Fálkinn - 22.01.1943, Blaðsíða 10

10
■SL
F A L K 1 N N
VHR/Vtt
LE/fiNbURHIR
Prinsessan í
Prinsinn himdi og ljet sjer ieiðast.
Pvi iniður gerði hann þetta oft, en
þetta stafaði af því, að liann hafði
ekkert að gera. En nú datt honum
nokkuð í liug.
„Jeg œtla að leita mjer að fallegri
prinsessu og giftast henni,“ sagði
hann.
Það fanst öllum hirðmönnunuin
og hirðmeyjunum heillaráð, því að
þá mundi verða haldin veisla í höll-
inni, og öll langaði þau í veislu. Nú
voru gerðir út sendimenn i allar átt-
ir og öll ríki heimsins, til þess að
leita uppi fallegar prinsessur og fá
myndir af þeim. Og prinsinn liafði
nóg að gera að skoða myndirnar.
„Hjerna er hún! Þetta er einmitt
failega prinsessan, sem mig liefir
dreymt um!“ sagði hann loksins og
sýndi föður sínum mynd af Ijóm-
andi fallegri stúllcu.
„Æ, sonur minn,“ sagði kongur-
inn, „þjer þýðir lítið að hugsa um
hana Irmelin prinsessu, þvi að liún
er liorfin, og engum hefir tekist að
finna liana.“
„Þá ætla jeg að finna hana!“ sagði
prinsinn, og livernig sem reynl var,
varð engu tauti komið við hann.
Hann iagði upp með nesti og nýja
skó undir eins sama daginn og fór
að leita að prinsessunni.
Gamla fóstran hennar sagði prins-
inum grátandi, hvernig það hefði at-
vikast að prinsessan hvarf. ,„Það
voru svo margir, sem komu i höll-
ina til að fá að sjá hana Irmelín
prinsessu, og einn af þeim var mað-
ur í undarlegum fötuin með stjörn-
um og hálfmána á, og hann var með
stóra skotthúfu á höfðinu.
Það var um páskana, sem liann
kom i heimsókn, og í stóra saJnum,
þar sem prinsessan tók á móti gest-
um, var langt borð eftir endilöngu
og á borðinu var fjöldi af páska-
eggjum. Prinsessan var ein i salnum
þegar ókunni maðurinn kom, og efl-
ir dálitla stund fór hann aftur og
var þá með stórt, hvítt páskaegg
undir hendinni. Hann fór út í hall-
argarðinn, þar sem vagninn hans
beið, steig inn i vagninn og hann
ók burt. Það var ekki fyr en eftir
að hann var farinn, sem fólk tók
eftir því, að prinsessan var horfin
Iika.
Auðvitað var leitað að þessum
töframanni — þvi að auðvitað hlaut
þetta að vera töframaðiy — en eng-
inn gat fundið hann. Og því síður
gat nokkur maður fundið Irmelín
prinsessu.“
En prinsinn vildi nú samt reyna
að finna liana, og um nóttina fór
hann á laun frá fylgdarliði sínu,
klæddi sig í ljeleg föt, svo að eng-
inn gat þekt hver hann var. Og
svona labbaði hann dag eftir dag.
Eitt kvöldið kom hann til gam-
allar konu, sem sat í kotinu sínu,
langt uppi í heiði. Hann bað hana
að gefa sjer matarbita og sagðist
vildu borga vel fyrir sig.
Konan sauð nokkur egg og gaf
honum ýmislegt fleira að borða.
páskaegginu.
Prinsinn hrósaði eggjunum mikið og
sagðist aldrei hafa fengið jafngóð
egg.
„Já,“ sagði konan, „en það er líka
alveg einstök hæna, sem jeg á. Sjö-
unda hvert egg sem hún verpir, er
úr gulli.“
„Það munar um minna,“ sagði
prinsinn. „Þú hlýtur þá að vera rík.“
„Það er jeg, en samt kæri jeg mig
ekkert um að flytja lijeðan. Jeg safna
gulleggjunum, og þegar jeg hefi feng-
ið svo mörg, að þau sjeu jafnþung
einni prinsessu, sem jeg veit um,
þá ætla jeg að fara með þau og
kaupa eggið galdramannsins, sem á
heima hjerna uppi i fjalli.“
Prinsinn fór nú að spyrja, livað :
töframaður og hvaða egg þetta væri,
sem liún væri að tala um. Og þá
sagði konan honum, að þetta væri
aYar dýrmætt egg og fallegl — þaö
væri gagnsætt eins og kristall og
innan í jiví væri líkneski gf undur-
fallegri prinsessu, s^m lægi þarna
sofandi. Ilún liefði sjeð þelta egg
einu sinni, en töframaðurinn liafði
sagt, að hann vildi ekki selja það
fyrir minna en jafnvægi venjulegrai
prinsessu, í gulli.
„Góða kona, þetta er eflaust hún
Innelín prinsessa, sem þú liefir sjeð!“
sagði hann og nú sagði hann lienni
alla söguna af veslings prinsessunni.
Konan komst við þegar hún heyrði
þessa sögu og sagðist gjarnan vilja
hjálpa honum ef hún gæti. Hún fjekk
honum fullan poka af gulleggjum
og vísaði honum til vegar að galdra-
mannshöllinni. Þegar þangað kæmi
átti liann að segja, að hann væri
sendur frá gömlu konunni á heið-
inni, sem ætti gulleggjahænuna, og
þá mundi töframaðurinn eflaust
opna fyrir honum.
Hann gerði alveg eins og konan
liafði sagt lidnum, og daginn eftir
stóð hann inni i höll töframannsins
og rjetti lionum pokann ineð gull-
eggjunum.
„Jeg verð nú að vega hann fyrst,“
sagði töframaðurinn og fór út mcð
pokann. Prinsinn stóð eftir og gægð-
ist í allar áttir þangað til alt í einu
að hann kom auga á kristallseggið og
innn í því sá liann prisessuna —
alveg eins og þá, seni hann liafði
sjeð myndina af, en ofur litla.
Hann tók viðbragð og greip eggið.
Nú kom töframaðurinn inn, en í
sama bili kastaði prinsinn egginu
á steinflísarnar í gólfinu.
Þá rak töframaðurinn upp væl og
hvarf i sama bili, en á gólfinu stóð
prinsessan í fullri stærð, innanum
brotin úr egginu, laus úr álögunum.
Þau fóru nú heim til foreldra
prinsessunnar og hjeldu brúðkaup,
og þau gleymdu ekki að launa gömlu
konunni, sem hafði hjálpað þeim.
Útbreiðið „Fálkann“
— Mikið fjári getið þjer verið — Heppnir vorum við að ná í
heppinn, skipstjóri. síðasta strœtisvagninn, hikk!
1-------------------------------------------------------------------------------
S k r í! I u r.
— Sjáðu jarðgöngin min, pabbi!
Maður nokkur frá Texas var á
ferð í Pennsylvaníu. Þetta barst í
tal í járnbrautarklefanum, og ann-
ar farþegi segir þá:
— Eigið þjer heima i austanverðu
eða vestanverðu Texas?
— Jeg á heima i Tom Green
Country í Vestur-Texas?
— Þá þekkið þjer kanske hann
bróður minn, William Henry Jones?
— Hvort jeg þekki hann! Lofið
þjer mjer að taka í höndina á yður.
—• Þetta fjekstu 1918.
— Já, og þú fjekst stórkrossinn
1924.
— Viljið þjer eklci reynu fjaðr-
irnar líka, frú?
Jóladraumurinn hans Petersens.
Jeg hjálpaði til að liengja liann,
daginn áður en jeg fór að heiman.
Hann var hestaþjófur, en að öðru
leyti allra besti strákur.
qgOTAXPv-i r **■ -i'-i:3 s: ' • • w- • i
— Flestir stóru fiskarnir i sjónum
lifa aðallega á smásíld, segir kenslu-
konan.
— En — en, jeg skil ekki hvernig
þeir fara að því, segir Ebba litla.
— Hvað er það, sem þú ekki
skilur?
— Jeg skil ekki hvernig þeir fara
að því að opna dósirnar!