Fálkinn - 18.09.1942, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VMOS9V
LCS&H&URKIR
Þegar Árni gabbaði ræningjana.
Fálækur viðarhöggsmaður átti
lieima úl í skógi, ásamt syni sínuni,
sein lijet Arni. Þeir urðu að strita
ailan daginn írá morgni til kvölds,
til þess að hafa ofan í sig, en á
kvöidin sagði gamli lnaðurinn syni
sínum frá gömlum dögum, þegar
hán var vinnumaður hjá Rauð ridd-
ara, i stóru höllinni fyrir handan
skóginn.
,,Þá var gaman að iifa, drengur
minn!“ sagði faðirinn, „en þegar
riddarinn fjell i striðinu og hræður
hans tóku við stjórninni í hallar-
virkinu, breyttist alt til jiess verra.“
„Af hverju var það?“ spurði Árni.
„Af jivi að þessir riddarahræður
voru ekki hraustir, eins og Rauður
riddari yar. Þeir hugsuðu ekki um
annað en að jeta og skeinta sjer, og
all sein var þarna í höllinni fóru
þeir með eins og þeim fanst sjálf-
um best. Þeir hlífðu engu. Jafnvel
hún Ingibjörg og riddaradóttirin,
verður að þræla eins og vinnukona,
og fær ekki u]ipeldi eins og tign-
um riddaradætrum sæmi r.“
„Er það kanske riddarabræðrun-
uin áð kenna, að það eru svo márg-
ir ræningjar hjerna í skóginum,
pabbi?“ spurði Árni og gaut horn-
auga fram að dyrunum.
„Þú skalt ekki hræðast þá,“ sagöi
faðirinn róandi, „ræningjarnir vita
vel, að við erum svo fátækir áð
hjer er engu að ræna, og jieir vita
líka, að jeg er sterkur, svo að hing-
að sækja þeir ekkert annað en axar-
högg — en að öðru leyti hefir |)ú
rjett að mæla: ræningjarnir vaða
svona uppi vegna þess að j)eir vita,
að riddarabræðurnir eru svoddan
lyddur."
„Bara að við gætum snúið á ræn-
ingjana og riddarabræðurna og
og komið því til leiðar, að hún
Ingibjörg fái föðurleifðina sína aft-
ur!“ sagði Árni.
„Láttu j)jer ekki detta slíkt í hug!
Þú ert ekki nema harn og jeg er
ekki nema viðarhöggsmaður, ekki
getuin við neinu um þokað. Já, bara
ef hann Hjálmur riddari í nágranna-
höllinni væri . kominn heini aftur,
en hann er víst genginn í kongshirð-
ina og lætur sig einu gilda hvernig
alt fer heimá.“
En þar skjátlaðisl nú viðarhöggs-
manninum, því að Hjálmur riddari
var einmitt á ’leiðinni heim, þvi að
hann hafði heyrt, að ræningjarmr
væðu uppi i skógunum og rændu
friðsamt fólk. Hann liafði mikið hö
með sjer, en þegar hann fór að
nálgast heimkynni sín |)á reið liann
á undan og var nú kominn upp að
skóginum.
Þá kom lítill drengur, fátæklega
klæddur og hneigði sig fyrir ridtl-
ayanum.
„Herra riddari,“ sagði drengur-
inn, „þjer skuluð ekki ríða einn
gegnum skóginn, ræningjarnir siija
fyrir yður og jafnvel þó að þjer
sjeuð hugrakkur og hraustur þá
eru þeir svo margir, að þeir drepá
yður, et' þjer- eruð einn.“
Riddarinn horði lengi á dreng-
inn og sagði: Þú erl líklega greind-
ur strákur. Kanski þú viljir hjálpa
mjer að leika á ræningjana? Þá skal
jeg borga þjer vel.“
„Það vil jeg, herra,“ sagði Árni
— því að þetta var hann — og svo
steig Hjálmur riddari af héstinum
sínuni, og þeir biðu sáman, hann og
Árni, þangað lil fylgdarliðið kom.
En meðan þeir biðu útskýrði hann
fyrir Árna, livað liann ætti að gera,
og j)eir lögðu á ráðin um, livaða
brögðum skyldi beita.
Nokkru síðar kom sendimaðui
til riddarabræðranna og sagði, að
bráðuni mundi koma stór sending
af dýrindis niunuin, margir vagnar
af silfurdiskum og fötum, dýrum
yopnum, silki og flaueli í spariföt.
.og allskonar skartgripum, og að
jietta væru gjafir frá konginum til
hinna trúu riddara hans. Ennfrem-
ur sagði sendimaðurinn, að Ingi-
björg ætti að fara i heimsókn til
nióður Hjálms riddara, og l)að lík-
aði riddarabræðrunum vel. Þeir
gerðu ráð fyrir að hún kæmi aklrei
aftur og hlökkuðu til að slá eign
sinni á fjársjóði liennar.
Ingibjörgu var vel fagnað af
Hjálm riddara og móður hans; þáu
urðu bestu vinir, og það var ákveðið
að hún giftist Hjálmi undir eins
og liann hefði gert út af við ræn-
ingjana.
En eiiin góðan veðurdag kom boð-
beri hlaupandi: „Nú eru vagnarnir
með öllum fjársjóðunum á leiðinni
inn i skóginn. Bara að ræningjarnír
ná ekki í J)á!“
Riddarabræðurnir urðu hræddir
uni að missa fjársjóðiiia og vopn-
uðu nú alla sína menn og riðu í
hóp inn í skóginn. En jiegar jieir
voru komnir dálitinn st)öl lieyrðu
þeir liark og vopnabrak. Úr annari
áttinni komu riddarasveinar en iir
hinni ræningjarnir og nú var barist
al' mikilli heipt, en vagnarnir lijeldu
.kyrru fyrir á meðan í rjóðri i skóg-
inum.
„Hjálp,. allir niínir menn!“ kall-
aði annar riddarabróðirinii og reið
fram, en liinn stefndi beint að vögn-
ununi. En í sama bili var yfirbreiðsl-
uiini svift af vögnunuin og hópur af
vopnuðum 'niönnum hljóp út úr jieiin
og rjeðst á ræningjana og brytjaði
j)á niður, eða tók j)á til fanga.
Ræningjarnir voru svo margiv,
að ef riddarabræðurnir liefðu ekk
komíð með sina menn, niundi ekki
hafa tekist að vinna bug á þeim.
Þessu hafði Hjálmar riddari lika gert
ráð fyrir, og þessvegna hafði liann
látið það bera’st, að von væri á öll-
um dýrgripunum.
Nú voru ræningjarnir fluttir til
borgarinnar í böndum og settir i
fangelsi. Konupgurinn frjetti hve
klóklega Hjálmur riddari hefði far
ið að og fjekk hann ríkuleg laun
fyrir. Og svo giftist han’n Ingibjörgu
og fjekk höllina hennar. Því að föð-
urbræður hennar tirðu að víkja.
Og nú settusl Árni og faðir hans
að í virkishöllinni á ný og Árni
lærði vopnaburð og varð einn af
hermönnUm Hjálms riddara.
Drekkið Egils-öl
Útbreiöiö „Fálkann“
HT F t.E BOX 6. COPENHAGE.M
Adamson var viðbúinn.
f
S k r í 11 u r.
j
hitanum — hæliskúpurinn.
— Sjádu, Mafif/a! 1‘arna kemur
huf/ulsamur maffur meff tjald handu
okkur:
duf/?
Hvað fáum við að borða í
Steiktun bilstióra i bensinsósu.
Hversvegna haldið þjer, að
si/stir min verði góð hásmóðir?
Vegna þess, að liún hetdur
tennisspaðánum eins og þvöitaklappi
og fer með boltann eins og epla-
skifur.