Fálkinn - 18.07.1941, Qupperneq 10

10
F Á L K 1 N N
□
YNG/tV
LS/&NbURNKR
Eyjan konsúlsins.
Eftir að Bömler konsúll keypti eyj-
una af hreppnum, var liún aldrei
kölluö annaö1 en eyjan konsúlsins, þó
að hún lijeti eiginlega rjettu nafni
Svanaey. En konsúlsfólkið kallaði
liana blát’t áfram „Eyjuna“.
Eyjan var um það bil tvær dag--
sláttur og var úti í miðjum firði, en
í fjarðarbotninum stóð þorpið. Áður
en Bömler keypti eyjuna — það voru
ekki nenia tíu ár síðan, liafði fólkið
í bænuni farið jiangað í frístunduin
sinum og unað sjer þar vel á sunnu-
ciögum. En undir eins og konsúllinn
keypti, ljet hann byggja lítið og fal-
legt lnis þarna úr greniholum, og
var það búið allskonar þægindum.
Húsið vissi út til hafs, en sást ekki
innan úr bænum.
Nú var eyjan lokaður og ókunn-
ur heimur öllum bæjarbúum nema
konsúlsfólkinu. Þau einu, sem komu
þangað, voru Biimler og konan hans
og einstaka kunningjar þeirra. En
jiegar fólkið i hænum gekk sjer til
skemtunar út með firðinum og mint-
ist á eyjuna, gat það komið fyrir
að það andvarpaði yfir þessari lok-
uðu Paradís jiarna á firðinum.------
— Erlendtir og Viktor rjeru liver
sinni árinni á þungskreiða bátnum,
en honum miðaði hægt móti vind-
inum. Báturinn hjet „Máfur“ og fað-
ir Erlendar átti hann; hann var sjó-
maður og átti heima i liúsi niður
við fjöru. Viktor fjelagi Erlends úr
skólanum hafði komið að heimsækja
hann í dag.
Þeir höfðu fengið bátinn lánaðan
og höfðu róið til frændfólks Er-
ltnds, sem átti heima nókkra kiló-
metra út með syðra Strandvegi. Þar
áttu þau hús og stóran garð. Þeir
hefðu getað farið gangandi, en sum-
part var nú erindið að sækja stóra
eplakörfu, sem Jiungt var að bera, og
sumpart var miklu meira gaman að
róa.
Drengirnir voru nú á heimleið frá
frændfólkinu, sem hafði tekið þeim
vel og veitt þeim allskonar góðgerðir.
Það var orðið svo áliðið, að eftir
klukkutima mundi verða orðið al-
dimt.
Frammi í bátnum stóðu kúfaðar
ávaxtakörfurnar. Umm — en sá ilm-
ur af eplunum. Annars hafði þeim
verið leyft að smakka á þeim á heiin-
leiðinni, en-þeir höfðu fengið svo
mildar góðgerðir, að þeir höfðu ckki
lyst á eplunum.
Nú sáu þeir hilla undir eyjuna til
vinstri. Alt í einu hætti Erlendur
að róa. Hann laut yfir körfuna sem
næst var. Viktor dró líka inn árina
og starði á kunningja sinn:
„Hvað ertu að glápa á? Er þjer
orðið ilt i maganum eða ertu fallin
í dásvefn?“
„Hefirðu sjeð, hvað þarna stend-
ur?“ svaraði Erlendur og henti á
blaðið, sem var utan um eplin.
Viktor færði sig nær og fór að
stauta sig fram úr lesmálinu. Þar
stóð: Bömler konsúll og frú hans
fórn i dag til höfuöborgarinnar og
þaðan ætla þau í ferð til útlanda.
Eru þúu ekki vœntanleg heim fgr en
eftir þrjár vikur."
Drengirnir litu hvor á annan. Svo
spurði Viktor: „Hve gamalt er jietta
blað?“
Erlendur athugaði jiað, leit á fram-
siðuna og sagði: „Frá því í gær“.
Nú sátu drengirnir þegjandi um
stund. Svo sagði Erlendur hikandi:
„Þá gætum við eiginlega brugðið
okkur þangað."
Viktor leit á liann. Hann skildi
undir eins að Erlendur átti við eyj-
una, og sjálfan langaði hann til að
sjá, livernig umhorfs væri þar — en
var þetta eiginlega elcki djarft teflt?
„Bara að það sje þorandi?"
„Hvað ætti svo sem að geta komið
fyrir? Núna í rökkrinu getur ekki
nokkur manneskja sjeð, þó að við
skjótumst í land þar, og konsúlshjón-
in eru erlendis. Hvað ætti að geta
komið fyrir?Og mig langar svo til
að sjá útvarpsstöðina, sem konsúllinn
hefir sett upp þar.“
Viktor gerðist nú hugrakkari.
„Jæja, en við þurfum ekki að staldra
þar lengi.“
„Nei, ekki nema stundarfjórðung.
Enda fer liann pabbi að undrast um
okkur bráðum." Svo töluðu þeir ekki
meira um jiað, en tóku stefnu á eyj-
una og rjeru eins og þeir-igátu. Eftir
tíu mínútur voru þeir komnir þangað.
Þeir lögðu að ofurlítilli hryggju
og hundu bátinn. Og gengu svo upp á
græna flöt. Þeir voru á óleyfilegri
grund.
Svo löbbuðu jieir upp að hæðinni,
|)ar sem hús konsúlsins stóð. Báðum
var órótt. „Jæja, nú eruin við víst
komnir," sagði Erlendur jiegar þeir
komu að fyrstu trjánum. En Viktor
leit til baka til að athuga, hve langl
jieir hefðu gengið.
„Báturinn!" hrópaði liann. „Bát-
urinn er farinn. Líttu á. Þarna rekur
hann!“
Erlendur liafði snúið sjer við, þeg-
ar hann heyrðúViktor kalla, og horfði
nú stéini lostinn út á sjóinn. Viktor
hafði sjeð rje'tt. „Máfur“ var á reki
drjúgan spöl frá landi.
Erlendur stóð lengi og starði, svo
sagði hann hvíslandi: „Nú komumst
við ekki heim — jeg skil þetta ekki,
mjer fanst jeg binda bátinn svo vel.“
„Verðum við þá að vera hjerna í
nótt? spurði Viktor skjálfraddaður.
„Já, það er orðið dimt núna —
enginn sjer okkur úr landi og enginn
heyrir, þó að við köllum, ])vi að
vindurinn stendur af landi. Hvernig
hefi jeg farið að binda svona illa?“
Svo stóðu þeir þegjandi augnablik.
Þetta var verri klípan. Og báturinn
— jæja, hann mundi nú nást. En
hvað mundi pabbi og manna segja,
þcgar þeir kæmu ekki hei.m.
„Við verðum að reyna að finna
húsið — kanske við finnum óhult af-
drep þar sem við getum sofið í nótt,“
sagði Erlendur.
Svo hjeldu þeir hægt áfram upp
að sumarhúsinu. Nú sáu þeir ])að.
Niðurl. næst.
S k r í 11 u r.
Nýja straumlinan.
/ trúlofunarstandinu er hœgt a<T
spara skíði.
Fakírinn i skordýraheiminum.
— Heyrið þjer þarna maður. Vilj-
ið þjer skila mjer aftur bíflugiin-
um minum!
Piparsveinninn sem liafði óskað
sjer morgunská í jólagjöf.
Útbreiðið „Fálkann“