Fálkinn - 26.01.1940, Blaðsíða 6

F A L K I N N
HARK-H£LUN6£R
Hans
hægri hönd
ALICE BURTON var gafuð, en
-**• hvað stoðaði það? Hún var vel
vaxin, en i höfði hennar komst að-
eins einn draumur fyrir. Hún hafði
verið einkaritari Philips Marshall i
timm ár og tvo mánuði.
Og hve lengi hafði hún verið ást-
fangin af honum? Þjer eigið koll-
gátuna, lesari góður: fimm ár og tvo
rnánuði!
En hann var trúlofaður, og trú-
lofunin hamingjusöm. Og eiginlega
hefði honum víst aldrei skilist, að
Alice var stúlka. Hún var ritari hans,
afbragðs vjel, sem hlýddi öllum skip«
unum jafnharðan og hann gaf þær.
Hún var skuggi, sem altaf kom með
rjettu tillögurnar, þegar hann þurfti
á þeim að halda. Hún var hans
hægri hönd.
Alice Burton hafði getað gifst öðr-
um, því að nógir buðust biClarnir.
Til dæmis ungi og efnilegi lögfræð-
ingurinn og gamli miljónamæringur-
inn með gigtina, og þrír-fjórir aðrir.
En hún hryggbraut þá alla. Hún sá
ekki nema einn mann: Philip Mars-
hall! Hávaxinn mann, sem var tek-
inn að hærast ofurlitið yfir gagn-
augunum, mann sem var kuldalegur
eins og skurðJæknir.
Hún yddi blýantana hans, fylti
sjálfbiekunginn hans, útvegaði hon-
um morgunverð í símanum, hringdi
til rakarans, þegar hann þurfti að
láta klippa sig. Hún hjelt leyndustu
víðskiftabækurnar hans. Hún keypti
hálshnýtin hans.
Hún var honum alt — á skrifstof-
unni. En aldrei Ijet hún tilfinningar
sínar í Ijós við hann. Það liðu fimm
ár og tveir mánuðir og hún var far-
in að nálgast þrítugt, og ennþá hafði
hún von. Hann var ekki giftur Evu
enn, jafnvel þó búið væri að ákveða
brúðkaupsdaginn.
Og svo kom það einn góðan veð-
urdag!
Alice leit í dagblaðið og sá klausu
með þessari fyrirsögn: Brú&kátipi
aflýst. Brúðkaupi Evu Brown og
Philip Marshall hefir verið aflýst.
Lengra var það ekki, en það kom
gljái á augun á Alice, þegar hún las
það. Philip var frjáls. Nú gat hann
orðið — hennar!
Og sama morguninn fjekk Alice
svar við öllum draumum sínum, þeg-
áf hún kom á skrifstofuna.
Hann starði á hana, kanske hálfa
mínútu og hún heyrði hjarta sitt slá.
Augun voru svo mild er hann horfði
á hana — og 'svo fór hann að tala
.... ákafur og slamandi í senn ¦—
likastur skólastrák, s'em loksins þyk-
ist verða að meðganga, að hann hafi
stolið ávaxtamauki.
„Karlmönnum eins og mjer," sagði
hann, „verður erfítt að Iýsa tilfinn-
ingum sínum. Jeg hefi aldrei gelað
haldið ræðu. En er ekki nægilegt að
jeg segi, að jeg elski þig? Þau árin,
sem liðin eru hefi jeg altaf talið þig
eins og eitthvað sjálfsagt. . . . svo
hcimskur hefi jeg verið. Jeg veit
ekki, hvernig jeg get hætt fyrir það."
Alice sagði ekkert. Hún gat ekkert
sagt, hún starði aðeins á hann og i
augum hennar, sem. smám saman
fyltust tárum, var hægt að lesa hugs-
anir hennar. Henni fanst kverkarn-
ar herpast saman og hún kom ekki
upp nokkru orði.
Hann hjelt áfram:
„Jeg þori ekki að spyrja, hvort þú
elskir mig. Það veltur svo mikið á
svarinu fyrir mig, að jeg þori ekki
að eiga á hættu, að þú segir nei. En
jeg vona, að þú fyrirgefir , mjer
))lindni mína. Jeg hefi verið svo
önnum kafinn við að græða peninga,
að jeg hefi ekki um annað hugsað.
Þú hefir staðið við hlið mjer öll
þessi ár, án þess að jeg hafi eígin-
lega tekið eftir því. En nú bið jeg
big um að sýna mjer miskunnsemi
— í framtíðinni skal allur minn
hugur beinast að því að gera þig
hamingjusama."
Alice svimaði. Orð hans ómuðu
eins og lofsóiigur í eyrtim bennar.
Hún kreisti nöglunum inn í lófana,
svo að hún rankaði við sjer við
sársaukann.
Hún leit ugp og sá augu hans eins
og í þoku. Hana langaði svo til þess
að taka báðum höndunum um höfuð
hans — þrýsta því að sjer. Langaði
lil þess að segja honum, hve sælt
sjer þætti að hlusta á þessi ljúfu orð,
sem hún hafði svo lengi þráð að
heyra. Langaði til að gera honum
Ijóst, að sál hennar fengi nýtt líf
við þessi unaðsorð. En það var eins
og hann þyrði ekki að líta framan í
bana. Hann gekk út að glugganum
og horí'ði út á götuna.
Svo hjelt hann áfram og talaði
óskýrt og í hálfum hljóðum:
„Þegar jeg hugsa um þessi ár, sem
jeg hefi glatað — sem hafa liðið hjá
i gagnsleysi. ..."
Hann andvarpaði: „Þegar jeg
hugsa til þessara ára, skil jeg hve
ömurleg þau hafa verið fyrir þig.
Mjer fanst lífið hafa gildi, ef jeg
fiekk nýjan samning eða stóra ávís-
un. Jeg get ekki fengið þessi ár aft-
ur. iÞau eru horfin fyrir fult og alt."
Nú brýndi hann alt i einu röddina:
„En framtíðin blasir við okkur og
hún skal vera öðruvísi!"
Hann gekk til hennar og lagði
hendina á öxlina á henni. Hún sat
grafkyr, eins og hún væri úr vaxi,
hún varð að stilla sig, að kyssa ekki
á hendina.
Hversu oft hafði hana ekki dreymt
um, að hann gerði einmitt þetta?
Henni fanst eins og það hefði skeð
áður.
„Enginn getur skilið...." sagði
hann og þagnaði.
„Jú.... jú, jeg skil," sagði hún.
Hún gerði sem hún gat til þess að
röddin væri eðlileg.
Hann tók í hendina á henni og
þrýsti að.
Svo slepti hann hendinni og fór
aftur að ganga um gólf. Hann var
þreytulegur, tók um ennið og sagði:
„Jeg hefi þetta alt í huganum, en
get ekki komið orðum að þvi. Jeg
hefi aldrei upplifað þetta fyr. En
eitt veit jeg, og það er, að tilfinn-
ingar okkar hvors til annars hafa
verið kaldur, en eiga eftir að verða
oðruvísi og hiýrri. Jeg er giæpa-
maður að jeg skuli ekki hafa skilið
þetta fyr. Og ef til vill hefi jeg gert
það. En ekki vitandi vits! Og þess-
vegna bið jeg þig fyrirgefningar . ."
Hún horfði á hann með samúð, en
hann sneri sjer frá og gekk út að
glugganum. Hún skildi hve erfitt það
hJaut að vera fyrir Philip Marshall
;iS segja þessi orð, en í eyrum henn-
ar hljómuðu þau unaðslega.
Hann spenti greipar i einhverju
fáti og slepti tökunum aftur.
Alice grunaði ekki, að hann ætlaði
ekki —- eða hefði ekki tök á að
segja meira. í líkingum talað var
hann nú að hnipra sig inn i skel-
ina sina aftur.
Alt í einu kom hann til hennar og
leit á hraðritunarblokkina, sem lá
á hnjenu á henni. Hann klappaði
henni á öxlina.
Og nú endaði draumur Alice
Burlon, því að Philip Marshall sagði:
„Það er best, að þjer hreinskrifið
strax þetta, sem jeg var að lesa yð-
ur fyrir. Þjer þekkið utanáskriftina
unnustunnar minnar — sendið þjer
brjefið strax. Og svo skulum við
vona og óska, að hún fyrirgefi mjer
og taki mig i sátt aftur."
fiOB SAMTÍBARIMAR
LeDn JDuhaux
Þó að Leori Blum komi mest l'rain
úl á við sem foringi franskra jafn-
aðarmanna, er þó annar mað'ur í
flokknum, sem ræður öílu meira en
hann. Þessi maður er Leon Jou-
haux, forseti franska verkamanna-
sambandsins.
Og það er voldug sveit, sem hann
stjórnar. Því að í frönsku verka-
mannafjelögunum eru rúmar 5 mil-
jó'nir manna (til samanburðar má
nefna, að í ensku verkamannafje-
lögunum eru ekki nema 3,5 miljón-
ir). Og Jouhaux kann að fara með
völd þau, sem honum hafa verið
gefin. Hitt er annað jnál, að honum
hefir ekki tekist aS koma fram vilja
sínum gagnvart frönsku stjórnunum,
t. d. í Spánarmálunum — en þar
krafSist hann þess, aS Frakkar
hjálpuSu Spánverjum.
Jouhaux átti, jafnframt Daladier,
mestan þáttinn í því, aS skjaldborg
vinstriflokkanna var stofnuð og að
Blum komst til valda. Hann stjórn-
aði undirróðrinum fyrir sameining-
unni og kæfði niður allan mótþróa
innan flokks sins, af hálfu þeirra
manna, sem þótti sameiningin koma
um of í bága við grundvallarreglur
Marx og jafnaðarmanna yfirleitt. En
Jouhaux hefir aldrei hangið í fræði-
setningum og kenningum. Hann er
veruleikans maður fyrst og fremst,
og hefir vist ekki lesið bækur Marx,
eins grandgæfiega og margir aðrir.
Hinsvegar telur hann sig byltinga-
sinnaðan og sparar ekki að minna
menn á, að hann eigi marga ágæta
byltingarsinna í æltinni. Afi hans
fjell í Parísaruppreisninni 1849 og
faðir hans var kommúnardi og varðm
að flýja árið 1871 eftir uppþotið í
París. Og frændi móður hans'var
einn i „Parisar-kommunen" og var
skotinn fyrir hlutdeild sína í þeim
fjelagsskap.
Jouhaux knúði það fram, að Bluni
var falið að mynda stjórn í Frakk-
landi eftir að vinstri-samsteypan
l'æddist. En stjórn Blums varð mörg-
um vonbrigði og ekki síst jafnaðar-
mönnum sjálfnm. Hún reyndist van-
Jiiátlug þess, að koma fótum undir
þær umbætur sem flokkurinn hafSi
krafist og fjárhagsmálunum náSi hún
engum tökum á, enda er það mála
sannast, að bandamenn Blums í
hinum flokkunum fylgdu honum ekki
nema hálfir og gerðu honum örSugi
fyrir.
Því er haldið fram, að Jouhaux
myndi hafa orðið betur ágengt, er
hann hefði myndað stjórnina. Og
það er sennilegt, að hann fái að
reyna sig síðar.