Fálkinn - 08.01.1943, Síða 9

F Á L K I N N
9
fœrt sig nœr. Hann starði á mig
yfir öxlina á hershöfðingjanum og
sleikti á sjer varirnar.
Hershöfðinginn rauf þögnina.
„Hvað lijet hann — liðsforinginn,
sem þjer sögðuð okkur frá?“ Rödd
lians kvað við líkt og keyrishögg í
kyrðinni.
„Jeg vildi að jeg vissi það,“ sagðr
jeg i kæruleysistón. „Hann var glæsi-
legur náungi og jeg vona að honum
liafi reitt vel af.“
„Hvernig leit hann út?“ Hershöfð-
inginn barði i borðið og jeg sá að
andlit lians var öskugrátt.
„Það var koldimt í skotgröfinni,"
sagði jeg, þvi að nú var jeg orðinn
kaldur og rólegur. Jeg liafði sjeð
grilla í sannleikann.
„Vilduð þjer gjöra svo vel og skýra
okkur nákvæmlega frá þvi, hvar þessi
atburður gerðist?“ sagði hershöfð-
inginn mjög ákveðinn.
„Vissulega; þetta gerðist á stað sem
hjetMontaljie, í skotgröf í fremstu
víglínu 23. nóvember 1917.“
Orð mín virtust hafa leyst þá úr
læðingi. Um salinn leið samstilt and-
varp frá brjóstum þeirra og þeim
ljetti sýnilega.
„Sá er maðurinn —- á þvi leikur
enginn vafi,“ mælti hershöfðinginn
og beindi máli sinu til von Brun.
,Jeg óska yður til hamingju að yður
skuli liafa tekist að elta uppi morð-
ingjann eftir margra ára leit. Refsi-
vöndur laganna er langur og jeg var
þess fullviss að hann myndi ekki
sleppa, þótt reynt væri að villa okk-
ur sýn.“
Hann horfði á mig eins og dóm-
ari, sem er að dæma sakborning.
„Herra Wendell, mjer er ekki
ljóst, hversvegna yður þóknaðist að
vitna gegn yður sjálfum og fá oss
þannig í hendur endanlega sönnun
fyri'r sekt yðar. Það má skilja þetta
sem nokkurskonar játningu. Það er
ekki nóg að þjer sjeuð 'hrokafullur
lygari iieldur einnig samviskulaus
morðingi.“
Nú var mjer ölium lokið! Jeg
ætlaði að stökkva á fætur, en tveir
þjónanna voru komnir fyrir aftan
mig og ríghjeldu mjer.
,Elsa, sýndu honum myndina.“
Með skjálfandi liöndum lijelt hún
á myndinni fyrir framan mig; það
var sú sama og hún hafði sýnt
mjer áður.
„Var þetta liðsforinginn?“
„Já, jeg kannast vel við liann
aftur.“
Hershöfðinginn bölvaði hressilega
á þýsku og baðaði út höndunum.
„Og þetta var liðsforinginn sem
þjer skutuð með köldu blóði þar
sem hann lá særður og ósjálfbjarga.
Yður grunaði ekki að sannleikurinn
ætti eftir að koma i Ijós eftir öll
þessi ár.“
„Einhver liefir logið að yður.
Saga mín er að öllu leyti sönn og
ástæðan fyrir því að jeg nefndi
ekki nafn liðsforingjans er sú, að
mjer þótti undarlegt að alt annar
maðm’, von Brun greifi skyldi bera
þetta sama nafn.“
„Það er fljótgert að skýra þetta
fyrir yður,“ sagði hershöfðinginn.
óþolinmóður. „Er þjer liöfðuð myrt
systurson minn, hlaut greifinn, sem
var næsti erfingi og fjarskyldur
honum, titilinn samkvæmt þýskum
lögum. Af tilviljun hjetu þeir sama
fornafni.'*
Jeg leit á greifann. Svitadropar
stóðu á enni hans og hendurnar
voru á eilífu iði.
Án þess að mæla orð, tók jeg
leðurveskið úr vasa mínum og fjekk
hershöfðingjanum það yfir borðið.
Það færðist undrun vfir andlit hans
er liann sá smámyndirnar.
„Hvar fenguð þjer þetta?“
„Greifinn fjekk mjer það í hend-
ur og bauð mjer að heimsækja sig
að striðinu loknu', sagði jeg.
Hershöfðinginn hafði rjett Elsu
veskið og ieg heyrði að liún fór að
gráta, þegar hún opnaði það, en
jeg vildi ekki horfa á hana.
„Þetta er af pabba og mömmu,“
sagði liún með ekka.
„Já, af móður þinni, sem dó þeg-
ar henni bárust^ tíðindin,“ sagði
hershöfðinginn hrottalega.
„Þorparinn hefir bersýnilega rænt
frænda minn, jafnframt því að
drepa hann,“ hreytti greifinn út úr
sjcr.
„Þögn,“ kallaði hershöfðinginn.
„Við höfum engan fyrir rangri sök.
Sagan segir, að þrátt fyrir það að
Otto var særður, liafi breskur liðs-
foringi skotið hann viljandi til bana
og siðan komist undan.“
„Jeg liefi sagt yður sannleikann
— hjer er sönnunin,“ sagði jeg.
„Hjer,“ liershöfðinginn sneri sjer
snögglega við í sætinu og benti á
þjóninn. „Hjer sjáið þjer Serge Ei-
loff, sem var undirforingi i skot-
gröfinni. Hann var pólsk-rússnesk-
ur, fæddur i Þýskalandi og dyggur
þjónn.“
Þótt langt væx-i umliðið og mað-
urinn liefði fengið ör, þá þekti jeg
liann. Rödd lxans var hljómlaus og
það var eins og hann væri að þylja
upp úr sjer er hann sagði:
„Englendingui’inn hefir rjett fyr-
ir sjer. Það var jeg sem kom með
flokk manna til að hrakja Englend-
ingana upp úr skotgröfinni. Þessi
liðsforingi laut yfir greifann,“ hann
lxikaði og varir hans titruðu.
„Haltu áfram,“ sagði hershöfð-
inginn liranalega.
„Liðsforinginn sá okkur koma —
liann dró upp skambyssuna .... og
skaut kúlu í gegnum höfuð gi-eifans.“
Það eina sem rauf þögnina i saln-
um var snögtið í EIsu.
„Geturðu unnið eið að þessu?“
spurði liershöfðinginn.
„Já, yðar liágöfgi.“
Jeg veitti því athygli að hann
skotraði augunum til von Brun um
leið og hann sagði þelta, og sá að
liann signdi sig í laumi að austur-
lenskum sið.
Jeg fann að það var úti um mig.
Lister’s PRJÓNADÁLKAR
Hjer er drengjapeysa i þremur
stærðum á 6—10 ára. í peysui’nar
þarf 1 %—1% úr búnti af þríþættu
Listers „Lavenda“ garni, prjóna nr.
10 og 12 og 3—4 litla linapp.%
Bakið:
Fitjið upp 82, 90 eða 102 eftir þvi
hvaða stærð er prjónuð.
1. pr.: 1 sl., 1 sn. Prjónið svo
áfram, til til komnir eru 5, (5%),
(6) cm. Hjer eru sýndar tölur, sem
eiga við allar stæi’ðirnar og verður
svo gert eftirleiðis. Takið pr. nr. 10
og prjónið sem hér segir;
Næsti pr.: Slétt.
Næsti pr.: Snúið. Prjónið þessa tvo
prjóna, þar til komnir eru 22, (27),
(25Yi) cm. frá þvi byrjað var.
Handvegirnir:
Fellið af 4 1. í byrjun næstu
tveggja pr., prjónið svo 2 1. saman
í lolc livers prjóns, þar til eftir eru
62, (70), (82) 1. Haldið svo áfram
án þess að taka meira úr, þar til
komnir eru 36, (41), (46) cm.
Axlirnar:
Fellið af 9, (10), (12) 1. i byrjun
næstu fjögurra prjóna. Fellið siðan
af þær sem eftir eru.
Framstykkið.
Nú er pi’jónað alveg eins og á
balcinu, þar til úi’tökunum á hand-
vegunum er hætt. Þá er hálsmálið
myndað (rjetthverfan snýr út).
1. pr.: 31, (35), (41) 1. sl. Snú.
Fitjið upp 4 1.
2. pr.: (1 sn., 1 sl.) fjórum sinn-
urn (8 1.), snúið pr. á enda.
3. pr.: Sljett, þar til eftir eru 8 1„
(1 sn„ 1 sl.) fjórum sinnum. Snú.
Nú kemur hnappagat.
4. pr.: (1 sn„ 1 sl.) tvisvar, 1 sn„
fellið af næst síðustu 1. og svo eina
i viðbót, 1 sn„ 1 sl„ sn. pr. á enda.
5. pr.: Sljetþ þar til eftir eru 8 i„
1 sn„ 1 sl„ 1 sn„ fitiið upp 2 1„
1 sl„ 1 sn„ 1 sl. Prjónið nú 2. og 3.
pr., þar til komnir eru 3%, (314),
(2%) cm. frá hnappag. Þá er prjón-
að annað hnappagat eins og hið
fyrra. Svo er prjónað eitt í viðbót
á minni peysunum, en tvö á þeirri
stærstu. Siðan er felt af, sem lijer
segir (byrjað hálsmáls megin):
Næsti pr.: Fellið af 10 (12), (12)
1. og pi’jónið svo á enda. Prjónið
síðan sljett pr. og prjónið 2 1. sam-
an hálsmáls megin á liverjum pr„
þar til eftir eru 18, (20), (.24).
Öxlin:
Fellið af 9, (10), (12) 1. hand-
vegsmegin á öðrum hvorum pr. Þá
eru 31, (35), (41) 1. px-jónaðar og
byrjað í miðjunni og fitjaðar upp
4 1.
Næsti pr.: (1 sl„ 1 sn.) fjórum
sinnum, sljett pr. á enda.
Næsti pr.: Snúið, þar tif eftir eru
8 1. (1 sl„ 1 sn.) fjórum sinnum.
Prjónið þessa tvo pr. þar til komið
er þangað, sexn felt var af fyrir
málsmálinu, þá er prjónað eins og
á hinni öxlinni og felt eins af.
Ermarnar:
Takið eftir því að það er byrjað
á ermunum að ofan. Fitjið upp 20,
(24), (24) 1. á pr. nr. 10. Prjónið
sljett prjón og aukið í 1 1. á byrjun
hvers prjóns, þar til 46, (50), (561
1. eru á pr. Aukið svo í 1 1. hvorum
megin á næstu 10 pr. Þá verða 1.
66, (70), (76). Nú ér 1 1. feld úr
hvorum megin á hverjum prjóni,
þar til eftir eru 42, (48), (54) 1.
Haldið svo áfram með bessar 1. þar
til komnir eru 31, (35), (38) cm.
frá því byrjað var að fella úr. Prjón-
ið svo 6,' (6), (7%) cm. breiðan
snúning á pr. nr. 12. Fellið laust af.
Kraginn:
Fitjið upp 140, (146), (150) 1. á
pr. nr. 12.
1. pr.: 1 sl. og svo 1 sl„ 1 sn. pr.
á enda. Prjónið þennan pr. einu
sinni í viðbót.
3. pr.: 1 sl„ 1(11. tekin óprjón-
uð af pr„ 1 sl„ prjónaða 1. tekin
gegnum óprjónuðu 1.), 1 sl„ 1 sn„
þar til eftir eru 3 1„ 2 1. prjónaðar
saman, 1 sl.
4. pr.: 1 sl„ 1 sn„ 1 sl„ þar til
eftir eru 3 1„ 2 sn„ 1 sl.
5. pr.: 1 sl„ eins og I á 3. pr„
1 sl„ 1 sn„ ar til eftir eru 3 1„ 2
sl. saman, 1 sl.
6. pr.: 1 sl„ 2 sn. og svo 1 sl„ 1
sn. pr á enda. Prjónið siðustu 4 pr.
þar til komnir eru 6 (7) (8) cm.
Fellið laust af.
|V(V/W/VIV
Harðneskiuleg andlitin störðu á inig.
Það var eitthvað i svip þessa gamla
hermanns, sem bljes mjer nokkru i
brjóst. Jeg þreif leðurveskið al'
borðinu og fjekk lionum það. Mjer
var vel kunnugt um helgisiði grísk-
kaþólsku kirkjunnar.
„Takið við þessu,“ sagði jeg hárri
röddu. „Þetta er mynd (ikon) al'
látnum húsbónda yðar. Sverjið við
hana, við sáluhjálp yðar; við guð
og Jesúm Krist og heilaga guðs-
móðir, að alt sem þjer segið, sje
satt.“
„Þetta er allsendis óþarft,“ hróp-
aði greifinn reiðilega.
„Hann skal verða að sverja,“ sagði
hershöfðinginn. „ Það er mannslíf
í veði.“
Andlit mannsins varð afmyndað
af skelfingu og tennur hans glömruðu.
„Þetta er hræðilegur eiður,“ stundi
liann upp.
„Sverðu," öskraði hershöfðinginn.
„Jeg get ekki svarið.“ Hann misti
veskið á borðið og hefði dottið, ef
hershöfðinginn hefði ekki gripið
hann.
„Segðu sannleikaun!“
„Englendingurinn segir satt,“ —
orðin hrutu af bláum vörum lians.
„Hann varð eftir til þess að binda
um sár greifans og greifinn sagði
okkur að láta hann fara og gaf
honum veskið.“
„Hvernig stóð þá á þvi, að greif-
inn var drepinn og þú tilkyntir lát
hans?“
Augu þjónsins livörfluðu vilt og
fióttalega um salinn uns þau hvíldu
á greifanum.
„Jeg veit það ekki — spyrjið mig
ekki — spyrjið Otto greifa, sem
skipaði mjer að gæta frænda sins
og ef færi gæfist ....“
„Þú lýgur!“ Greifinn lirinti stól
sinum i gólfið, rjeðst á manninn og
greip um kverkar lians.
Hersliöfðinginn greip hann föstu
taki, en greifinn barðist um á hæl
og hnakka uns tveir þjónar skárust
í leikinn.
Eftir að liann hafði verið færður
út úr salnum fjekk herhöfðinginn
sjer sæti eins og ekkert hefði í skor-
ist. Hann sneri sjer að liðsforingj-
unum sem söfnuðust kringum hann
„Herrar mínir, þjer liafið lilust-
að á vitnaleiðsluna. Álítið þjer hinn
sakborna sekan eða ekki sekan?“
Svo þetta var þá lierrjettur, sein
jeg var aðalpersónan i! Mjer lá við
að reka upp hlátur. Þetta hafði tek-
ið á taugarnar.
„Ekki sekur,“ sagði hver þeirra
af öðrum ákveðinn,
Sagan er senn á enda. Þeir báðu
mig margsinnis fyrirgefningar og
vildu ólmir að jeg dveldi um kyrt
með sjer, en ieg var búinn að fá
mig fullsaddan af staðnum. Nú skildi
jeg livernig i öllu lá. Jeg hefði farið
niður í námuna, og það liefði orðið
slys. Winslow myndi liafa fengið
tilkynningu um, að þvi miður liefðu
engir málmar fundist og að jeg liefði
farist niðri í einum hellinum. Alt
var vel í pottinn búið.
Jeg skildi við þá daginn eftir og
lofaði að þegja yfir sögunni.
„Ætli að jeg geti nokkurntíma
fyrirgefið sjálfri mjer,“ sagði Elsa
er hún fylgdi mjer til dyra. „Jeg
mátti vita, að þjer væruð enginn
morðingi.“
„Sleppum þvi — ep hvað verður
um greifann?“
Hún rjetti úr sjer þóttafull. „Hvað
sem hann kann að liafa gert, tillieyr-
ir liann þýska aðlinum. Hann veit
hvað lionum ber.“
„Fæ jeg nokkurntima að sjá yður
aftur?“
„Ef yður langar til þess. Jeg fer
til London i sumar að heimsækja
gamla vini.“
Nú er jeg að bíða, þvi vorið er
komið.