins og blý. Hann
var alsvartur — liklega úr íbenviði
I TÍU dagana næstu sá jeg ekki
ekki Umtonga. Mary gamla tók
saman pjönkur sínar og fór burt i
einhverjum erindum. Bobby mun
hafa sagt henni frá öllum sinum
fyrirtækjum, því að hún vissi vel
hvað öllu leið. Okkur kom saman
um, að jeg yrði einskonar ráðsmaður
hennar áfram, og tal okkar barst að
Umtonga. Jeg gaf i skyn, að þetta
væri flókið mál og maðurinn væri
viðsjálsgripur. Væri ekki rjett að
taka því, sem hann bauð'?
— Hvað gengur að yður, maður?
spurði lnin. Jeg þarf á peningum að
halda. Jeg verð að tryggja framtíð
mína. Og látið hann svo horga.
Mjer var nauðugur einn koslur. Sú
gamla var ekki betri en Bobby, hvað
þetta snerti. Morguninn eftir sendi
jeg son Mary lil Umtonga og hann
kom samdægurs.
Jeg tók á móti honum á skrifstofu
Bohbys, en sveinar hans biðu fyrir
utan. Jeg sat i stól Bobbys — þeim,
sem hann hafði dáið i — ög við
fórum þegar aS tala um viðskiftin.
Hann sat um stund og liorfoi þegj-
andi á mig og skorpinn andlitsbjór-
inn á honum minti mig á þurkaðan
ávöxt með myglu á. ÞaS var illúð-
legur glampi í kolsvörlum augum
hans. Svo sagði hann liægt:
— Jæja, ungi og efnilegi maður.
Þjer vitið hvernig fór fyrir Bobby.
Langar yður til að hitta andann
mikla líka?
Hann starði svo hvast á mig, að
jeg varð annars hugar, en jeg svar-
aði þvi, að þaS eina, sem jeg mæltist
til væri að fá peningana, sem hann
skuldaði eða jafngildi þeirra í öðru.
— Þjer munið vist, að þjer eruð
að tala við Umtoiiga? YSur langar
þá til að deyja?
Það voru ekki minir peningar, sem
hjer var um að ræða, og jeg varð að
gera eins og mjer var sagt. Jeg svar-
aði honum því sama, sem Bobby
hafði svarað. Svo sendi jeg honum
byssu Bobbys og sagði lionum, ao ef
hann reyndi nokkur undanbrögð eða
særingar, þá mundi jeg skjóta hann
eins og hund.
Hann sagSi ekki orð, en stóð upp
og fór til lífvarðar síns, sem beið
fyrir utan. Og nú endurtók sig alveg
það sama og i fyrra skifti, með han-
ana tvo, þulusöng og dans, þangaS til
karlskrjóðurinn var borinn á hurt
meðvitundarlaus.
Það var orðið dimt og mjer leið
liálf illa. Jeg mintist starandi augn-
anna i Bobby og grábleika andlits-
ins og eiifsetti mjer að sofna ekki
um nóttina. Máske hafði einhver af
sveinum Umtonga Ieynt sjer þarna
um nóttina og drepið Bobby — helt
eitri í glasið hans eða því um líkt.
Jeg rannsakaði stofuna nákvæm-
Jega, þangað til jeg þóttist viss um,
Myndin sýnir, hvernig götuljósker-
iu voru klædd svörtum pappír, af
hræðslu við loftárásirnar.
að engu hefði verið leynt þar inni.
Svo lokaði jeg glugganum vandlega
og setti stól fyrir, svo að enginn gæti
komist inn án þess að velta honum.
Þá mundi jeg vakna af ske kynni að
jeg sofnaði. Jeg slökti ljósið, svo að
síður væri hægt að liitta mig með
skotvopni utanfrá. Og svo setlist jeg
og beið átekta.
Þegar fór að lýsa af tunglinum inn
i stofuna tók jeg eftir, að eitthvað
hafði verið færl lil á skrifhorðinu
fyrir framan mig. Jeg gat ekki sjeð
livað það var, en jeg þóttist viss um
að eitthvað væri liorfið, sem hafði
verið þarna rjett áður.
Það leið ekki á löngu, þangað til
jeg sá livaS það var, og jeg varð
þvalur um hendurnar af svita. Um-
tonga liafði aftur gleymt stafnum
sinum. Hann hafði staðið upp að
skrifborÖinu og handfangið beint á
móti mjer, í þessa þrjá tíma, sem jeg
hafði setið þarna, en nú var hann
horfinn. Jeg liefði heyrt, ef hann
hefði dottið. Og nú fanst mjer eilt-
hvað geigvænlegt við þennan staf.
Jeg fann hann aftur. Hann lá á
gólfinu, þar sem tunglskinið lagði inn
á það — með átta hlykkjum, alveg
eins og jeg liafði sjeð hann svo oft
áður. Mig hlaut að hafa dreymt, aS
hann stæði upp við borðið, — hann
hlaut að liafa legið á gólfinu frá
byrjun — en samt vissi jeg, að mjer
hafði ekki skjátlast. Stafurinn hafði
flutt sig.
Jeg starði á hann og hjelt niðri i
mjer andanum, til að sjá hvort hann
hreyfðist. En jeg skalf svo mikið,
að jeg gat ekki treyst því, sem mjer
sýndist. Jeg lokaöi augunum snöggv-
asl — þaS var vant að bæta úr •—
og þegar jeg opnaði þau aftur hafði
staf-naðran lyft hausnum.
Ennið á mjer var löðrandi af svita.
Nú vissi jeg hvað drepið liafði Bobby
gamla og liversvegna grábleiki lit-
urinn hafði komið á andlilið á hon-
um. Stafur Umlongas var hvorki
meira nje minna en eitraðasta naðr-
an i allri Afríku — liún lieggur með
augnablikshraða og eitrið í lienni er
svo bráðdrepandi, að sá sem verður
fyrir biti hennar er dauður eftir fjór
ar mínútur. Þetta var svörl mamba-
naðra.
Jeg hjelt skambyssunni i hendinni
en það var vonlitið að jeg gæti hitt
nöðruna. — Maður hefði getað skotið
af henni hausinn meS haglabyssu, en
þær voru ekki á skrifstofunni og jeg
liafði verið ])að flón, að læsa mig
inni þarna.
Kvikindið hreyfði sig aftur svo jeg
RECYNSKI GREIFI
var sendiherra Póllands í London,
þegar stríðið var að lrefjast.
horfði á, dró á eftir sjer halann og
hlykkjaðist áfram. Þetta var engum
vafa bundið. Umtonga var nöðru-
temjari og hafði skilið þetta liræ-
kvikindi eftir — til þess að drepa
mig.
Jeg stóð sem steini lostinn. Hvað
átti jeg að taka til bragðs?
Það var tilviljun ein, sem bjargaði
mjer. Þegar naðran reigði höfuðið
til liöggs, tókst mjer að sparka í papp-
irskörfuna þannig, að hepni hvolfdi
yfir hausinn á kvikindinu. Það er
heljar afl, sem þær leggja í bithögg-
ið: hausinn gekk þvert i gegnum
körfuna og sat fastur milli flísanna.
Hún gat ekki losað hann aftur.
Jeg hafði verið ótrúlega heppinn.
Jeg hafði verið að taka til í skúff-
um daginn, og fleygt heilmiklu af
kvarts-molum í körfuna, svo að hún
var hálf af þeim og þeir eru nokkuð
þungir í sjer. Nú lentu þeir á háls-
num á nöðrunni. Hún braust um
eins og svipuól á hreyfingu, en losn-
aði ekki. Jeg greip skammhyssuna,
fór að nöðrunni og ætlaði að skjóta
hana í hausinn á fárra sentimetra
færi. En þá skeði það dularfulla.
Tunglsljósið, sem hafði lagt inn í
lierbergið rjenaði alt í einu. Jeg gat
ekki sjeð nöðruhausinn. Um leið fann
jeg óþefinn, sem leggur af öllum
svertingjum, leggja að vitunum á
mjer. Þar sem naðran hafði verið
fyrir örstuttu, lá Umtonga nú stein-
sofandi. Jeg rjetti út hendina til að
taka á honum, en þá var hann þar
ekki. Og nú tók jeg eftir, að hann
slóð þarna rjett hjá, með pappirs-
körfuna í hendinni
Hárin risu á liöfði mjer. Jeg tók á
því sem jeg átti til, og snaraði mjer
undan, og í jsama bili heyrði jeg þyt-
inn af nöðrunni, sem þaut gegnuni
loftið, þar sem jeg lmfði haldið liend-
inni áður.
Jeg gat mjer það til, að naðran
væri þar, sem jeg sá liausinn á Um-
tonga þessa stundina. Ef jeg liefði
getað þrýst stirðnuðum fingrunum
á gikkinn, hefði líklega skorið úr á
þessu augnabliki.
En þá skeði aftur nokkuð kynlegt:
Umtonga fór að tala við mig i svefni,
ekki með orðum en þó þannig, að
jeg skyldi hann samt. Jeg sá hann
jafn greinilega og jeg sje ykkur núna,
og hann bað mig um, að drepa sig
ekki. Þessi nótt sannfærði mig um,
að Umtonga og naðran voru eitt og
sama.
Ef jeg hefði drepið nöðruna, liefði
jeg orðið aað dripr.i hann um leið.
Hann liafði einskefaar yfirnáttúrlega
hæfileika til að bregða sjer í líki
þessa viðurstyggilega kvikindis. .Jeg
hefði máske átt að drepa það og Um-
tonga þá um leið, en jeg gat ekki
fengið mig til þess. Jeg liafði Um-
tonga á minu valdi og hann sagði
skýrt og greinlilega:
— Alt skal jeg gefa þjer. ef þú
þyrmir mjer.
Svo varð hann óljósari: Dimman
hvarf og tunglsbirtuna lagði aftur
inn í herbergið. Og nú sá jeg aftur
hausinn á nöðrunni.
Jeg stakk skammbyssunni i vasann
fór út og aflæsti á eftir mjer og lagð-
ist svo fyrir í rúminu mínu.
JSG VAKNAÐI seint morguninn
eftir, en mundi greinilega alt,
sem gerst hafði. Jeg hlóð haglabyssu
og fór beint inn í skrifstofu Bobbys.
Nú stóð stafurinn aftur við skrif-
borðið, en handfangið stóð gegnum
pappírskörfuna. Jeg þóttist ekki viss,
fyr en jeg liafði sannfært mig um
það með byssuskeflinu, að þetta væri
dauður stafur en ekki lifandi naðra.
Umtonga kom fyrripart dags, eins
og jeg liafði búist við. Hann var afar
hrörlegur þann daginn. Hann sagði
svo lítið sem hann gat, en þegar
talið barst að skuldinni grátbændi
liann mig um, að gefa sjer eftir nokk-
uð af lienni — annars kæmist hann
a vonarvöl. Selja konur sínar — það
gæti hann ekki, vegna þess að þá
misti hann álit allra manna í ná-
grenninu. Jeg sagði honum, að hann
yrði að tala við Mary um þetta, þvi
að hún ætti peningana.
Honum þótti þetta furðulegt. Svert-
ingjarnir þarna syðra eru ekki vanir
þvi, að konurnar eigi nokkurn skap-
aðan hlut. Hann sagðist hafa lialdið,
að jeg ælti peningana — og upp úr
þurru bað liann mig um að bíða
þangað til Mary væri dauð. Svo tók
hann galdrastafinn sinn og fór leiðar
sinnar.
Viku seinna var jeg á ferð í Moha-
bana. Jeg var að heiman i tvo sólar-
hringa og þegar jeg kom aftur var
Mary dáin. Sonur hennar sagði mjer
að Umtonga hafoi komið til hennar
kvöldið, sgm jeg fór. í það skifti
hafði liann einnig haldið særingar-
athöfn á dyrapallinum og morguninn
eftir var lnin dáin. Jeg spurði liann
hvort Umtonga hefði gleymt stafn-
um sínum um kvöldið og vissi svarið
áður en það kom:
— Já, liann kom og sótti hann
daginn eftir.
Sama daginn fór jeg að rannsaka
liirslur Bobbys. Jeg vissi, að honum
var lítið um banka gefið, svo að mjer
þótti líldegast, að hann hefði fólgið
fje sitt einhversstaðar í húsinu.
Jeg leitaði þrjár vikur — og þá
fann jeg peningana. Það voru alls
1.0.000 dollarar. En síðan liefi jeg
haft 100.000 dollara upp úr þessu —
þá græddi jeg með töfrabrögðunum,
sem jeg lærði.
EGAR CARSTAIBS hafði lokið
sögu sinni leit jeg til Jocksons
til þess að sjá, hvaða áhrif lnin hafði
liaft á liann. Hann starði á Carstairs
eins og dáleiddur, en djöfullegur
glampi skein út úr augunum.
— Þjer heitið ekki Carstairs! liróp-
aði hann alt í einu með ferlegri
röddu. Þjer heitið Thompson — og
jeg heiti Corham. Jeg er drengurinn,
sem þjer rænduð og svikuð!
Áður en jeg fengi ráð'rúm til að
ganga á milli, liafði hann sprottið
upp — jeg sá hníf blika í loftinu og
hann sökk á kaf í bringuna á Car-
stairs, en Corham yngri lirópaði:
— Níðingur — Þjer borguðuð
svertingjadjöflinum fje, til þess að
drepa hana móður mína!