Fálkinn - 26.01.1940, Blaðsíða 2

2
F Á L K I N N
- GAMLA BÍÓ -
Á maður að trúa sínum eigin aug-
um, að það sje Rudolph Valentino,
sem ieikur aðalhlutverkið í næstu
mynd í Gamla Bíó? Þetta mikla eft-
irlætisgoð „fagra kynsins", elskaður
af öllum konum, hvort sem þær iitu
hans fögru ásjónu í skammdegishúmi
norSurhjarans eða undir suðrænni
sól, — er hann ekki iöngu liðiiin og
kominn undir græna torfu? Jú,
reyndar, en menn verða að vera
þess minnugir, að snillingarnir deyja
aldrei. Og þótl kvenhylli sje stopul
og hjörtu meyjanna sköpuð á hverf-
anda hveli, þá nýtur þó Rudoiph
Valentino enn þann dag í dag, 14
árum eftir dauða sinn, svo mikillar
kvennaástar, að þessi myrid, sem nú
á að sýna hjer, Sheikinrt, með lion-
um í aðalhlutverki, —- hefir farið
enn á ný sigurför um heim allan.
Og reyndar er það ekki nógu mikið
sagt, að Valentino njóti eingöngu
kvennaástar, því að þó að það sje altaf
fyrst og fremst kvenfólkið, sem dáir
hann, þá hafa og margir karlmenn
mætur á hónum.
Rudolph Valentino dó 25. ágúst
1926, og hafði þá öðlast svo mikla
almenningshylli sem kvikmyndaleik-
ari, að ])að er jafnvel talið, að liann
hafi verið allra leikara vinsælastur
— einkunt hjá konum („Damehei!1',
— „Alle Tiders störste Filmchar-
mör“ o. s. frv.). En þó voru það ekki
nema fimm ár, sem honum auðnað-
isl að standa á hátindi frægðar
sinnar. 1921 vann hann sinn fyrsta
stóra sigur, og einkum var það með
kvikmyndinni „Sheikinn“, sem hann
vann sig upp. Hann ljest svo 1926,
eins og áður var sagt. En lýðhyllin
var svo óskapleg, að enn í dag eru
til í Ameríku klúbbar, sem bera
nafn hans og eru helgaðir minningu
lians og lienni haldið þar við. Auð-
vitað átti þó Valentino andstæðinga,
—- eins og allir þeir, sem miklum
vinsældum eiga að fagna hjá kven-
fólkinu, — og þessir afbrýðissömu
andstæðingar sögðu, að Valentino
ætti hylli sína eingöngu þvi að þakka,
að hann hefði sjerkennilegt útlit og
dreytnandi „flauels“-augu. En lík-
lega hefir afbrýðin hlindað þessa
n'enn, því að hin varanlega lýðhylli
Valentinos, löngu eftir dauða hans,
sýnir, að hann hefir hlotið að vera
óvenjulegum gáfum gæddur og sterk
persóna.
í þessari mynd leika með honum
þau Agnes Ayres og Adolphe Men-
jou. Myndin var auðvitað þögul, en
var gerð að hljómmynd, þó á þann
hátt, að undirleikurinn er aðeins ó
Það mætti virðast svo við fyrstu sýn, að maðurinn ú myndinni
væri í hættu staddur í gini ferlíkisins, sem hausinn sjest af. En
þetta ferlíki er ofurmeinlaust, það er eftirlíking úr steini, sem
stendur við Crystal Palace í London og sýnir löngu útdauða
eðlutegund. Maðurinn hefir klifrað upp í ginið á henni að
gamni sínu
Frú Guðborg Eggertsdóttir verð-
ur 70 ára 28. þ. m.
Guðmundur Sigurðsson, skip-
stjóri, Lauganesveg, verður 60
ára 30 þ. m.
Búlgarar verða gamlir.
Öldungiir er rjettnefni á þann
mann. sem verður aldar gamall og
al' slíkum mönnum er meira til í
Búlgaríu en nokkru öðru landi
heims. Af miljón Búlgörum verða
426 manns hundrað ára, — eða eru
það eftir síðustu skýrslum — og
eru sumir þeirrá langt yfir hundrað
ára. Næst Búlgaríu kemur Columbía
í Suður- Ameríku með 311 „öldunga“
á miljón íbúa og þá Brasilía með 140.
I Svíþjóð eru aðeins 65 menn hundr-
að ára á hverja miljón en í Þýska-
landi og Sviss aðeins einn.
eitt píanó, rjett eins og var oftast i
bíóunum, þegar þöglu myndirnar
voru, og var þá oft viðkunnanlegt
og skemtilegt í salnum, þegar góð
mynd var á boðstólum. Þegar við
sjáum þessa mynd í Gamla Bíó má
búast við, að margar lilýjar minning-
ar hvarfli að okkur frá þeim „gömlu,
góðu dögum“.
Vigfús Ásmundsson frá Haga í
Gnúpverjahreppi, nú til heimil-
is að Seli í Grímsnesi, varð 80
ára 23. des. síðastliðinn.
- NÝJA BÍÓ -
Frændur vorir Svíar eru duglegir
kvikmyndaframleiðendur, og þeir
eru meira, þeir eru smekklegir, og
okkur íslendingum falla sænskar
myndir sjerstaklega vel í geð. í
þeim er allajafna einhver liressandi
andblær, eðlilegl æskufjör, sem hríf-
ur hugann. Og ekki er það sísl hin
unga og glæsilcga leikkona Ingrid
Bergmann, sem eykur þessi góðu á-
hrif, en það er einmitt liún, sem
leikur i myndinni, sem Nýja Bíó
mun hal'a á takteinum núna á næstu
dögum og heitir „lionan meff örið“.
Efni þessarar myndar er reyndar
ekki eingöngu um sólskin og æsku,
lieldur líka um harma og alvöru og
jafnvel glæpi, enda er aðalpersónan,
hin unga Anna Holm (Ingrid Berg-
man) í fyrstu alveg á takmörkum að
vera hættulegur kvenmaður, og fer
jafnvel öðru hverju yfir þau tak-
takmörk — öfugu megin. Hún er
Iíka ógæfusöm stúlka, í fyrri hluta
myndarinnar. Enda þarf ekki mik-
inn nje skarpan skilning á mann-
legu eðli til þess að skilja það, að
það liefir ekki hætandi eða mýkj-
andi áhrif á hugarfar ungrar stúlku,
að hafa Ijótt og fráhrindandi ör i
andliti, sem ella mundi vera fagtirl
og aðlaðandi. En þannig liafa ör-
lögin leikið Önnu Holm. Brunasár,
sem hún lilaut i æsku hafa lýtl and-
lit hennar og spilt útlitinu. Á Önnu
Holro, sem var annars mild og til-
finningarík, hefir þessi ógæfa þau
áhrif, að hún vill storka hinum
grimmu örlögum og setja hart gegn
hörðu. Hún verður beisk í skapi,
hörð og kuldaleg. Hún umgengst
grunsamlegar persónur, sem ekki víia
fyrir sjer að gera sjer mat úr veik-
leika og hugsunarleysi annarra.
Anna leiðist líka út á þessa braut
og hún lendir í spennandi æfin-
týrúm, sem eru hættuleg. En „þegar
neyðin er stærst, er hjálpin næst".
Á eftir skuggalegum atburðum kem-
ur hjálpin, umskiptin og ástin. Og
þó fyrst og fremst það, sem breytir
Önnu Holm hið ytra og innra og
gerir hennar göfuga eðli fært að
njóta sín. Myndin er áhrifarík og
hrífandi og undir ysta yfirborði
hennar finnum við hinn hlýja und-
irstraum mannlegra tilfinninga.
Egils ávaxtadrykkir