Fálkinn - 08.01.1943, Síða 5

FÁLKINN
aðist áfram yfir múrbrot og
steinsalla. Brot af gömlum högg-
myndum og' flúr úr loftinu lágu
í brothaugum á gólfinu. Hinar
frægu myndarúður í salnum
höfðu farið í mjel, en veggþilj-
urnar, sem á voru máluð skjald
armerki fornra stórmenna,
höfðu staðist sprengingarnar.
Jeg klöngraðist út aftur yfir
grjóthrúgurnar og hjelt áfram
för minni um vettvang eyðilegg-
ingarinnar. Alt í einu nam jeg
staðar. Einhversstaðar úr fjar-
lægð lieyrði jeg hljóð, líkt og
þokulúður væri að væla. En
brátt greindi jeg hvað þetta var
—- það voru tónar frá orgelinu
í kirkjunni í Temple. Jeg flýtti
mjer út í Hringgarðinn og' gekk
inn um lágar dyr. Kaldan vetr-
argustinn lagði inn gegnum
opna gluggana á lcirkjunni og
blöðin í nótnabók organistans
flettust við i gustinum. Og
sálmabækurnar lágu á stöllun-
um á bekkjabökunum. Mig
lurðaði mikið á því, að þær
skyldu ekki hafa verið teknar
burt eftir að kirkjan skemdist.
Jeg beið þangað til organist-
inn hafði lokið við lagið. Hann
sagðist vera að æfa sig á lög-
unum fyrir næsta sunnudags-
morgunn. Þó að kalt væri í
veðri og kirkjan væri glugga-
laus, þá væru guðsþjónustur
haldnar þar alveg eins og áður
var. Þannig höfðu þeir lekið
hinu hræðilega áfalli, lögfræð-
ingarnir allir, sem eru búsettir
í Temple.
Jeg hvarf á burt aftur af þess-
uni evðilegu slóðum og fór upp
i Fleet Street. Á leiðinni var
jeg að hugsa um, hve uppvæg
hin gömlu stórmenni Temple
á liðnum árum hefðu orðið við
að sjá hin gegndarlausu spell-
virki, sem bústaðir þeirra hefðu
orðið fyrir. Charles Lamb, höf-
undurinn, var fæddur í Crown
Office Row í Temple og hafði
meiri ást á þessum stað en
noklcur maður annar. Mundi
hann ekki hafa húðstrýkt Gör-
ing með þeim orðum, sem hann
átti mögnuðust til? Og Gold-
smith, hinn gjöfuli veitandi, sem
hjelt fleiri veislur en hann hafði
efni á — mundi hann ekki hafa
skrifað aðra „Deserted Village"
um þessar aðfarir? Þessi eyði-
legging hefði getað gert Samúel
Johnson mállausan og lista-
mannshönd sir Joshua Reynolds
mundi hafa skolfið er hann
hefði litið þessa eyðileggingu
augum.
Temple er ekki „hrifandi
staður“ eins og nú standa sakir.
Og „hin dreymandi værð“ og
„drungi“, sem Charles Dickens
talar um i Rarnaby Rudge er
horfin. Og nú eiga orð hans
eklci lengur við: „Þeir sem
ganga um grasblettina og húsa-
garðana í Temple geta lieyrl
bergmálið af fótatak'i sínu og
lesa yfir hliðunum inn þangað,
er þeir koma úr arginu í Fleet
Street: „Sá sem kemur lijer inn,
skilur háværðina eftir fyrir ut-
an“. Enn niðar vatnið í Lindar-
garðinn og enn eru hjer kim-
ar og krókár, sem fátækir stúd-
entar horfa niður i úr þakher-
bergjum sínum“.
En hvað sem öðru líður þá
var Temple staður, sem maður
hvíldist á. Og þó að það verði
bygt upp aftur, getur það aldrei
orðið sama draumalandið.
Jeg tek undir það, sem Lamb
segir: „Hvílík breyting fyrir (
mann ofan úr sveit, sem kemur
til London í fyrsta sinn — að
koma úr mergðinni í Strand og
Fleet Street inn í tign garðanna
í Temple, sjá hin viðu torg og
grænar grundir.“
Margsinnis hefi jeg sjeð
hundruð útlendinga ganga um
göngin og garðana í Temple og
dáðst að hinum gömlu bygg-
ingum þar. Eftir stríðið koma
þeir aftur til þess að skoða,
hvernig sprengjurnar hafa farið
með London. Jeg vona að þeir
komi í Temple áður en það
verður hygt upp á ný. Þeim
verður það huggun að þeir liafa
hjálpað til að hefna fyrir með-
ferðina á þessum stað.
— — „Drungann“ og „hina
dreymandi værð“ hefir Temple
mist um aldur og æfi. En skugg-
arnir verða þar áfram. Þeir
mega aldrei liverfa úr þessum
stað — að minsta kosti þeir
skuggar sem tengja sögu Temple
við musteri Salómons og hvítu
riddaranna, sem lijeldu vörð á
vegunum,, sem lágu til borgar-
innar lielgu, á 12. öld. Þessir
.gömlu musterisriddarar, sem
svo voru nefndir, voru göfugt
bræðraiag. Á þessum stað á ár-
bakkanum fagra reistu þeir
kirkju þá, sem helguð var Maríu
mey, og unnu eið að því að
vera hreinlífið sjálfsafneitend-
ur. Þeir hafa afhent okkur
skuggana sem farast ekki og
hverfa ekki af blettinum milli
Tliámes og Fleet Street og
Strand.
1000 PUNDA SPRENGJA Á LEIÐ í FLUGVJELINA.
Þetta er ein af þeim 1000 punda sprengjum, sem Bretar nota
mikiö af i árásum sinum á borgir Þýskalands og ítalíu. Sjest
stýrisútbúnaðurinn og afturendi sprengjunnar og má ráða
stærö liennar af samanburöi við manninn, sem lijá henni
stendur. En samt eru þessar sprengjur smásmiði hjá S000
punda sprengjunum, sem Bretar eru nú farnir aö nota. Hefir
þaö sannast af Ijósmgndum, að ein slik sprengja gereyðilagði
bgggingu, sem var 108x96 metrar að flatarmáli.
TVEGGJA ÞUMLUNGA SPRENGJUVARGPARAR
eru mikiö notaðir i þessari styrjöld, einkum af fyrirsátar-
mönnum, sem óvænt komast í færi við sveitir, sem eru mann-
fleiri. Tvo menn þarf viö hvern sprengjuvarpara. Iljer sjest
hvernig þeir eru hlaðnir.