Fálkinn - 08.01.1943, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Louis Bromfield:
39
AULASTAÐIR.
ekki einu sinni Öddu gömlil. Um miðja
nótt hafði liún vaknað og síðan legið vak-
andi þangað til sólin kom inn um glugg-
ann og fylti herhergið þessum ofsahitá.
Henni fanst þetta alt vera að ganga fram
af sjer. Forðum daga, þegar hún var ung
og hraust, kynni hún að hafa getað háð
svona styrjöld, þangað til yfir lyki, en nú
var hún orðin þreytt og hrædd. Hún fór
að ásaka sjálfa sig fyrir þennan villeysis-
lega draum sinn um að gera Flesjuborg
að nýjum og betri stað. Hún vissi ekki einu
sinni, hvaða afleiðingar svona krossferð
gæti liaft. Hún liugsaði i sífellu: „Jeg er oí'
gömul. Jeg er of þreytt.“ Þarna var búið
að brjóta húsið ofan af Gasa-Maríu —
Sjana orðið ógæfusöm og með alla mögu-
leika til þess að pipra — hr. Ríkharðs
næstum drepinn og maðurinn á spítalan-
um alveg drepinn, eða sama sem — liundr-
uð annara ofbeldisverka framin og alt i
háarifrildi og ófriði! En það var eins og
Rílcharðs væri sama um þetta alt. Þarna
sat hann frammi í skrifstofunni og vann
eins og hestur, rjett eins og honum þætti
eins vænt um Flesjuborg og henni þótti,
rjett eins og hann ætti þar heima og væri
af Lýðsættinni. Aftur hugsaði gamla kon-
an: „Jeg er orðin gömul og vitlaus. Jeg
hef ekki mannskap i mjer til að halda því
áfram, sem jeg byrja á. Jeg er ekkert ann-
að en gamall bjáni.“
Og skrítið var þetta nú samt, þegar tak-
mark hennar og löngun var það eitt að
gera Flesjuborg að hamingjusamri borg,
þar sem öllum liði vel og kæmi vel saman.
Alt fram að því, að blaðið fór í prentun,
hjelt Ríkharðs áfram að vinna eins og
hestur; honum datt nýtt og nýtt í hug,
hann gerði breytingar á efni og niðurskip-
un blaðsins, ritaði nýjar stórar fyrirsagnir,
enn gífurlegri en fyrir liöfðu verið. Nú var
líka stundin komin — rjetta stundin til
þess að merja það illa undir hælum og
láta það góða hrósa sigri. Þetta blað af
Gunnfánanum verð að vera hámarkið og
helst fara langt fram úr þeim bestu, sem
.1. E. hafði látið frá sjer fara á sinni tíð,
og faðir lians á undan honum. Þetta varð
að verða sögulegt blað, sem menn geymdu
handa börnum sínum og barnabörnum. Og
nú dugði ekki að kasta höndunum lil neins.
Fram til orustu!
Klukkan fjögur fór blaðið í prentun. Þeg-
ar seinasta síðan var borin þangað af
Zimmermann gamla, gaf Ríkharðs sjer tíma
til að drekka eitt glas með ViIIa Frikk, sem
varð svo hissa, að hann ætlaði lengi ekki
að geta áttað sig.
En þá kom nú babb i bátinn.
Áður en þeir voru búnir úr glösunum,
kom prentverkstjórinn inn til þeirra. Það,
sem i sást af andliti hans fyrir prentsvert-
unni, var náfölt og i hendinni hjelt hann
á járnstöng, sem einu sinni liafði verið
spennijárn eins og notuð eru til þess að ná
gúmmí af bílhjólum. En nú var hún keng-
boginn og næstum lögð saman.
Verkstjórinn hrist stöngina framan í þá
og sagði: „Þarna hafið þið síðasta afrekið
þeirra!“
„Hvað er það?“ spurði Rikharðs.
„Einhver hlýtur að hafa brotist inn i
vjelasalinn og stungið þessu inn i prent-
vjelina. Þegar við settum hana af stað, var
þetta jál*n næstum búið að mölbrjóta
hana.“
„Getum við eklcert gert?“ spurði Rík-
harðs.
„Alls ekkert! Vjelin er ónýt!“
„Ó, bölvuð svínin!“ sagði Villi Frikk.
Rílcharðs þagði andartak. Þá datt hon-
um gofl ráð í hug. „Við höfum handvjel,
er ekki svo?“
„Jú.“
„Þá skellum við út sjerútgáfu — einni
blaðsíðu — og útbýtum henni ókeypis á
götunum.
,’,Það tekur fjandans tíma.“
„Við hjálpumst að því,“ svaraði Rík-
harðs.„Þeir hafa ætlað að koma okkur í
vandræði, en við skulum sýna þeim, að við
sjeum ekki af baki dotnir. Og þetta getur
orðið besta vopn á þá sjálfa. Jeg ætla að
skrifa kjarnyrta frásögn af þessu og Zim-
mermann spólar lienni upp jafnharðan og
hún skal verða komin út á götuna á þeim
tíma, sem blaðið átti að koma, — rjett
áður en blysförin hefst. Þetta var einmitt
það, sem við þurftum að fá — eitthvað
þessu líkt. Þetta gal ekki betra verið.
Segðu Zimmermann að koma hingað!“
Hann snaraðist síðan að skrifborðinu og
tók að hamast á greininni, en Zinnnermann
var á harða hlupum milli setjarasalsins og
skrifstofunnar og setti greinina næstum
jafnhart og hún var skrifuð, tyggjandi tó-
bak í gríð og ergju. Eftir hálfa klukku-
stund var verkinu lokið og eftir tuttugu
mínútur var handvjelin komin í gang og
farin að spýta út sjer þessu sögulega tölu-
blaði af Gunnfánanum. Drengirnir, sem
báru út blaðið, voru settir í það að dreifa
því um alt og fengu í lið með sjer aðra
drengi, og þannig komst blaðið á skömm-
um tíma, jafnvet út i ystu úthverfi borg-
arinnar, áður en blysförin hófst.
Alt starfsfólk blaðsins hjálpaðist að því
að snúa handvjelinni á víxl, jafnvel Sjana,
og nú brá fyrir glampa í augum hennar
af aðdáun á þessum nýja votti um dugnað
hr. Ríkharðs.
Skömmu eftir klukkan sjö, kom sendill
með brjef til Sjönu, og hún hvarf með það
inn í þvottaherbergið, svo lítið bar á. Hún
þekti rithöndina og hönd hennar skalf, er
hún reif það upj). Brjefið hljóðaði þannig:
„Sjana góð: —
Þú mátt trúa hverjum fjandanum,
sem þú vilt. Jeg get engin áhrif haft á
það. En mjer var algerlega ókunnugt
um þessa leigumorðingja, og eins föð-
ur mínum. Megi jeg detta niður dauð-
ur, ef jeg segi ekki satt. Hirsli hlýtur
að hafa staðið fyrir því. Að minsta
kosti er hann horfinn, en það þýðir
ekki sama sem bardaginn sje úti.
Kobbi.“
Meðan hún var að lesa þetla, heyrði hún
öskrin í blaðastrákunum, sem voru að úl-
býta nýja blaðinu af Gunnfánanum, og
þegar hún braut saman brjefið og stakk
því í liandtöskuna sína, vissi hún, að hvað
sem Kobbi og Dorti gamli kynnu að gera,
þá va<j- bai’daginn sarna sem úti, en jafn-
framt gladdi það hana að hún trúði þessu,
sem Kobbi hafði skrifað. Hún þekti Kobba
nógu vel til þess. Hann var írskur og hann
var svo hjátrúarfullur, að hann hefði al-
di-ei farið að bjóðast til þess að detta
niður dauður, ef hann segði ekki satt.
Klukkan hálfátta var blysfararfólkið
þegar farið að fylkja liði úti á stórum
grasvelli, utarlega í boi-ginni, ekki all-langt
frá skrauthýsi Dorta gamla. Séra Símon
og Landon lögfræðingur og sóknarnefnd-
armaður, ásamt frú Jenkins sljórnuðu
göngunni. Öll þrjú báru framan á sjer
breitt silkiband með áletruninni FARAR-
STJÓRI, letruðu með gulli. Þessi þrjú höfðu
ærið nóg að stai’fa, því þarna voru þátl-
lakendurnii’, sem skiftu mörgum hundruð-
um, að flækjast út um allan völlinn —
spmir búnir sem kúrekar til forna, aðrir
hvítklæddir eins og englar hreinleikans og
enn aðx-ir í venjulegum búningi, með spjöld
í bak og fyrir, en á þau var letrað ýmis-
legt gott, eins og t. d. HREINSIÐ FLESJU-
BORG eða NIÐUR MEÐ DORTA OG ÞORP-
ARA HANS. Sumir báru líka bensínblys
og fána. En innan um þennan söfnuð voru
einir sextíu strákar, sem höfðu komið af
forvitni; þeir voru af öllum aldri og í fylgd
með þeim liundar af öllum hugsanlegum
tegundum, litum og vaxtarlagi, sem lijeldu
uppi mai’grödduðum liávaða og flugust á.
Yst í hópnum voru pylsuvagnai’, sem tveir
ítalir og einn Grikki höfðu kornið með á
vetlvang, og fengu brátt fjölda viðskifta-
manna.
Fararstjói’ai'nir höfðu verið að strita við
það í heila ldukkustund að koma einhverju,
sem líktist skipulagi á mannfjöldann, en
með litlum árangri, þangað til þeim datt
í liug að kalla Jabba Nýboi’g til hjálpar.
Hann tók það ráð, að hann reið öðrum
líkvagnshestinum sínum fram og aftur um
hópinn og skipaði fyrir með bylmingsrödd
þeii’ri, er honum var af guði gefin, og nú
var enn aukin með heljarmiklu horni úr
umbúðapappír, sem hann hafði náð í hjá
einum pylsusalanum. Á ’skömmum tíma
hafði hann komið mannfjöldanum i nokk-
urnveg'inn skipulegar raðir.
Stundarfjórðungi fyrir klukkan níu,
lagði svo allur hópurinn af stað, með blakt-
andi fána og blossandi blys, áleiðis inn í
Miðbæinn og til toi’gsins.
Fyrstur reið síra Símon, sýnilega óró-
legur og hræddur, snjóhvítum hesti og i-