Fálkinn - 31.01.1941, Blaðsíða 13
F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 363
Lárjett. Skýring.
1. stór, 4. mislit, 10. gelti, 13. mann,
15. ól, 16. langa bh., 17. óviljugann,
19. gjöfin, 21. letingja, 22. skyldmenn-
is, 24. björn, 26. konungsætt, 28.
kend, 30. maður, 31. þýsk á, 33. for-
nafn, 34. forfeður, 36. ota, 38. deikl,
39. trygglynd, 40. veiðitæki, 41.
skammslöfun, 42. tak, 44. slæmt,
45. frumefni, 46. umhugað, 48.
maður, 50. töluorð, 51. höfðinglegir,
54. neitun, 55. handlegg, 56. stafur,
58. rennur, 60. unga, 62. leysa, 63.
vafans, 66. hreyfast, 67. væta 68.
nautin, 69. fjelag.
Lóðrjett. Skýring.
1. bæ, 2. last, 3. bjáninn, 5. um-
hyggja, 6. sagnmynd, 7. konu, 8. ær,
9. göngulag, 10. prettaði, 11. tímarnir,
12. atviksorð, 14. tó, 16. lýsi, 18. þraut-
ina, 20. meinleysislegar, 22. bæt við,
23. liirting, 25. liturinn, 27. keisara-
dæmi, 29. klampann, 32. tölustaf, 34.
mannsnafn fornt, 35. höfuðborg, 36.
auki, 37. otað, 43. fuglar, 47. óviljuga,
ý8. forn mannsnafn ef., 49. lykt, 50.
strit, 52. kona, 53. slæmi, 54. bloti,
57. ganar, 58. vegur, 59. konungur,
60. þysi, 61. iit, 64. tónn, 65. ókunnur.
LAUSN KROSSGÁTU NR.362
Lárjett. Ráðning.
1. búr, 4. hafsúla, 10. Spa, 13. átak,
15. Fróði, 16. heit, 17. Sámur, 19. ýla,
20. Keili, 21. súti, 22. SVR, 23. ryms,
25. Rask, 27. vors, 29. vé, 31. nirf-
ilinn, 34. ak, 35. ettu, 37. ólgan, 38.
inna, 40. inum, 41. kú, 42. un, 43.
nógs, 44. nag, 45. sóðanum, 48. ras,
49. ar, 50. hót, 51. Nói, 53. ri, 54.
haft, 55. niða, 57 sigla, 58. innri, 60.
Halla, 61. bió, 63. Ninna, 65. álmi,
66. sekta, 68. nags, 69. ati, 70. skratti,
71. rak.
Lóðrjett. Ráðning.
1. bás, 2. útás, 3. ramur, 5. af, 6.
frýs, 7. Sólveig, 8. úðar, 9. Li, 10.
seims, 11. pils, 12. ati, 14. kutanum,
16. heyrnin, 18. risi, 20. Kron, 24.
sveinar, 26. krókótta, 27. vinnunni,
28. skassið. 30. étnar. 32. flúð, 33.
laun, 34. angar, 36. tug, 39. nór, 45.
sófla, 46. Ameríka, 47. móinn, 50.
hagli, 52. iðnin, 54. hilmi, 56. arnar,
57. salt, 59. Inga, 60. háa, 61. ber,
62. ótt, 64. ask, 66. sk. 67. at.
hjá yður. Okkar. á milli sagt á jeg stundum
við fólk, sem gæti komið englum til að
bölva.//Ekki svo að skilja, að jeg telji mig
englum líkan, nei, fjarri fer því, ha, ha,
— en það er víst ekki viðeigandi að hlæja,
úr því að mannauminginn liggur þarna.
Þjer munuð ekki hafa neinn pata af, liver
hefir gert það?“
„Jeg er ekki viðbúinn að svara þeirri
spurningu í hili,“ svaraði Blyth með em-
bættisþótta, og lögreglulæknirinn sneri sjer
undan, svo að það sæist ekki, að hann
glotti út undir eyru. „En jeg er yður mjög
þakklátur fyrir, að þjer komuð,“ hjelt
hann áfram. Þjer hafið sparað okkur mik-
ið ómak; en ef yður er ekki ver vi3 að
bíða niður í stofunni meðan jeg athuga
nokkur smáatriði, vildi jeg' gjarnan verða
samferða yður á skrifstofuna og fá heim-
ilisfang mr. Cluddams.“
Klukkutíma síðar sátu þeir á einkaskrif-
stofu mr. Harolds Cranberry og Blytli skrif-
aði heimilisfang Cluddams og nokkrar upp-
lýsingar í vasabókina sína.
„Meðan jeg man,“ sagði hann, „hvernig
stendur á því, að mr. Primby þekti ekki
Cluddam?“
Mr. Harold gaf skýringu á því. „Primby
hefir aldrei sjeð manninn, skiljið þjer.
Hann var í sumarleyfi þegar mr. Cluddam
kom hingað í fyrsta sinn, en síðan hefir
hann ekki komið hingað. Hann símaði til
mín við og við, en það var eiginlega aldrei
ástæða til, að hann lcæmi hingað sjálfur.“
„Virtist hann vera gramur yfir, að þjer
gátuð ekki selt liúsið?“
„Já, hann var það. Jeg held að hann hafi
ímyndað sjer, að það mundi seljast við-
stöðulaust. Hann talaði stundum um, að
snúa sjer til annara fsteignasala.“
„Og hvað sögðuð þjer við því?“
,,Jeg sagði að hann skyldi gera eins og
honum sýndist, fyrir mjer. Mjer gramdist
hvernig hann hagaði sjer, og jeg sagði hon-
um það afdráttarlaust.“
„Hvernig tók hnn því?“
„Mjer til mikillar furðu hló hann bara að
því, og bað mig að hafa húsið á hendinni
áfram. Mjer fanst einhvernveginn að mað-
urinn væri nöldrunarseggur, en ekki af yð-
ar eða mínu sauðahúsi, ef svo mætti segja.“
Barry Blyth brosti að gullhömrunum og
stóð upp.
„Það er þá ekki loku fyrir það skotið,
að Cluddam hafi reynt — svo að segja á
bak við yður — að selja húsið?“
Mr. Harold ypti öxlunum, og Barry sagði
svo:
„Jeg þakka yður innilega fyrir allar upp-
lýsingarnar. Ef þjer frjettið eitthvað seinna
þá vænti jeg þess, að þjer náið i Scotland
Yard, þar verður tekið á móti öllum til-
kynningum, sem þjer kynnuð að hafa til
mín. Ekkert annað en að síma.“
„Vitanlega,“ sagði mr. Harold. „En hvað
á jeg að gera við húsið, meðan á þessu
stendur?“
„Það er best að þjer annist um það á-
fram, þangað til við höfum komist að raun
um, hverjir standa til arfs eftir Cluddam.
.Líkið verður vitanlega flutt burt; jeg skal
sjá um það, og lögreglan í Hampstead mun
hafa mann á verði við húsið, fyrst úm
sinn.“
Svo fór Barry út, steig upp i lögreglubif-
reiðina og sagði bifreiðarstjóranum að aka
á lögreglustöðina, áður en þeir færu i hús-
ið, sem Samuel Cluddam hafði átt heima í.
Húsið stóð við Harrow Road, löngu og ekki
altaf geðslegu götuna, sem byrjar við Padd-
ington-stöðina og teygist nærri því óendan-
leg út í eyðimerkurnar i Willesden, alsett
búðum á báða bóga, sumpart stórum hús-
um, sem hafa sjeð betri daga og sumpart
húsum, sem Iieita mega kumbaldar.
Vagn Blyths nam staðar við sóðalegt hús,
Paddington-megin í götunni. Áður en hann
fór frá Hampstead hafði hann símað til
umdæmisfulltrúans á lögreglustöðinni í
Bishop Road, og hann .gert ýmsar ráðstaf-
anir, sem Blyth liafði ráðlagt. Þessvegna
stóð heill hópur af mönnum og beið hans
við húsið, þegar hann kom. Þar var Martin
yfirlögregluujónn i grenslunarlögreglunni,
sem Scotland Yard hafði sent til hans. Þeir
höfðu oft starfað saman og skildu hvor
annan. Martin var tíu árum eldri en Barry,
en bar þó engan öfundarhug til hans. Hann
var traustur maður og fámáll, átti óþrjót-
andi þolinmæði, sem óþolínmóðir menn,
eins og Barryr urðu að viðurkenna, að væri
ómissandi fjársjóður og þarfur hemill allra
flaustursverka. Meðal annara viðstaddra
Var frú Harris, sem þvoði gólfin hjá Clud-
dam, og mr. William Peters, skrifari Clud-
dams. Ennfremur Clarke njósnari, frá
Bishop Road-stöðinni.
Það fyVsta sem Bari-y gerði var að ganga
um alt húsið, ásamt Martin og Clarke. Mr.
Cluddam hafði auðsjáanlega ekki notað
nema fá herhergi, þó hann ætti alt húsið.
Herbergi út að götunni hafði hann haft fyr-
ir skrifstofu. Það var lítið þokkalegra en
hin. Þar stóð gamaldags skatthol, sem var
líkast kommóðu með hlera til að slá út og
nota sem skrifborð. Við skattholið stóð slit-
inn bríkastóll með leðursetu. I horninu var
nýlegasta húsgagnið í stofunni: sterklegur
peningaskápur. Þarna voru og nokkrir
stólar og aldargamall hrosshássófi, og slitin
ábreiða náði yfir mestan hluta gólfsins.
Þessa stofu gerði Blyth að aðalsetri sínu,
„Látið þjer mig nú heyra, Clarke,“ sagði
hann við njósnarann, „hvað þjer vitið um
þennan Cluddam.“
„Þeð er nú fremur lítið, er jeg hræddur
um. Cluddam var nær sextugur og hefir
átt heima hjerna í tuttugu ár. Á manntal-
inu hefir hann skrifað sig handvéðslánara.
Annars kallaði liann sig líka aðal-umboðs-
mann.“
f