Fálkinn - 18.09.1942, Blaðsíða 8
/
f
8
FALKINN
Auíon Tsjekov:
»HappT Eiid«
"OINN frídaginn hans Stickins
lestarvarðar sat Ljuba Gri-
gorjevna heima hjá honum —
hnellin og virkjamikil kerling,
sem fjekst við giftingarmiðl-
anir.
Herra Stickin fór ofurlítið hjá
sjer, en v.ar þó hinn borgin-
mannlegasti. Hann gekk um
gólf, reykti vindil, ræskti sig
og sagði:
„Það gleður mig að kynnast
yður — hm — hr. Ivanov hefir
mælt með yður til þessa, hann
sagði, að þjer munduð geta veilt
mjer aðstoð við ^mjög mikilsvert
mál, en jafnframt viðkvæmt
mál, sem varðar lífsgæfu mína.
Jeg er orðinn 52 ára, kominn
svo að segja á það skeið lífs-
ins, sem margir eru orðnir feð-
ur að uppkomnum börnum. Jeg
hefi örugga stöðu. Eignir mínar
geta ef til vill ekki talist mikl-
ar, en þó nægar til að fram-
fleyta elskaðri eiginkonu og
börnum. Jeg vildi laka það
fram, svona okkar á milli sagt,
að auk launanna á jeg peninga
á banka, sem jeg hefi sparað,
með reglusömu líferni. — Sem
maður er jeg ábyggilegur og
hófsamur. Jeg lifi sómasamlegu
lífi og gæti með dagfari mínu
verið fögur fyrirmynd annarra.
En eitt vantar mig: heimilis-
hlýjuna og ástríka lífsstoð. Líf
mitt er eins og Ungverja, sem
aldrei er á sama stað, jeg fer
sífelt stað úr stað, á aldrei á-
nægjulega stund og hefi aldrei
tækifæri til að ráðfæra mig við
fara, til livers á jeg að snúa
mjer, þegar eintómt ókunnugt
fólk er alt í kringum mig?
Þessvegna hefir hr. Ivanov ráð-
lagt mjer að snúa mjer til
manneskju, sem sje sjerfræðing-
ur í svona málum og hefir
það lífsstarf að gera fólk far-
sælt. Og þessvegna bið jeg yð-
ur nú innilega, Ljuba Grigor-
jevna, að^ sjá aumur á mjer
að hjálpa mjer á gæfuleiðina.“
„Það getur maður.“
„Blessaðar smakkið þjer á
þessu —- gerið þjer svo vel,“
sagði Stickin.
Og hjúskaparmiðlarinn greip
glasið æfðri hendi og drakk það
í botn án þess að gljúpna.
„Það getur maður,“ sagði
hún aftur. „En hverja viljið'
þjer, herra Sticklin?“
„Jeg? — Þá, sem forlögin
senda mjer.“
„Auðvitað. Auðvitað — eng-
inn má sköpum renna; en hver
hefir sinn smekk. Sumir vilja
dökkhærðar og sumir vilja ljós-
hærðar.“
„Lítið þjer nú á, Ljuba Grig-
erjevna,“ sagði Stickin og and-
varpaði þungan. „Jeg er stað-
fastur maður og skapfastur.
Jeg birði minna um hvernig
hún er lit og fegurðin er eigin-
lega aukaatriði frá mínu sjón-
armiði, því að eins og þjer vit-
ið eru ekki allar ástir í andliti
fólgnar og margur hefir lent i
klúðri vegna þess að konan hans
var snoppufrið. Jeg fyrir mig
álít, að útlitið á kvemnannin-
um sje ekki aðal atriðið, en
að alt sje komið undir innri
eiginleikunum — æ, smakkið
þjer nú á þessu, gerið þjer svo
vel — hún má gjarnan vera
hnellin og digur fyrir mjer;
það skiftir engu fyrir ástina,
- sálin er aðalatriðið og greind-
in — ojæja — eiginlega er
greindin ekki svo ómissandi
heldur, þvi að kona með of
mikla greind tekur oft í sig
einhverja bjeaða vitleysuna og
fer að gera sjer ýmsar háleitar
hugmyndir. — Án mentunar
kemst maður ekki af nú á dög-
um; en mentun er margskonar.
Það er mjög þægilegt þegar
frúin getur talað með ýmsum
röddum á þýsku og frönsku —
einstaklega laglegt — en hvað
hefir maðnr upp úr því? Getur
hún fest hnapp á buxurnar
manns? Jeg er mentaður mað-
ur. Jeg er jafn kunnugur Kan-
ilitelin fursta eins og — t. d.
— lnn — eins og þjer! En jeg
er látlaus í framgöngu fyrir þvi.
Konan mín á að vera látlaus
eins og jeg. Það eitt er nauð-
synlegt, að hún beri virðingu
fyrir mjer og finni, að jeg hefi
gert hana sæla.“
„Vitanlega,“ sagði hjúskap-
armiðlarinn.
„Og nú kemur að aðalatrið-
inu. Jeg kæri mig ekkert um
rikan kvenmann, því að jeg
leyfi mjer ekki þá fólsku að
giftast til fjár. Jeg vil ekki jeta
brauð lconu minnar heldur vil
jeg að hún jeti mitt — og að
hún finni það. Jeg vil lieldur
ekki fátæka, konu. Jeg er efn-
aður maður og þó jeg gifti mig
ekki vegna peninga heldur af
ást, þá þori jeg þó ekki að taka
að mjer fálækling, þvi að eins
og þjer vitið er alt að hækka
i verði, og svo koma náttúr-
lega börn.“
„Það er líka hægl að finna
kvenmann með heimanmundi,“
sagði Ljuba Grigorjevna.
„Æ, blessaðar smakkið þjer
á þessu.“
Þau þögðu svo sem fimm
mínútur.
Hjúskaparmiðlarinn andvarp-
aði.
„Hvað haldið þjer að þjer
takið mikið fvrir að útvega
mjer konu?“
„Það er nú ekki mikið. Ef
þjer viljið borga mjer 25 rúbl-
ur og gefa mjer efni í kjól, þá
látum við það duga fyrir kon-
una, en ef hún hefir heiman-
mund, þá tek jeg aukreitis fvrir
hann.“
Stickin krosslagði hendurnar
og hugsaði lengi.
Svö andvarpaði hann og
sagði:
„Það er dýrt.“
„Alls ekki dýrt, hr. Stickin.
Hjer áður fyr, þegar sVo mikið
var af brúðkaupum, tók mað-
ur að vísu minna. En nú á dög-
um gefur þetta ekki mikið af
sjer. Jeg þykist góð, þegar jeg
hefi 50 rúblur á mánuði upp
úr öllu þessu vafstri.“
Stickin leit forviða á hana
og; ypti öxlum.
„Finst yður 50 rúblur þá lil-
ið?“ spurði hann.
„Lítið? í gamla daga hafði
jeg altaf 100.“
„Ekki datt mjer i liug, að
hægt væri að græða svo mikið
á þessari atvinnu. Það eru ekki
allir, sem hafa slíkar tekjur.
Æ, bragðið þjer nú á þessu
fyrir alla muni.“
neinn. Ef jeg verð veikur, er
enginn til staðar, sem gæti rjett
mjer vatnsbolla o. s. frv. Enn-
fremur er þess að gæta, Ljuba
Grigorjevna, að giftur maður
er ávalt hærra settur í sam-
kvæmum en einhleypur. Jeg tel
mig í mentamannastjett og jeg
á peninga; en sje litið á mig frá
einu sjónarmiði, hvað er jeg
þá? Einhleypingur eins og ka-
þólskur prestur. Þessvegna vildi
jeg fúslega bindast fjötrum
Hymens, með öðrum orðum:
giftast virðingarveðri mann-
eskju.“
„Rjett!“ andvarpaði hjúskap-
armiðlarinn.
„Jeg er einstæðingur,“ hjelt
hann áfram, „og þekki engan i
þessum bæ. Hvert á jeg að
t