Fálkinn - 31.01.1941, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
r
Francis D. Grierson:
Framhaldssaga.
"1
L—
Tóma hiijsið.
Le^nilög:reg:la§ag:a.
--) r' - 4. &s=^BE

Eftir árs starf í umferðarlögreglunni
f jekk hann mánaðarreynslu í C. I. D. —
grenslunardei’d glæpamá’alögreglunnar. —
Þar sá hann þann leik á borði, sem hann
hafði altaf vonast eftir, en farið dult með.
Þetta var þrælavinna og oft hættuleg, en
hann stundaði starfið kappsamlega og gat
nú glaðst yfir því, að vera yngsti njósnar-
foringinn í Scotland Yard, aðeins tuttugu
og átta ára gamall.
Meðan hann var að hækka í mannvirð-
ingunum hafði alt breyst á „Foliat Close“.
Ríkur piparsve’nn, frændi föður hans, hafði
hrokkið upp af og arfleitt mr. Blyth að
eignum sínum. Hann hafði þá undir eins
tekið „Foliat Close“ í sínar hendur aftur,
og hafði nú betur gát á skildingunum en
áður.
Hann stakk upp á, að Barry segði sig
úr lögreglunni, en hann hristi bara höfuðið.
„Nei, þakka þjer fyrir,“ sagði hann,
„mjer líður vel þar sem jeg er. Það getur
verið, að yfirfulltrúapláss losni núna ein-
hvem daginn, eða einhver annar álika biti,
og jeg vil gjarnan, að húsbændurnir viti,
að jeg er til taks.“
Faðir hans hló, en hafði vit á, að gera
þetta ekki að kappsmáli; þó var ekki úr
því að aka, að sonur hans tæki við dálitl-
um lífeyri til viðbótar embættislaunum sin-
um, sem ekki voru rausnarleg. Barrv sá
enga ástæðu til að drepa hendi við því, og
gat nú haft efni á að leigja sjer þægilega
íbúð í Duke Street í Adelphi, þar sem hús-
vörðurinn, sem var uppgjafa lífvarðarmað-
ur, og konan hans, önnuðust um Barrv.
Mr. Blyth liafði altaf, jafnvel þegar hann
var bágast staddur, haft hirðu á að borga
árstillag í „Country Club“ fyrir sig og son
sinn, en forfeður hans höfðu verið í þess-
um klúbb mann fram af manni. Og nú gat
Barry á ný komið í þann fjelagsskap, sem
hann hafði orðið að vera án, árum saman.
Það gat ekki farið hjá því, að það vekti
öfund, hve Barry hækkaði fljótt í tigninni,
en Morton yfirfulltrúi, sem var yfir hann
settur og var talinn sjálfkjörinn í lögreglu-
stjórasætið undir eins og það losnaði, og
Herbert Dale, undirforstjóri í deild Blyths,
svndu honum altaf fult traust, og þetta var
honum því kærkomnara sem það var al-
kunna, að hvorugur þessara embættis-
manna leyfði sjer að gera sjer mannamun.
Jæja, þó að Barry Blyth hefði sagt við
Vane, að það væri slæmur vani að trevsta
því, sem manni dytti i hug, þá var hann
persónulega talsvert hneygður fyrir að láta
hugmvndaflugið ráða, og hafði reynst þetta
mjög vel stundum, ef hann gætti þess að-
eins, að taka fult tillit til þeirra staðrevnda,
sem fyrir lágu. Og þó að hann gæti alls ekki
fundið fastan grundvöll fyrir tilgátu sinni,
þá gat hann ómögulega hægt þeirri til-
finningu frá, að rannsókn málsins, sem nú
lá fyrir, yrði úrslita prófsteinn á hæfileika
hans. Hann huggaði sig altaf við, að hepn-
in mundi verða honum hagstæð, livenær
sem hann tók að sjer mál, en í þetta skifti
fanst honum á sjer, að nú liefði liann feng-
ið erfiðustu raunina, sem liann liefði glímt
við á æfi sinni, hlutverk sem annað tveggja
valt á: stærsti sigur er hann hefði nokk-
urntima unnið, eða svo eftirminnileg
sneypa, að hún mundi loða við hann allan
embættisferil hans. Sneypa er nefnilega
'orð, sem þeir kunna illa við í Scotland
Yard.
Þessar hugrenningar og hugsunin um
starfsemi hans í þjónustu lögreglunnar,
voru honum í huga, meðan lögreglulæknir-
inn var að rannsaka líkið, í tómu stofunni
á „Cariscot“. Hann rumdi af óþolinmæði
til þess að dreifa hugrenningunum. Hann
hlaut að vera veikur í lifrinni. Hann hafði
lagt á sig vökur út af demantsþjófnað-
inum og ekki fengið reglulega að borða.
Nú settist hann á breiðan planka undir
glugganum, það var auðsjáanlega ætlast
til, að það væru stoppdinur á honum —
og starði hugsandi á gljáburstaða skóna
sína. Og þegar augun hvörfluðu yfir
tána, stöldruðu þau við merki, fleiri en
eitt , sem sáust greinilega í dustinu. Merk-
in voru í laginu eins og talan 7, tvisvar
sinnum, hver ofan á annari, en tvö strik-
in miklu feitari en hin, eitthvað líkt
þessu: ^
Hann fór að brjóta heilann um, eftir
hvað þetta merki gæti verið.
Talan sjö tvöföld!
Hann brosti er hann hugleiddi, að lög-
reglusöguhöfundur mundi eflaust álykta,
að þetta væri merki ,einhvers glæpamanna-
fjelagsskapar. „Kynlegu sjö-in“. Það væri
ágætt heiti á bók.
En Barry hafði rekið sig á, að svona
merki voru ýmist alger tilviljun, eða gerð
af ásettu ráði, í þeim tilgangi, að láta lög-
regluna halda, að þarna ætti hræðilegur
og óvinnandi glæpafjelagsskapur hlut að
máli. Nei, hann var kominn að þeirri nið-
urstöðu, að maðurinn sem hafði framið
þennan glæp, væri þannig gerður, að hann
leyfði sjer ekki þesskonar tiltektir.
Eigi að síður var merkið í gólfdustinu
svo óvenjulegt, að hann var nokkrar sek-
úndur að brjóta heilann um, hvaða hús-
gagn hefði getað látið eftir sig svona
merki, en hann gat ekki ráðið gátuna, og
ljet sjer nægja, að slá málinu á frest cg taka
það til athugunar seinna, ef þörf gerðist.
Hann sneri sjer við þegar læknirinn stóð
upp og ávarpaði hann.
„Nú hefi jeg ekki meira hjer að gera,“
sagði hann. „Maðurinn hlýtur að hafa dáið
samstundis. Hnífurinn hefir farið inn milli
þriðja og fjórða rifs. Annaðhvort hefir til-
viljunin verið morðingjanum holl eða
hann er vel að sjer í líkamsfræði mannsins.
Auðvitað .......“
Hann þagnaði þegar yfirlögregluþjónninn
kom inn.
„Það er maður úti, sem langar til að tala
við yður, mr. Blyth,“ sagði Parson. „Það er
mr. Cranberry, fasteignasali.“
„Jeg skal koma ofan til hans,“ sagði Bar-
ry; en Cranberry, sem var óþolinmóðari en
svo, að hann gæti beðið, ruddist nú inn í
stofuna og var auðsjáanlega mikið niðri
fyrir.
„Góðan daginn!“ sagði hann, „þjer eruð
leynilögi'eglumaður, geri jeg ráð fyrir, —-
mi'. Blyth? Einmitt — jeg meina með öðr-
um orðum. Hvernig gengur það. Þetta er
hræðilegt — i hæsta máta hræðilegt. Prim-
by skrifari minn hefir sagt mjer frá þvi, og
mjer fanst rjettast að koma hingað undir
eins. Mjer datt í hug, að það væri hugsan-
legt ....“
Hann þagnaði er honum varð litið á lík-
ið á gólfinu.
„Drottinn minn!“ hrópaði hann. „Þetta er
þá mi’. Cluddam!“
„Þjer þekkið þá manninn?“ sagði Blyth
fljótmæltur.
„Þekki hann — víst þekki jeg hann, eða
rjettara sagt þekti hann, hefði jeg átt að
segja — aumingja maðurinn. Það er mr.
Samúel Cluddam, ein af skjólstæðingum
mínum. Það er hann, sem átti þetta hús
hjerna.“
„Er það satt? Hvað vitið þjer annars um
hann?“
„Eiginlega ekki margt, þegar jeg fer að
hugsa um það. Hann á heima — átti heima
einhversstaðar nálægt Paddington. Jeg hefi
vitanlega heimilisfangið hans á skrifstof-
unni. Jeg held að hann hafi verið einskonar
umboðssali.
„Keypti hann þetta hús fyrir yðar milli-
göngu?“
„Nei, við vorum að reyna að selja það
fyrir hann. Hann hefir sagt mjer, að hann
hefði tekið það upp í skuld, eða eitthvað
svoleiðis. Hann gaf okkur umboð til að
selja það, en okkur hefir því miður ekki
tekist það ennþá.“
„Getið þjer hugsað yður, hvað hann hafi
verið að gera hingað?“
„Nei, öðru nær. Mjer finst einkennilegt,
að hann skyldi ekki koma á skrifstofuna
til mín.“
„Það getur hugsast, að hann hafi ætlað
að athuga, hvort þjer hugsuðuð vel um
þessa fasteign hans.“
Mr. Harold Cranberry var sýnilega móðg-
aður.
„Hægan, hægan, herra minn,“ sagði
Barry. „Þjer megið ekki halda, að jeg hafi
ætlað að móðga yður. Jeg vildi aðeins
benda á, að sumir menn eru svo fram úr
hófi tortryggnir. Það hljótið þjer að hafa
oi'ðið varir við í yðar stöðu.“
Miðlarinn ljet mildast. „Það er laukrjett