Fálkinn - 08.01.1943, Síða 10

10
FALKINN
Þegar Ferd’and „gekk í vatnið
Uamli uppgjafamajórinn er hjá
lögfrœðingnum til aö ganga frá arf-
leiðsluskránni sinni.
— Og svo vil jeg hafa þar ákvæði
um, að hermannahljómsveit leiki
við jarðarförina mina.
Lögfræðingurinn, sem er alveg ó-
reyndur í starfinu:
Alveg sjálfsagt, jeg skal sjá um
það. Var það ekki neitt sjerstakt
lag, sem majórinn vill heyra?
Ræðumaður er að lýsa nágranna-
sveit einni, á ungmennafjelagsfundi:
— Já, þessi sveit er sviplaus og
vindasöm — og það er fólkið líka.
Skoti, sem hafði verið trúlofaður
stúlku í nokkur ár, tók loksins rögg
á sig og keypti lianda henni gull-
hring. En síðar snerist honum hug-
ur og hann sagði stúlkunni upp.
En nú vandaðist málið. Slúlkan
hafði nefnilega fitnað svo, að hún
gat ekki náð hringnum af fingrin-
um á sjer. Nú voru góð ráð dýr, og
Skotinn tók auðvitað besta ráðið.
Hann giftis stúlkunni heldur en að
missa af hringnum.
Útbreidið „Fálkann"
— Vinnukonan er veik í dag, svo
að jeg verð að búa til matinn sjálf.
Hvað viltu l'á, góði minn?
— Smjör, brauð, ansjósur, lifrar-
kæl'u — og svo eitt epli.
Á dansleik:
— Hafið þjer lesið afstæðiskenn-
ingu Einsteins, ungfrú Þuríður.
— Nei, jeg ætla að biða þanað til
hún verður leikin á kvikmynd.
— Skelfing eruð þjer liás núna,
frú Valdórs! sagði frú Halldórs.
— Já, maðurinn minn kom svo
seint lieim i gærkvöldi, frú Halldórs,
svaraði frú Valdórs.
YHCt/W
U/SHbURNIR
Lillu bangsarnir fuEir.
Leikfangabúðirnar höfðu verið
fullar af leikföngum fyrir jólin, en
eftir nýárið var mest af þeim leik-
löngum, sem ekki seldist, látið ofan
í kassa og sett í kjallarann og þar
átti það að geymast til næstu jóla,
ef svo bæri undir. Svona stóð nú á
því, að bangsunum' tveimur leiddist
svoddan ósköp.
Þeir sátu í skoti í einni hillunni,
langt frá öðrum, og liöfðu ekkerl
fallegt til að horfa á. Dagarnir voru
sólarlausir og langir, stúlkan í búð-
inni seldi aðallega bollapör og skaft-
potta, en enginn spurði eftir brúð-
um og tindátum.
En eina nóttina sagði Tipp við
Topp — þeir hjetu það, bangsarnir:
„Eigum við að stetast eitthvað út
i veröldina og reyna livort við upp-
lifum ekki eitthvað skemtilegt?“
„Já,“ sagði Topp hrifinn. „Við
skulum fara undir eins.“
Það var bæði erfitt og hættulegt
að komast ofan úr hillunni og út
úr búðinni, en toks tókst litlu tusku-
björnunum það og svo löbbuðu þeir
norður veg, eina frostbjarta nótt í
janúar.
„Það er gott að enginn sjer okk-
ur,“ sagði Tipp. „En jeg vildi óska,
að við gætum fundið okkur liús til
að vera í, þvi nú er jeg' orðinn
þreyttur."
„Við skulum atliuga hver á lieima
i liúsinu þarna fyrir liandan skóg-
artorfuna,“ sagði Topp og svo flýttu
þeir sjer þangað.
Þetta laglega, litla hús var mann-
laust, en Tipp og Topp fóru inn og
l'undu þar tvö lítil rúm uppbúin og
lögðust þar fyrir og fóru að sofa.
Þeir sváfu svo vel, að þeir vöknuðu
ekki fyr en komið var fram á dag,
en þá Jieyrðu þeir að kallað var
hált: „Halló! Opnið þið íyrir mjer!“
Tipp fór fram til að sjá hver kom-
inn væri og gægðist út. Þarna var
þó komi.nn lítill dvergur, ríðandi á
gæs. „Það var gott, að þið skylduð
rata hingað,“ sagði liann. „Húsið
hefir staðið lengi og beðið eftir
ykkur. En nú verðið þið að koma
með mjer, því að við verðuin að
vinna þrekvirki.
„Hvert eigum við að koma?“
spurðu báðir bangsarnir.
„Þið cigið að koma með mjer til
kappans Sísofandi, hann hefir náð
i stærsta gimstein kongsins og falið
liann i liárinu á sjer, svo að enginn
finnur liann. En nú er best að þið
reynið, hvor ykkur tekst það ekki.“
Dvergurinn sagði þeim til vegar,
t.ann reið á undan á gæsinni, og
bangsarnir eltu hann og loks koniu
þeir í virkið, þar sem risinn átti
heima. Þar var alt liljótt, þvi að
risinn var sofnaður, og alt lieimilis-
fólkið liafði notað tækifærið til að
stelast á ungmennafjelagsslcemtun á
meðan. Það vissi, að Sisofandi var
vanur að sofa lengi.
„Hvernig eigum við að fara að
því að finna gimsleininn. Það er
ekki nokkur leið fyrir okkur að
koinast upp að hausnum á honum,"
sagði Topp.
„Hjerna er sligi,“ sagði gæsin.
„Nú skal jeg tialda stiganum, dverg-
urinn heldur vörð við dyrnar, ef
einliver kynni að koma, Tipp fer
um, en Topp hefir gát á risanum,
upp stigann og leitar að gimsteinin-
og segir til ef liann sýnir nokkur
merki þess að hann ætli að vakna.
Verið þið vissir um, að þetta geng-
ur alt vel!“
Og það gekk alt vel, því að Tipp
fann gimsteininn og komst heilu og
höldnu niður stigann aftur, úr liausn-
um á risanum, og svo flýttu þeir sjer
allir heim í kongshöllina.
Konungurinn sat í hásætinu sínu
og var einstaklega alúðlegur þegar
bangsarnir voru leiddir fyrir liann.
„Er það satt, að þið hafið fundið
gimsteininn minn?“ sagði hann for-
viða. „Ef svo er þá skal jeg launa
ykkur ríkulega!“
En hangsarnir hneigðu sig og
sögðu: „Við ætlum bara að biðja
þig um einn hlut, kongur góður -—-
að losa okkur við að eiga lieima á
hillunni í leikfangabúðinni þvi að
það er svo skelfing teiðinlegt þar.“
„Þið skuluð fá að ciga heinia
hjerna í höllixini!“ sagði kongurinn,
og í sama liili lók einliver í ermina
lians. Það var titla prinsessan, sem
hvislaði:
„Ó, pabbi, mega þeir ekki vera
hjerna í höllinni, liann Tipp og
hann Topp, og leika sjer við mig?“
En í sama biti tók einliver í hina
ermina á konginum. Það var prins-
inn. Og liann livíslaði nákvæmlega
þvi sama, sem prinsessan liafði
hvislað.
„Jú, það er einmitt það, sem jeg
var að segja,“ sagði kongurinn.
„Hjermeð geri jeg allramildilegast
kunnugl, að Tipp og Topp eiga að
setjast að hjer í höllinni og leikir
sjer við prinsinn og prinsessuna. Og
aldrei skulu þeir settir upp á liillu,
cn skemta sjer eins vel og þeir geta.
Og nú skulum við halda stóra
veislu!“
Kongurinn gal' litlu björnunum
sina gullkórónuna hvorum, sem voru
nærri þvi eins í laginu og kórónan
lians, en dálítið minni. Og svo döns-
uðu þeir út um hallarhliðið. Alt
fólkið i borginni kom til að sjá þá
og nú var lialdin stóreflis liátið. Sá
eini sem ekki kom þangað var ris-
inn Sísofandi. Hann hálfskammaðist
sín fyrir að liafa sofið svona fast,
og fluttist við fyrstu lientugleika í
annað land.
En bangsarnir voru lieldur en ekki
glaðir að liafa sloppið af búðarhill-
unni og orðið konunglegir hirð-
bangsar i staðinn.