Fálkinn - 24.11.1939, Síða 12
12
F Á L K I N N
| SUNDRUÐ HJORTU
Skáldsaga zíííp Blank Eismann
Enn var það Sonja sem liafði forustuna.
Hún hrinti upp hurðinni að herbergi Natösju,
en staðnæmdist á þröskuldinum og sagði
lafmóð:
— Burtu -— ekki nokkur sál! Hjerna er
kjóllinn hennar. Þau eru flúin!
Osinski sneri öllu upp í loft í herberginu,
bölvandi og skjálfandi. Svo opnaði hann
gluggann og kallaði til manna sinna:
— Hestana út úr hesthúsinu! Beitið fyrir
sleðana! Og svo af stað eflir flóttahyskinu.
Hann hljóp út um gluggann niður á hlað-
ið. Kvenfólkið veinaði, en liann hafði lent á
fönn og komst von hráðar á fætur aftur og
hljóp út í hesthúsiii.
Á eftir honum kom Sonja Jegorowna.
Kinnar liennar voru eldrauðar eins og af
sótthita og' augnaráðið djöfullegt. Hún leysti
sjálf hest af básnum og vatt sjer á bak hon-
um, berbakt.
— Flýtið ykkur, annars vinna þau tíma,
svo að við náum þeim ekki aftur.
Eftir fáar mínútur voru tveir þríeykis-
sleðar tilbúnir. Hestarnir voru liræddir og ið-
uðu, svo að varla var liægt að hafa stjórn á
þeim. Skipunarliróp heyrðust í sífellu. Osin-
ski skoraði á bestu og djferfustu menn sína
að fylgja sjer. Svo greip hann taumana og
ljet þunga svipuólina dynja á lend liestanna,
svo að þeir tóku viðbragð og þutu af stað.
En á undan sleðanum reið Sonja i spretti
á berbakaða hestinum. Hún æpti og hrópaði
og eggjaði lögeggjan. Um leið og hún tók í
herðatoppinn og leit um öxl hrópaði hún
til Osinski:
— Tunglið kemur upp bráðum og sýnir
okkur leiðina!
Osinski stóð upprjettur í sleðanum og
barði hestana áfram, svo að þeir lögðu fram
það sem þeir gátu. Á eftir honum kom liinn
sleðinn.
Sonja starði út í myrkrið. Augu hennar
loguðu eins og glóðarkögglar. Og alt í einu
heyrðist glymja í henni:
— Þarna eru þau! Getið þið sjeð sleðann
þarna ?
Osinski kinkaði kolli. —
— Nú eru þau í gildrunni. Þau sleppa ekki
hjeðan af.
Og aftur ljet hann keyrið dynja á laf-
hræddum hestunum, svo að þeir prjónuðu
og lá við að þeir veltu sleðanum. En Osinski
þreif járnhart i taumana og kallaði til sinna
manna:
— Þegar við komum í skotfæri þá skjótið
á hestana. En vei vkkur, ef þið liittið barón-
essuna eða Boris Petrovitsj, þá. . . .
Niðurlagið á hótunaryrðum lians heyrðist
ekki.
Allir einblíndu á sleðan framundan. Osin-
ski lamdi hestana eins og hann gat, en fjar-
lægðin á milli minkaði ekki.
Alt í einu kallaði Sonja sigri hrósandi:
— Þau hafa tekið eftir okkur. Þau vita, að
við eltum þau. Sjáið þið, þau líta aftur!
Osinski laut fram eins og hann gat. Með
annari hendinni hjelt hann í taumana en
keyrði hestana með liinni.
— Sjáið þið! kallaði Sonja hæðnislega. -
Hann tekur um herðarnar á lienni og þrýst-
ir lienni að sjer. Já, haltu vel um hana, Boris
Petrovitsj, það líður ekki á löngu, þangað
til við náum í ykkur.
— Vertu ekki of sigurviss, lirópaði Osinski
á móti, — þau hafa bestu hestana.
Afbrýðissemi Sonju blossaði upp. Þó Boris
liefði neitað því, að liann elskaði dóttir hús-
hónda síns, þá vissi hún, að það var ekki
satt, og þessvegna hataði hún barónessuna.
Hataði hana enn meira en ella, þegar hún
sá, að Boris lagði líf sitt í sölurnar til að
hjarga lienni.
— Hann krækir kringum vatnið, heyrði
hún að Osinski sagði við menn sína. — Þá
náum við þeim, — við förum beint yfir
vatnið.
— Það er ekki þorandi, sagði einn þeirra.
Isinn heldur ekki.
— Jú, vist heldur liann, hrópaði Sonja.
— Jeg skal ríða á undan og sýna ykkur að
hann heldur.
Einn af mönnunum reyndi enn að vara við
þessu fyrirtæki.
— Það verður okkar bani, Osinski. Sunn-
anvindurinn þessa siðustu daga, hefir gert
ísinn viðsjálan.
Osinski barði hestana og hvæsti:
— Sjertu ragur þá geturðu orðið eftir —
jeg ek yfir vatnið.
Margir af mönnunum fleygðu sjer af sleð-
unum og gerðu síðuslu tilraun til að koma
vitinu fyrir Oisnski. En hann liló. Og þeysti
út á isinn, næstur á eftir Sonju Jegorowna.
5. KAPÍTULl.
Boris! Boris! Þeir hafa sjeð slóðann okkar
í tunglsljósinu.
— Jeg veit það.
— Þá er úti um okkur.
— Jeg er ekki vonlaus ennþá.
— Dreptu mig, Boris. Það eru enn marg-
ar kúlur í skammbyssunni þinni — ein af
þeim er handa mjer. Ef þú hefir snefil af
samúð njeð mjer, þá skjóttu mig, svo að
jeg lendi ekki lifandi i höndunum á Osinski.
Natasja barónessa (irýsti sjer að unga
ráðsmanninum, og rödd liennar var svo sár,
að hann tók handleggnum utan um liana og
reyndi að hugga hana.
Jeg treysti á hestana okkar, ungfrú-
Þeir finna á sjer, að við erum í hættu og
laka á því, sem þeir eiga til, að forða okkur
undan.
Heldurðu að þeim takist það?
IJún leit angistarfull aftur fyrir sig. En
Boris horfði hinsvegar fram í sífellu i átt-
int til landamæranna.
— Treystið mjer, barónessa. Ef við höld-
um þessum spilum á undan ofsækjénd-
unum, þá er okkur horgið. Og undir eins og
við komum \ fir landamærin erum við und-
ir vernd þýsku landamæralögreglunnar og
Osinski getur ekki gert okkur mein.
Hvað lieldurðu, að hafi orðið um föð-
ur minn, Boris. Jeg er hrædd um liann.
-— Hver veit, nema baróninn sje þegar
kominn á óhultan stað fyrir handan landa-
mærin, harónessa.
— Það held jeg ekki, það væri ólíkt hon-
um. Jeg er viss um, að hann hefir reynt að
komast heim í höllina aftur. Máske hefir
hann komið að öllu í rústum — og að mjer
hefir hann leitað árangurslaust.
- Undir eins og jeg hefi komið yður á
óhultan stað fer jeg lieim í höllina aftur til
að segja föður yðar frjettirnar eða sýna
honum dvalarstað yð,ar.
En hvað þú ert vænn, Boris Petrovitsj.
Ósjálfrátt klappaði hún ráðsmanninum á
hendina. Blóðið örfaðist í honum við snert-
inguna, en ekki var liægt að sjá nokkurn
vott þess, sem hann hugsaði, i andliti lians.
Hann slepti handtakinu af öxl Natösju og
hafði nú allan hugann við hestana. Svo sagði
hann, alveg eins og honum stæði á sama
og heldur kuldalega:
Jeg geri ekki annað en efna það, sem
jeg lofaði honum föður vðar, náðugum hús-
bónda mínum.
Natösju fanst eins og ískaldur vindurinn
á móti stingi Iiana með nálum og dró loð-
úlpuna betur fyrir andlitið, og reyndi að
orna sjer á kinnunum með báðum hönd-
um. Boris Petrovitsj var hreyfingarlaus, eins
og myndastytta, og starði framundan. Hvor-
ugt þeirra mælti orð frá munni.
Sleðinn flaug áfram fönnina, eins og þann
hefði vængi. Hestarnir hlýddu, hvað lítið
sem Boris tók í taumana og svipuna notaði
hann alls ekki.
Natasja leit livað eftir annað til baka. Hún
stundi í örvæntingu:
— Ef Osinski nær í okkur, þá er úti uiii
okkur. Ofsækjendur okkar eru margir og
eflaust vel vopnaðir.
Boiús hafði verið svo önnum kafinn, að
hann tók ekki eftir, hvað hún sagði. Loks
hrópaði hún upp:
— Þeir aka út á vatnið! Þá fór hros um
andlitið á Boris og hann varp öndinni.
Guði sje lof! Þá erum við frelsuð.
Frelsuð? ál Natasja eftir og starði á
Iiann, eins og hún lijeldi að hann væri að
tala óráð. — Sjerðu ekki, að þá komast
þeir fram fyrir okkur?
Jeg get ekki litið aftur, barónessa. Ef
jeg slaka á taumunum eitt augnablik, þá
hægja hestarnir á sjer.
Við ökum beint á þá, Boris. Hvers-
vegna ókstu ekki beint yfir ísinn?
Af þvi að isinn heldur ekki um
miðjuna.
Húh leit fljótt við aftur. Með öndina í
hálsinum horfði hún á svarta dílinn, sem
hreyfðist niðri á ísnum.
— Nú eru þau komin liálfa leið, Boris,
kveinaði hún.
— Þá fer illa fyrir þeim!
Nei, isinn lieldur. Fremst er kvenmað-
ur ríðandi. Hesturinn hennar fer eins og
gandreið á undan.
i
%