Fálkinn - 26.01.1940, Blaðsíða 8

EGAR hann hafði lesið brjef-
ið frá henni rúmaðist ekk-
ert í meðvitund hans nema reið-
in. Hún var farin á bak og burt
með þessu viðbjóðslega skít-
menni. Fyrir hugarsjónum sín-
um sá hann manninn jafn greini-
lega og liann hefði staðið þarna
fyrir framan hann í stofunni:
gljáandi iiárið og strokið, breiða
og hólgna nefið og litla gerðar-
lausa hökuna. Það var heinlinis
óskiljanlegt, að ekki ásjálegri
maður en W,ard skyldi geta for-
skrúfað Edith. En það var stað-
reynd. Hann las hrjefið aftur.
Það var ekki snefill af vafa á
þessu.
Og nú fór hann að brjóta heil-
ann um, hve lengi þau hefðu
verið í þingum hvort við annað.
Þau liöfðu þekt liann i tvö til
þrjú ár. Jú, þegar hann fór að
hugsa um það, þá mundi hann,
að Edith liafði oftsinnis minst
á, að hún hefði verið úti með
W.ard og hann hoðið henni te
eða hádegisverð. Það var senni-
legt, að allir aðrir en hann hefðu
haft nasasjón af þessu fyrir
löngu. Eiginmaðurinn er oft síð-
astur til að uppgötva, að konan
hans dregur liann á tálar. En
svona tiltektir voru svo ólíkar
Edith. Hún var svo hreinskilin
— það lá við, að hún væri lirotta-
lega hreinskilin. Ef til vill var
ekki nema stutt síðan að lnin
uppgötvaði að hún elskaði Ward,
og svo hafði hún ákveðið það í
einu vetfangi að fara burt með
honum. Hún var ekki vön að
vera að tvínóna, þegar henni datt
eitthvað í hug.
Hann leit aftur á hrjefið. Þau
mundu vera lögð af stað núna
— vera á fleygiferð til Ítalíu.
Þau mundu taka hraðlestina til
Dover, sem var í sambandi við
ferjuna til Calais. — Edith var
farin frá honum .........
Reiði lians hreyttist smámsam-
an í sára einstæðingstilfinningu.
Hvað gat hann gert — hvernig
gat hann lifað, lægar hann hafði
ekki Edith? Hún hafði ávalt sjeð
um alt og ráðið öllu. Sjálfur var
hann einstaklega óhagsýnn, og
hann hafði smámsaman vanist
því, að hún tæki allar ákvarðan-
irnar, sem snertu þau bæði. Og
hún tók ekki aðeins ákvarðanir,
heldur framkvæmdi hún þær út
í æsar. Það voru til dæmis mörg
ár siðan hann hafði flett upp i
járnbrautaráætlun til þess að at-
huga, hvenær lestir kæmu og
færu. Honum var ómögulegt að
bjarga sjer án hennar.
En framvegis yrði hann til-
neyddur að lifa án hennar, svo
að það stoðaði liann ekkert að
tvístíga þarna eins og flón og
tönnlast á, að hann gæti það
ekki. Það yrði ekki samskonar
líf og hann hafði lifað með Edith
— hagfelt og reglubundið — en
einhvernveginn mundi hann þó
hjarga sjer úr þvi að hann mátti
til.
Hann hugsaði til þess, hve á-
hyggjulaus og fyrirhyggjulaus
hann liefði verið þegar hann
kyntist Edith fyrst, áður en hún
fór að hafa umsjá með honum.
Og þegar hann hugsaði um það,
— hafði hann eiginlcga ckki átt
miklu skemtilegri æfi þá en eftir
að hann giftist henni? Hann
liafði látið og lifað eins og
honum líkaði best — liann hafði
flakkað áhyggjulaus út um allar
sveitir, lifað á gistihúsum og far-
ið stað úr stað, ]>egar honuni
bauð svo við að horfa. Fótgang-
andi og með malinn á hakinu
liafði hann farið um England,
Rretagne og Sviss.
Og þegar liann langaði til
hafði hann dvalið lengur eða
skemur á þessum staðnum eða
hinum og málað myndir, sem
ýmsir menn með listviti sögðu,
að mundu gera hann frægan.
Hann hafði verið mjög ófjelags-
lyndur, nema þá sjaldan að hann
hitti menn, sem voru líkt gerðir
og hann — þá gat hann setið og
rabbað fram á morgun — og
jafnvel drukkið sig kengfullan
þegar svo bar undir.
Og unglingurinn virtist brosa
gletnislega til hans, er hann rendi
augunum yfir árin, sem liðin
voru siðan. Já, svona hafði það
verið einu sinni. En i nokkur
síðustu árin hafði hann alveg
gleymt æskunni; svo gjörsam-
iega hafði Edith umbreytt hon-
um.
Hann hafði auðvitað ekkerl
spornað á móti þessari hreyt-
ingu. Hann hafði töfrast af hinni
fingerðu fegurð Edithar (oft
liafði hann furðað sig á, að kona
með jafnsterkan vilja skyldi vera
veikluleg og fíngerð útlits), hinn
mikli og karlmannlegi lífsþrótt-
ur hennar Iiafði gersigrað hann,
og hann hafði eiginlega trúlofast
henni áður en hann gerði sjer
grein fyrir, hve innilega ástfang-
inn hann var af henni. því að
hann var ástfanginn af henni,
svo ástfanginn, að hann átli ekki
neina aðra ósk en þá, að hann
gæti orðið eins og hún vildi láta
liann verða. Og hún hafði hjálp-
að honum á allan luigsanlegan
hátt til þess að gera þetta. Með
mestu nákvæmni og röggsemi
hafði hún tekið til óspiltra mál-
anna, að gera úr honum mann,
eins og hún vildi hafa hann.
Fyrst og fremst útvegaði hún
lionum reglúbundna vinnu á
skrifstofu frænda síns og gei’ði
lionimi skiljanlegt, að jafnvel þó
að tekjur hans af því, sem hann
átti, gætu hrokkið til að fram-
færa hann einan, þá nægðu þær
hvergi nærri þegar hann eignað-
ist konu og sómasamlegt heimili.
Hún leigði stóra íbúð i villuhverf-
inu og' rjeði til sín eldastúlku,
stofustúlku og garðyrkjumann.
Þau gætu komist af með þetta
fólk þangað til liann fengi meiri
tekjur, sagði hún.
Jafnframt tókst hún það hlut-
verk á hendur að gera úr hon-
um nýtan borgara í siðmentu
þjóðfjelagi. Þegar þau höfðu
mælt sjer mót einhversstaðar, þá
heið hún aldrei eina mínútu
fram yfir tilskilinn tíma. Hún
setti aldrei ofan í við hann þó